Η απουσία και η απόκρυψη της πολιτικής
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2007-11-09
Ενα σχόλιο που ακούγεται από τότε που ξεκίνησαν οι αρχαιρεσίες στο ΠΑΣΟΚ είναι η απουσία της πολιτικής. Εκ πρώτης όψεως τα στοιχεία άλλα δείχνουν. Και οι τρεις υποψήφιοι αναφέρθηκαν επανειλημμένα στις πολιτικές θέσεις τους. Και ναι μεν το έκαναν με τρόπο γενικόλογο, αλλά τι περιμένει κανείς σε ένα κλίμα προεκλογικό, όπου προέχει η ρητορεία και η θήρα εντυπώσεων; Οσο για τις «αιχμηρές» αντιπαραθέσεις που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, ήταν αναμενόμενες και φυσιολογικές. Δεν μπορείς να πεις στον αντίπαλό σου «είμαι καλύτερος από σένα» χωρίς να τον απαξιώσεις.Μήπως λοιπόν η πολιτική ήταν παρούσα; Νομίζω πως όχι, αλλά για λόγους διαφορετικούς από εκείνους που ακούστηκαν. Για να συνοψίσω την άποψή μου, η πολιτική υποβαθμίστηκε επειδή ο Ευ. Βενιζέλος έριξε αλλού το βάρος, ενώ ο Γ. Παπανδρέου μιλούσε συνεχώς για το μεγάλο πολιτικό του όραμα, φροντίζοντας όμως να μην το εξειδικεύσει.
Για να αρχίσουμε από τον Ευ. Βενιζέλο, οι «μεγάλες πεποιθήσεις», όπως ο ίδιος τις αποκαλεί, δεν είναι το φόρτε του. Φυσικά, ως ευφυέστατος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται αμέσως ποιες πολιτικές επιλογές «παίζουν» σε κάθε συγκεκριμένη περίσταση και μπορεί να γράφει και να μιλάει γι αυτές με τρόπο πειστικό, αναδίδοντας μιαν αύρα αυθεντίας. Λείπει όμως ο απώτερος στόχος. Κοντολογίς, ο Ευ. Βενιζέλος δεν πρόκειται να βρει τη λύση σε θέματα όπως το Ασφαλιστικό ή κάτι άλλο εξίσου δύσκολο. Είναι όμως αυτός που θα μπορέσει, αφού επιλέξει τη λύση που κάποιοι άλλοι θα έχουν επεξεργαστεί, να την προβάλει και να την επιβάλει. Δηλαδή, με τα κριτήρια που καλώς ή κακώς ισχύουν σήμερα, είναι ο κατεξοχήν πολιτικός επειδή σε μια απευθείας αντιπαράθεση θα κατατροπώσει τον αντίπαλό του. Εξού η διαδεδομένη και διόλου αβάσιμη εντύπωση ότι μόνο αυτός θα κέρδιζε τον Κ. Καραμανλή. Ο οποίος, σημειωτέον, διαθέτει ανάλογες ικανότητες αλλά ανήκει σε χαμηλότερη κατηγορία.
Αντίθετα ο Γ. Παπανδρέου, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, μιλάει με πάθος για το όραμά του να αλλάξει εκ βάθρων το ΠΑΣΟΚ. Και οι δημοσκοπήσεις λένε ότι πείθει. Πώς εξηγείται;
Κατ αρχάς ξεκινάει με γκολ από τα αποδυτήρια επειδή θα τον υποστηρίξουν οι πολιτικοί κολίγες του κινήματος, οι οποίοι αισθάνονται ότι ανήκουν στην οικογένεια Παπανδρέου. (Πολύ σκανδιναβικό!). Αυτό όμως δεν κάνει τη διαφορά. Ο λόγος είναι άλλος. Πιστεύω ότι εφάρμοσε μια παραπλανητική και ταυτόχρονα μεγαλοφυή στρατηγική.
