Περί νέου πατριωτισμού
Ριχάρδος, Σωμερίτης
ΤΟ ΒΗΜΑ, 2007-10-05
Η χώρα μας ζει από δεκαετίες με ορισμένα σημαντικά «εθνικά» προβλήματα που της δένουν τα χέρια. Όπως με τη «νέα» κυβέρνηση και (αν υπάρξει και είναι νέο) με το «νέο» ΠαΣοΚ αρχίζει μια καινούργια έστω και σύντομη περίοδος χρήσιμο είναι να υπενθυμίσουμε τα προβλήματα αυτά και τις συνέπειές τους.To πρώτο και σε μεγάλο βαθμό κλειδί και για το δεύτερο είναι το Κυπριακό. To δεύτερο είναι όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Και το τρίτο είναι οι σχέσεις μας με την πΓΔ της Μακεδονίας. Μπορεί να πρέπει να ζούμε, όπως μπορούμε, με τα προβλήματα αυτά. Πρέπει όμως να έχουμε πλήρη συνείδηση του κόστους που επιφέρουν. Ενός κόστους πολιτικού, διεθνούς και τέλος οικονομικού.
Ας ξεκινήσουμε από το οικονομικό κόστος. Έχουμε το «προνόμιο» των μεγαλύτερων σε σχέση με το ΑΕΠ αμυντικών δαπανών στο NATO και να, σε μεγάλο βαθμό, οι φόροι που πληρώνουμε αλλά και το εύρος της διαφθοράς. Οι δαπάνες αυτές, επίσημες και «κρυφές», αντιπροσωπεύουν 4% ως 5% αυτού του ΑΕΠ. Είναι σίγουρο ότι με μια καλύτερη διαχείριση και με πιο «έξυπνες» αγορές το κόστος θα ήταν πιο μικρό. Αλλά θα παρέμενε τεράστιο. Μεγάλο αν και περιορισμένης αποτελεσματικότητας είναι επίσης το κόστος της προπαγάνδας και της λεγόμενης «προώθησης των ελληνικών θέσεων» στο εξωτερικό, που μερικές φορές εξυπηρέτησε και εσωτερικές πολιτικές φιλοδοξίες. Μεγάλο είναι επίσης το κόστος των κινητοποιήσεων της Ομογένειας. Αν ένα μέρος μόνο αυτών των δαπανών - και μερικών άλλων - πήγαινε λ.χ. στην παιδεία, στην υγεία και σε παραγωγικές επενδύσεις, η κατάσταση στη χώρα μας θα ήταν πολύ διαφορετική. To είπε κατά διαστήματα και η Δεξιά και η Κεντροαριστερά. Χωρίς συνέχεια.
To πολιτικό κόστος είναι εξίσου εμφανές. Ο εθνικιστικός λαϊκισμός (που μερικοί βαφτίζουν... «αντιιμπεριαλισμό») έχει κυριολεκτικά μολύνει σαν κακιά αρρώστια όλα χωρίς εξαίρεση τα πολιτικά κόμματα και με τη βοήθεια της διοικούσας Εκκλησίας αναγέννησε τη Δεξιά της Δεξιάς. Και ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου αισθάνονται συνεπώς το τελευταίο διάστημα την ανάγκη να μιλάνε για τον χωρίς κοινά αποδεκτό νόημα και περιεχόμενο «νέο πατριωτισμό». Χωρίς να καυτηριάζουν τους εθνοκάπηλους.
To διεθνές κόστος είναι δεδομένο. Καμιά διπλωματία δεν μπορεί να δίνει ταυτόχρονα τρεις μάχες με ελπίδες επιτυχίας σε όλα τα μέτωπα και ακόμα λιγότερο δίνοντας τες να έχει φωνή για άλλα σημαντικά ζητήματα που την ενδιαφέρουν. Και όμως κανένας δεν τολμά να μιλήσει για τα διχοτομικής προοπτικής αδιέξοδα στα οποία οδήγησε το Κυπριακό ο κ. Tάσσος Παπαδόπουλος, o κατά την άκρα Δεξιά «εθνάρχης». Κανένας δεν μας εξηγεί γιατί στις αρχές της περασμένης δεκαετίας όλοι οι υπεύθυνοι είπαν «όχι» στις σοβαρές απόπειρες λύσης του μακεδονικού που προσπάθησε να προωθήσει η Ευρώπη. Και κανένας δεν λέει λέξη για το νέο τέλμα που διαπιστώνεται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
To χειρότερο όμως είναι, από δεκαετίες, ότι επειδή και από δικά μας λάθη τα προβλήματα αυτά λιμνάζουν επικίνδυνα βρισκόμαστε συστηματικά στη μειονεκτική θέση του «αιτούντος» διεθνείς μεσολαβήσεις και παρεμβάσεις που θρασύδειλα καταγγέλλουμε στη συνέχεια καυτηριάζοντας τους κακούς «ισχυρούς».
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2071