Για τα σκουπίδια μας, του Αγίου, του Νομού και της ψυχής μας.
Αντώνης, Ανηψητάκης
2007-10-23
Εξομολογούμαι. Ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω το δρόμο και τον ψάχνω, οδηγό δεν διαθέτω, οδηγός δεν είμαι.Θέλω ο Άγιος Νικόλαος, όπως και κάθε πόλη ή χωριό του Λασιθίου
• να είναι τόπος καθαρός
• να χρησιμοποιεί σύγχρονες μεθόδους διαχείρισης των απορριμμάτων
• οι άνθρωποι που δουλεύουν στην καθαριότητα να απολαμβάνουν τις καλύτερες συνθήκες εργασίες και αυτό να αντανακλάται στην απόδοσή τους.
Για τον καθαρό τόπο όλοι συμφωνούμε. Η διαφωνία συναρτάται με τα μέσα. Κι εκεί μπαίνει η πολιτική. Ο σκοπός άραγε αγιάζει τα μέσα; Μ αυτό το ρητό πορεύτηκε ο Στάλιν και μέσα από θριάμβους ετοίμασε την κατάρρευση που η αραχτή σοβιετική γραφειοκρατία επιτάχυνε. Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα δεν έχει σημασία, καλή γάτα είναι αυτή που πιάνει τα ποντίκια, έλεγε κι ο Τεγκ Χσιάο Πίγκ το 1962 και φτάσαμε σήμερα να συνεδριάζει το Κομμουνιστικό Kόμμα Κίνας και να γιορτάζει τις επιτυχίες τού κομμουνιστικού δρόμου για τον καπιταλισμό, εκατοντάδες νεκροί εργάτες στα ορυχεία υπογράφουν το κινέζικο θαύμα. Τα ίδια ρητά όμως συνιστούν σταθερές αξίες της ζούγκλας των αγορών. Άρα τα ιδεολογικά συνταγολόγια ελάχιστα βοηθούν.
Πόλη λοιπόν καθαρή, αλλά τα σκουπίδια που τα πάμε; Νοείται ένας μεμονωμένος τόπος καθαρός, αν τα πέριξ βρομάνε; Το ζήτημα είναι πως θα γίνει ο τόπος μας καθαρός, σ’ ένα νομό καθαρό, σε μια Κρήτη καθαρή. Το πρόβλημα δεν είναι του Αγίου και δεν μπορεί να λυθεί μόνο απ τον Άγιο. Ο τουριστικός νομός μας δεν κρύβει τη βρώμα του. Δεκάδες οι ανεξέλεγκτες χωματερές, “επίσημες” και ανεπίσημες, de facto χωροθετημένες. Όλοι ξέρουν την πλησιέστερη που θα ξεφορτωθούν ψυγεία, πλυντήρια, κουζίνες, τηλεοράσεις, αυτοκίνητα. Όσο για τους ΧΥΤΑ, παρακολούθησα διάλεξη του καθηγητή Αλέξανδρου Οικονομόπουλου, πρόβαλε φωτογραφίες αποκαλυπτικές, μ έπεισε, η υγειονομική ταφή των ΧΥΤΑ είναι σκέτος ευφημισμός, τα ζουμιά ανεξέλεγκτα εισχωρούν στο υπέδαφος. Ποιος θα ελέγξει ποιον, ποιες υπηρεσίες; Οι ίδιες που “ελέγχουν” τη ΔΕΗ, τους μελαλοεπενδυτές, τους μικροαυθαιρετούχους, την υπερβόσκηση και τις χασισοφυτείες. Οι ίδιες που «προωθούν» την ανακύκλωση, την επανάκτηση, τους ΧΥΤΥ, τους Χώροι Υγειονομικής Ταφής Υπολειμμάτων. Σ’ ένα τρύπιο δημόσιο, με τρύπιους έλεγχους, με τρύπια αυτοδιοίκηση, διάτρητη αναμένεται και η διαχείριση των απορριμμάτων. Αμυδρή ελπίδα για σύγχρονη αντιμετώπιση είναι να ενώσουν τις δυνάμεις τους οι γειτονικοί ΟΤΑ, να συνεργαστούν σε επίπεδο Νομού, να συντονιστούν με πρωτοποριακές σχετικές δράσεις, που συμβαίνουν στην Κρήτη.