Τη χαρακτηρίζω παραπλανητική επειδή σκόπιμα ενθαρρύνει μια λανθασμένη εντύπωση, και μεγαλοφυή επειδή είναι προς το συμφέρον και του Γ. Παπανδρέου και των υποστηρικτών του άλλα να λέει αυτός και άλλα να καταλαβαίνουν εκείνοι. Συγκεκριμένα ο Γ. Παπανδρέου, απευθυνόμενος σε ανθρώπους οι οποίοι επί δεκαετίες αξιοποίησαν τις ευκαιρίες που τους έδωσε το ελεγχόμενο από τους ίδιους κράτος (για να το πω κομψά), υπόσχεται μια νέα κοινωνία όπου ο κρατισμός θα έχει εκλείψει και οι δημιουργικοί θα επιβραβεύονται. (Το τι σημαίνει ο αγώνας κατά του κρατισμού φάνηκε από την αρχική υποστήριξη των ιδιωτικών ΑΕΙ). Και εκείνοι τον χειροκροτούν επειδή επαναλαμβάνει το ιδρυτικό τέχνασμα του ΠΑΣΟΚ: όπως ο πατήρ εξωράισε την κατάληψη του κράτους ως αντίσταση κατά της Δεξιάς, έτσι και ο υιός ισχυρίζεται ότι ο κρατισμός, αυτή η κατάρα, δεν έχει καμία σχέση με όσους επάνδρωσαν και συναλλάχθηκαν με το κράτος, ούτε με τους μεγαλοσυνδικαλιστές του δημόσιου τομέα. Οχι, ο κρατισμός χρεώνεται στους «δεξιούς» εκσυγχρονιστές. Οι οποίοι προφανώς μπόρεσαν να συνδυάσουν δύο απολύτως αντιφατικές ιδιότητες: του νεοφιλελεύθερου και του κρατιστή!
Ετσι εξηγείται η δαιμονοποίηση του Κ. Σημίτη. Δεν είναι μόνο μια πράξη επαίσχυντη, όταν σκεφτεί κανείς ότι με τις δύο εκλογικές νίκες του έδωσε τη δυνατότητα σε πολλούς που σήμερα τον λιθοβολούν να απολαύσουν τη νομή της εξουσίας επί οκτώ χρόνια. Είναι επίσης μια κυνική, πλην όμως εξαιρετικά επιτυχημένη κίνηση, η οποία απενοχοποιεί τους αμαρτήσαντες και ταυτόχρονα κατασκευάζει τον αποδιοπομπαίο τράγο που θα φορτωθεί αφενός τις διαχρονικές αμαρτίες και αφετέρου τα λάθη των τελευταίων τρεισήμισι χρόνων. Διότι αν φταίει ο Κ. Σημίτης, τότε τα χέρια των απανταχού ΠΑΣΟΚων γίνονται πάλλευκα ενώ η εκλογική ήττα χρεώνεται σ αυτόν και όχι στον νυν αρχηγό του κόμματος. Με έναν σμπάρο, πολλά τρυγόνια.
Ετσι χάθηκε η πολιτική. Ο Ευ. Βενιζέλος δεν την έφερε στο προσκήνιο γιατί τον απασχολούν μόνο οι κόντρες που ξέρει να κερδίζει. Ο δε Γ. Παπανδρέου μιλάει συνεχώς γι αυτή, γενικά όμως, αποκρύπτοντας τις συγκεκριμένες πολιτικές του. Με αποτέλεσμα το εξής παράδοξο: οι παραδοσιακοί ΠΑΣΟΚοι που θα έπρεπε να υποστηρίξουν τον Ευ. Βενιζέλου, με την ελπίδα ότι θα τους παραδώσει ξανά το κράτος, ψηφίζουν Γ. Παπανδρέου, του οποίου οι εκσυγχρονιστικές προτάσεις είναι πολύ πιο προχωρημένες εκείνων τους οποίους σήμερα καταγγέλλει.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2170