Αριστερά και Μακεδονικό: ώρα για ριζική ανατροπή
Νάσος, Θεοδωρίδης
Αυγή της Κυριακής, 2007-10-14
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ εξήλθαν της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης ισχυροί και νικηφόροι. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένας ευρύς κόσμος της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς, εδώ και πολλά χρόνια, παρατηρεί ότι ο ΣΥΝ όχι μόνο αρθρώνει συχνά έναν εναλλακτικό λόγο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής συγκριτικά με τους κυρίαρχους πόλους αλλά και ότι -έως ένα βαθμό- μέσα σε αυτόν τον πολιτικό χώρο αντανακλώνται ιδέες ανατροπής και αμφισβήτησης με σταθερότητα και συνέπεια.
Κομβικός άξονας του εν λόγω χώρου είναι παραδοσιακά -μεταξύ άλλων- και ο ασυμβίβαστος αντιεθνικισμός. Όχι ασφαλώς χωρίς πολλαπλές και ενίοτε κάθετες διαφωνίες σε εσωκομματικό επίπεδο, καθώς η αταξική εθνοκεντρική προσέγγιση έχει δυστυχώς μια παράδοση δεκαετιών στις ιδεολογικές αποσκευές της ελληνικής αριστεράς.
Με βάση αυτές τις σκέψεις και με αφετηρία τα μέχρι στιγμής "κεκτημένα" του ΣΥΝ στο πεδίο της ειρήνης και της φιλίας των λαών, αισθάνομαι την ανάγκη να επιχειρηματολογήσω υπέρ μιας ακόμη ριζοσπαστικότερης στάσης του ΣΥΝ στα θέματα που άπτονται του εθνικισμού και των σχέσεων γειτονίας με άλλες χώρες. Η ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά σε όλη της σχεδόν την ιστορική διαδρομή δεν φοβήθηκε ποτέ να συγκρουστεί με απαρχαιωμένες αντιλήψεις και με όλες τις κατεστημένες ιδέες και τα συστήματα (με τον καπιταλισμό, τον σταλινισμό, τον ρατσισμό, τη Διοίκηση της Εκκλησίας κ.λπ.), ανεξαρτήτως του πολιτικού κόστους, όταν και εφόσον πίστευε ότι εκφράζοντας καθαρά και ανοιχτά την άποψή της συμβάλλει σε μια γενικότερη προοδευτική εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων.
Ειδικά στη σημερινή συγκυρία, που λόγω των νέων μετεκλογικών συσχετισμών το δηλητήριο της ακροδεξιάς και του εθνικισμού θα διαχέεται άφθονο ακόμη και μέσα στο κοινοβούλιο, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της πολιτικής αντιπαράθεσης σε πιο μισαλλόδοξες και πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις, η αριστερά έχει χρέος να κηρύξει χωρίς μισόλογα -έστω και μονομερώς- έναν ανένδοτο αγώνα ενάντια στο απολίθωμα της εθνικιστικής ιδεολογίας.
Με σθένος και παρρησία
Αμέσως μετά τις εκλογές η κυβέρνηση του Καναδά έπραξε το αυτονόητο αναγνωρίζοντας τη γειτονική μας χώρα με το συνταγματικό της όνομα: Δημοκρατία της Μακεδονίας. Είναι ώριμες οι συνθήκες για την αριστερά να πάει ένα βήμα πιο μπροστά από τη θέση που ακόμη και αστοί πολιτικοί αποδέχονται, δηλαδή αυτή της μικτής ονομασίας. Είναι απολύτως ακατανόητο -και κινείται σχεδόν στα όρια του πολιτικού παραλογισμού- να ισχυριστεί κανείς ότι η κοινή ονομασία δύο διαφορετικών εδαφικών οντοτήτων που τις χωρίζει μια συνοριακή γραμμή αποτελεί είτε "εκδήλωση επιθετικότητας" της μίας πλευράς προς την άλλη είτε... "προσβολή του πολιτισμού ή της ιστορίας".
Ειδικά μια αριστερά που επιθυμεί να διατηρεί ως πρώτιστο και αξεπέραστο εργαλείο ανάλυσης (μαζί με άλλα βεβαίως) τον μαρξισμό δεν θα έπρεπε να διστάσει ούτε για μια στιγμή να υιοθετήσει με σθένος και παρρησία τη θεμιτότατη ονομασία "Δημοκρατία της Μακεδονίας", διότι στην περίπτωση του Μακεδονικού, περισσότερο από κάθε άλλη, απεικονίζονται ανάγλυφα οι αρνητικές επιπτώσεις της υποταγής του ταξικού στοιχείου στο "εθνικό". Δεν είναι ανάγκη να επιλυθούν άμεσα και αβασάνιστα οι διχογνωμίες μας για την έννοια του έθνους.
Στη συγκεκριμένη περίσταση δεν έχει σημασία η φιλοσοφική διαφωνία γύρω από το εάν το έθνος αποτελεί μια εμφανέστατη και απόλυτα φαντασιακή κατασκευή όπως υποστηρίζει ένθερμα ο γράφων ή αν έχει "υλικό υπόβαθρο" όπως ανταπαντά η άποψη που θέλει "και τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ" για να διαφυλάξει ένα μαρξίζον άρωμα. Αυτά θα είναι μοιραία το αιώνιο αντικείμενο μιας θεωρητικής ακαδημαϊκής συζήτησης. Όμως πρακτική πολιτική σημασία έχει μόνο η διαπίστωση ότι χάριν μιας ιδεοληψίας οι δύο χώρες πέρασαν από τη δίνη ενός εμπάργκο και ότι τελικά αυτός ο ιδεολογικός πόλεμος που κήρυξε η Ελλάδα βοήθησε αποτελεσματικά την επελαύνουσα αστική μας τάξη να εισέλθει στο γειτονικό έδαφος με όρους και με ψυχολογία "οικονομικού ιμπεριαλιστή", την ίδια στιγμή που πετυχαίνει να φανατίζει χιλιάδες Βορειοελλαδίτες και να τους καθιστά πρόθυμους να μετάσχουν σε συγκεντρώσεις ενάντια σε μια "μειοδοσία" (δηλαδή για ένα αδειανό πουκάμισο) αντί να βρίσκονται συνεχώς στον δρόμο αγωνιζόμενοι ενάντια σε εκείνους τους υπερπατριώτες βιομηχάνους που μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στο εξωτερικό καταδικάζοντας την περιοχή σε μακροχρόνια ανεργία.
Αν ο ΣΥΝ με τη νέα ορμή που θα πρέπει να τον διακρίνει στην καινούρια πολιτική φάση που διανύουμε θελήσει να δώσει έμφαση στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, παραμερίζοντας κάθε αποπροσανατολιστικό "χαρτί" που αρέσκονται να ρίχνουν στην αρένα οι πολιτικοί του αντίπαλοι για να επιπλέουν και να διασώζονται συσκοτίζοντας τα εκάστοτε επίδικα, τότε ο αγώνας ενάντια στον εθνικισμό και η επίσημη υιοθεσία από τον ΣΥΝ της ονομασίας "Δημοκρατία της Μακεδονίας" -το συντομότερο δυνατόν- είναι μονόδρομος. Δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που τα παπαγαλάκια του κατεστημένου θα μας αποκαλέσουν ταραξίες και επικίνδυνους. Προς τιμή μας.
* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝ
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2097