Στο νομό μας όμως η συνεργασία είναι πιο δύσκολη, ο τοπικισμός έχει βαθιές ρίζες. Κρίνω και εξ ιδίων. Έπρεπε να πατήσω τα “άντα” για να απαλλαγώ εγώ ο Στειακός απ τις τοπικιστικές νουθεσίες, ότι Αγιονικολιώτες έγραφαν στα διαφημιστικά τους ότι το Βάι ανήκει στον Άγιο Νικόλαο κι ότι, αν κάποιοι τουρίστες απ’ τον Άγιο αποφάσιζαν να πάνε Βάι, τους αποθάρρυναν με επιχείρημα τον απαίσιο δρόμο. Έπρεπε να φτάσω τα “άντα” και τα “ήντα” για να γίνω πολέμιος του τοπικισμού, για να καταλάβω πως το Βάι, ανήκει στον κόσμο και πως, αν έχουμε μυαλό μπορούμε όλοι οι Κρήτες, απ τα Χανιά ως τη Σητεία, να κερδίσουμε απ το Βάι, και πως απόδειξη της εξυπνάδας μας θα είναι το να φτιάξουμε το δρόμο.
Τι κάνει όμως σήμερα, τώρα, ο κάθε Δήμαρχος όταν δεν βλέπει συνεργατική διάθεση πουθενά, ούτε απ’ την ΤΕΔΚ, ούτε απ’ τη Νομαρχία, ούτε απ’ την Περιφέρεια, ούτε απ’ την Κυβέρνηση κι επείγεται να δώσει λύση στην πόλη του. Γνώμη μου είναι πως ό,τι και να κάνει, όποια λύση κι αν επιλέξει, ανάμεσα σε δυο τουλάχιστον εναλλακτικές λύσεις που θεωρώ αυτονόητο να έχουν μελετηθεί, μονόδρομοι γαρ δεν υπάρχουν, πρέπει να συνεχίσει να αναζητά διαδημοτικές συνεργασίες γιατί το μέλλον είναι εκεί. Δεν θα είναι μόνος. Πέραν της λογικής, είμαι βέβαιος ότι θα τον συντρέξουν υπαρκτές δυνάμεις, υπαρκτά πρόσωπα. Κι αυτό το συνέδριο για τη συνεννόηση του νομού, που επίμονα προτείνουμε, ως Λασίθι στην Πλώρη, θα βοηθήσει πολύ. Χρησιμότατα βεβαίως και τα παραδείγματα. Να δούμε τη Χερσόνησο, αλλά και τη ΔΕΔΙΣΑ στα Χανιά. Στην τελευταία συζητούν και μετρούν πιο πεζά, πιο χρήσιμα πράγματα, ότι π.χ. συμφέρει κατά πολύ το απορριμματοφόρο να ανεβαίνει αδειανό και να γεμίζει στην κατηφόρα, παρά το αντίθετο. Κερδίζουν χρόνο, καύσιμο, χρήμα.
Και με τις υπηρεσίες καθαριότητας; Υπόρρητες οι μομφές για τους μονίμους υπαλλήλους, ότι λουφάρουν, σαμποτάρουν. Ρητή η μομφή για το γραφειοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, ότι δεν βοηθάει να προσληφθεί το κατάλληλο προσωπικό, ότι σπρώχνει στην ιδιωτικοποίηση. Ο μύθος ευπώλητος. Ο εργολάβος θα κάνει τη δουλειά καλύτερα, θα βγάλει και κέρδος, θα προσλάβει και προσωπικό, ενδεχομένως και ντόπιους. Όλα καλύτερα, γρηγορότερα, οικονομικότερα. Ποιοι αντιλέγουν; Στον Άγιο διαφωνούν ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η υποστηριχθείσα από τη ΝΔ δημοτική αντιπολίτευση, όλοι υπερασπιστές των εργαζομένων στην καθαριότητα. Σύγχυση...
