Ο Νταβέλης στα Ζωνιανά
Γιάννης, Σχίζας
Αυγή, 2007-11-14
Αυτή η ιστορία των "κτηνοτρόφων" που πέραν των άλλων "εκτρέφουν" χασισοφυτείες και (δια)χειρίζονται όπλα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν κυνηγετικά μόνο στην Ιουράσια περίοδο (κοινώς εποχή των δεινοσαύρων...), έχει κάτι από το "φαίνεσθαι" του γαλατικού χωριού που αντιστέκεται μοναχικά στους Ρωμαίους. Όμως ο αντιστασιακός θύλακας υπό την ηγεσία των Αστερίξ και Οβελίξ, ελάχιστη έχει σχέση με τον θύλακα της "άνομης αταξίας" στα Ζωνιανά, που συγκρούεται με την ελληνική έννομη τάξη.
Η απόκλιση από την έννομη τάξη ευνοείται σε συγκεκριμένους χώρους και χρόνους, σε βαθμό που θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια αυθόρμητη χωροθέτηση του εγκλήματος. Σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχουν περιοχές, συνοικίες, στέκια, πλατείες, δρόμοι, λεωφόροι ταχείας κυκλοφορίας, όπου το έγκλημα ή η παραβατική συμπεριφορά, δυνάμει ή ενεργεία, στρογγυλοκάθεται και κάνει τους λογαριασμούς του. Στην Αθήνα μπορεί να είναι η Ομόνοια, η Βάθης, η λεωφόρος Συγγρού, στο Παρίσι μπορεί να είναι η Πλαζ Πιγκάλ, στη Νέα Υόρκη μπορεί να είναι το Μπρούκλιν, στη Χ χώρα μπορεί να είναι η Ψ συνοικία. Μάλιστα η εξελισσόμενη αστικοποίηση και ειδικά η συσσώρευση πληθυσμών σε μεγαπόλεις φαίνεται πως ευνοεί τη χωρική επέκταση των περιοχών παραβατικότητας, τόσο ώστε να εκτρέφει κατά καιρούς εφιάλτες. Το 1970 ο πολεοδόμος Γκολντ διέβλεπε μια τέτοια μελλοντική αταξία και λουμπενοποίηση των αστικών περιοχών, που θα ανέτρεπε τη σχέση ευταξίας - αταξίας προς όφελος της δεύτερης: Το κράτος δικαίου θα περιοριζόταν σε συγκεκριμένες περιοχές που θα επικοινωνούσαν μεταξύ τους με ασφαλείς διόδους, ενώ η αταξία θα γινόταν πλειοψηφική! Εξ άλλου ο πολεοδομικός εφιάλτης του σκηνοθέτη Τζων Κάρπεντερ "Απόδραση από τη Νέα Υόρκη" (1981) είχε ακριβώς θέμα την μελλοντική αποδιοργάνωση και κατάλυση της νομιμότητας σε μια μεγαπόλη...
Το έγκλημα είναι ιδιαζόντως θεαματικό και πρόσφορο για σκηνοθετική εκμετάλλευση, όμως όλες οι χώρες δεν διαθέτουν χολυγουντιανές υποδομές για τα περαιτέρω. Πρόσφατα πάντως ένας τίτλος βιβλίου θύμισε ότι, ανεξαρτήτως κινηματογραφικού θεάματος, οι ελληνικές επιδόσεις στο έγκλημα είναι εφάμιλλες της αλλοδαπής: Είναι το βιβλίο "Ο Νταβέλης στο Σικάγο" των εκδόσεων της "Ευωνύμου", που υπογράφεται από τον Δημήτρη Κωστόπουλο και περιέχει μεταξύ άλλων σπαρταριστές αναφορές στην ημεδαπή εγκληματικότητα, άκρως σκηνοθετήσιμες και κινηματογραφήσιμες. Ο υποφαινόμενος, ως γέννημα και θρέμμα της Ηλιούπολης και απλό πλέον μέλος της ευρύτερης ομογένειάς της*, βρήκα συναρπαστική την αφήγηση του Κωστόπουλου αναφορικά με το συγκεκριμένο προάστιο και τη δράση της οικογένειας Γρηγοράκου: Αυτήν που έπεσε θύμα "σε άνιση πάλη κι αγώνα" με αντίπαλες συμμορίες...
Στα μέσα του 19ου αιώνα ο ουτοπικός σοσιαλιστής Προυντόν υποστήριζε μια σχέση "συγκοινωνούντων δοχείων" μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, χρησιμοποιώντας την αφελή διατύπωση "η ιδιοκτησία είναι κλοπή". Με ένα ανάλογο πνεύμα μιλούσε και η 17 Νοέμβρη για "λούμπεν καπιταλισμό" σε κάποια προκήρυξή της. Η αλήθεια είναι ότι παρά την όσμωση νομιμότητας και παρανομίας (βλέπε λήμμα "νταβατζήδες", "διαπλεκόμενα" κ.λπ.) η διαχωριστική γραμμή κράτους δικαίου και εγκληματικότητας αίρεται μόνο σε περιόδους μεγάλων ιστορικών ανακατατάξεων και "πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου". Του λόγου το αληθές δείχνει η απίστευτη πλιατσικολογία και ο σχηματισμός μυθικών περιουσιών στη φάση της μετάβασης του παλιού σοβιετικού συστήματος στην οικονομία της αγοράς...
Το έγκλημα είναι προϊόν των ψυχικών εκκρίσεων του συστήματος, της πλεονεξίας, του φθόνου, του ανταγωνισμού, της επιβολής. Το έγκλημα παράγει συστήματα ασφαλείας και "ασφαλίτες", που καταχωρούνται στο ΑΕΠ ως τελικά προϊόντα και όχι ως προϋποθέσεις για την κατανάλωση προϊόντων. Ο Ζολώτας περιγράφει την αυξανόμενη οπλοκατοχή στην αμερικανική κοινωνία ως μέτρο της προϊούσας ανασφάλειας, κάποιοι άλλοι όμως αθροίζουν την οπλοκατοχή στο εισόδημα των Αμερικανών! Όσον αφορά την ελληνική κυβέρνηση, με την πρόσφατη αναθεώρηση δίνει δείγματα (εγ)γραφής δραστηριοτήτων στο ΑΕΠ που έχουν σαφή σχέση με την εγκληματικότητα. Των πραγμάτων ούτως εχόντων, μπορούμε να πούμε κι εμείς κατά το πνεύμα γνωστού καβαφικού ποιήματος: "Για Ζωνιανά θα μιλάμε τώρα;".
*Ως κάτοικος Κυψέλης
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2187