Ποιος όμως θα πληρώσει για κάτι που λένε πως θα γίνει καλύτερα. Αν δεν πληρώσει και το περιβάλλον μέσω χωματερών, σίγουρα θα πληρώσουν οι “τυχεροί” εργαζόμενοι που θα κάνουν τη δουλειά με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, τις «κατάλληλες» ώρες, χωρίς υπερωρίες και μισοασφαλισμένοι. Θα πληρώσει όμως και η κοινωνία αυτές τις λύσεις. Οι κάτοικοι που θα κατεβάζουν τα σκουπίδια τους οπότε γουστάρουν και θα χαμογελούν γιατί ο δρόμος τους με το νέο σύστημα θα είναι καθαρότερος, πρέπει να ξέρουν ότι έτσι οι ίδιοι υποβοηθούν την κοινωνία του ελαστικού ωραρίου, την κοινωνία των ελαστικά ασφαλισμένων εργαζόμενων των 500€. Θέλουν όμως αυτή την κοινωνία για τα παιδιά τους; Αν δεν τη θέλουν πρέπει να συντονιστούν στο ελάχιστο, να συνεργαστούν στην ανακύκλωση, οπότε αυτή ξεκινήσει, να συνεργαστούν στις ώρες που θα κατεβάζουν τα σκουπίδια, να προσέχουν την πόλη τους, σαν το σπίτι τους. Ελάχιστος κόπος για μια πιο ανθρώπινη πόλη, για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Μια τέτοια προσπάθεια κοινωνικοποίησης τού προβλήματος μόνο καλά έχει να προσφέρει.
Η λούφα στο δημόσιο τείνει να γίνει συνώνυμο των κεκτημένων δικαιωμάτων. Γι αυτό και η αντίθεση ανάμεσα στους εργαζόμενους ιδιωτικού και δημόσιου τομέα τείνει να γίνει επικίνδυνη για την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Για να βοηθήσει η κοινωνία, για να μη σαρώσει η ιδιωτικοποίηση μονιμότητες και άλλα άξια λόγου κεκτημένα, πρέπει οι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημοσίου τομέα να πείσουν ότι οι καλύτερες συνθήκες εργασίας μπορούν να έχουν καλύτερα αποτελέσματα. Και σ αυτόν τον τομέα μπορούν να γίνουν πολλά. Η πιστοποίηση, η αξιολόγηση, το ISO των δημοτικών υπηρεσιών θα συμβάλλουν, ενδεχομένως και κάποιες εκατέρωθεν θυσίες, ώστε να επουλωθούν λάθη που σώρευσαν νοοτροπίες χρόνων, από υπαλλήλους, αλλά και αιρετούς. Νέες οργανωτικές δομές είναι απαραίτητες. Ο εκάστοτε αιρετός αντιδήμαρχος, υπεύθυνος καθαριότητας, αποζημιωνόμενος μάλιστα, ίσως δεν είναι ο καλύτερος προϊστάμενος, όταν μάλιστα αλλάζει, ανά τετραετία ή και συχνότερα. Κι οι εργαζόμενοι αν πρέπει να δουλέψουν σπαστό ωράριο ένα διάστημα, ας το κάνουν, μέσα σ ένα πλαίσιο συμφωνίας όπου θα πληρωθούν οι κενές θέσεις μονίμου προσωπικού σε ορατό χρόνο. Ουτοπίες; Να φτάσεις εκεί που δεν μπορείς, άκουγα προχθές στο ΡΕΞ, να μου λέει ο Καζαντζάκης και τον αφουγκράστηκα.
Διαδημοτικές συνεργασίες, σύγχρονες μεθόδοι διαχείρισης, νέες σχέσεις υπαλλήλων-αιρετών, συνευθύνη και συμμετοχή της κοινωνίας είναι οι τέσσερις ρόδες στις οποίες νομίζω πρέπει να κινηθούν τα απορριμματοφόρα μας για να γίνουν καθαρότερες οι πόλεις μας, αλλά και οι ψυχές μας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-16
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2131