Η ασπίδα του ελληνικού βέτο στην προάσπιση της Συμμαχίας...
Χριστίνα, Πουλίδου
Αυγή της Κυριακής, 2007-11-18
Σαν κομήτης διέτρεξε την τροχιά του το ελληνικό βέτο - που θα εγειρόταν από την Αθήνα για να μπλοκάρει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ - και χάθηκε σταδιακά από τον ορίζοντα. Ο αναλώσιμος χαρακτήρας του βέτο έγινε το τελευταίο διάστημα φανερός στην Ελλάδα, επειδή όμως οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική οπτική γωνία, ο εκπρόσωπός τους Ν. Μπερνς καμώθηκε τις προάλλες πως εξακολουθεί να ακούει τα περί βέτο - για να δηλώσει πως οι ΗΠΑ "δεν συμφωνούν" και πως "η διαφορά γύρω από το όνομα δεν μπορεί να αποτελέσει αιτία για τη μη είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ". Και τούτη η δήλωση μπορεί να έγινε ετεροχρονισμένα (σε μια συγκυρία δηλαδή που ουδείς στην Αθήνα αναφέρεται πια στο βέτο), φαίνεται όμως πως έπρεπε να γίνει – για την πολιτική καταγραφή. Διότι η αμερικανική πλευρά είθισται να πιέζει αρχικά τη μία πλευρά (εν προκειμένω την πλευρά της ΠΓΔΜ), στη συνέχεια να πιέζει την άλλη πλευρά (με άλλα λόγια την Ελλάδα) και στο τέλος να πιέζει για την εφαρμογή του στρατηγικού της σχεδιασμού – που στη συγκεκριμένη περίσταση είναι, η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ...
Στην εξυπηρέτηση αυτού του σχεδιασμού λοιπόν, ο Νίκολας Μπερνς έπρεπε να αξιοποιήσει οποιαδήποτε ευκαιρία για να πει αυτά που είπε. Διότι η πίεση προς τη FYROM είχε ασκηθεί (κατά την επίσκεψη των ΝΑΤΟϊκών αξιωματούχων στα Σκόπια την περασμένη βδομάδα) κι έπρεπε να ακολουθήσει η πίεση προς την Αθήνα για να φτάσει η μεθόδευση στο "δια ταύτα". Οποιαδήποτε υπέρβαση του σχήματος κατά την αμερικανική διπλωματία δεν είναι συγγνωστή, καθώς τότε παραπαίει η πολιτική ισορροπία της στρατηγικής που έχει χαραχθεί.
Η δήλωση Μπερνς λοιπόν έγινε, χωρίς να προσθέσει ή να αφαιρέσει κάτι στις γνώσεις μας και στις εκτιμήσεις μας. Κατά τις οποίες, το ελληνικό βέτο επιστρατεύθηκε για να "κουμπώσει" με τη συγκυρία και να αποδώσει το επικοινωνιακό μήνυμα: πως η σκληρή στάση της Αθήνας οδήγησε σε εκτροπή την πορεία της ΠΓΔΜ προς το ΝΑΤΟ. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική.
Οι ενδοιασμοί των Συμμάχων
Η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ συναρτάται με την εκπλήρωση ορισμένων κριτηρίων, το σημαντικότερο των οποίων έχει να κάνει με την πολιτική σταθερότητα της υποψήφιας χώρας. Οι πρόσφατες συγκρούσεις Αλβανών με Σλαβομακεδόνες (στη Βουλή και στο Τέτοβο), η σημαντική υποχώρηση στην εφαρμογή της συμφωνίας της Αχρίδας και τα ελλείμματα στη λειτουργία του κράτους δικαίου, αποτελούν τη "μαύρη λίστα" των αρνητικών επιδόσεων της ΠΓΔΜ για την προσχώρησή της στη Συμμαχία.
Ο πραγματικός όμως λόγος, αυτός που βρίσκεται στην καρδιά των ΝΑΤΟϊκών ενδοιασμών, είναι η προοπτική να βρεθεί το ΝΑΤΟ στο επίκεντρο ενός εμφυλίου πολέμου. Συγκεκριμένα αναφέρεται πως αν η ΠΓΔΜ γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ σε μια περίοδο που το Κόσοβο έχει ήδη διακηρύξει μονομερώς την ανεξαρτησία του, είναι αναμενόμενο ότι θα ακολουθήσουν ισχυρές αποσχιστικές πιέσεις από τους Αλβανούς της ΠΓΔΜ. Το ΝΑΤΟ τότε, με την επίκληση του άρθρου 5 περί "αμοιβαίας συνδρομής" που θα εγείρει η κυβέρνηση των Σκοπίων, θα κληθεί να εμπλακεί στη σύγκρουση, που θα μαίνεται σε χώρα-μέλος της Συμμαχίας.
Η προοπτική αυτή είναι προδήλως ανεπιθύμητη για το ΝΑΤΟ, επειδή όμως μια τέτοια δημόσια εξήγηση είναι πολιτικά ανεπίτρεπτη (καθώς θα έδινε πολιτική υπόσταση στους μηχανισμούς εκτροπής), η Συμμαχία περιορίζεται σε αυτή τη φάση να επισημαίνει την προσήλωσή της στην εκπλήρωση των κριτηρίων και να δηλώνει στην ΠΓΔΜ ότι οι επιδόσεις της την κατατάσσουν τρίτη στην αξιολόγηση των υποψηφίων (Κροατία, Αλβανία και ΠΓΔΜ).
Ταυτόχρονα, επειδή η θεσμική λειτουργία (τόσο της Ε.Ε. όσο και του ΝΑΤΟ) επιβάλλουν την επίδειξη της "αλληλεγγύης" προς τα κράτη-μέλη, η διαφορά για το όνομα αξιοποιείται ενίοτε για την επένδυση της αρνητικής προδιάθεσης στη ΝΑΤΟϊκή ένταξη της ΠΓΔΜ. Αμερικανοί λοιπόν και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι κατά διαστήματα αναφέρονται στο πρόβλημα του ονόματος, ως ένα δείγμα ασυμβατότητας προς την αντίληψη των "καλών γειτονικών σχέσεων" που πρέπει να οικοδομούν οι υποψήφιες για ένταξη χώρες.
Η πραγματικότητα αυτή συνεπώς εξυπηρετεί θαυμάσια τον σχεδιασμό της ελληνικής κυβέρνησης. Η οποία, διαβλέποντας ότι πιθανότατα δεν θα τεθεί στη σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ θέμα άμεσης ένταξης της ΠΓΔΜ (παρά θα παραπεμφθεί η προσχώρηση σε ένα χρόνο), έριξε το πυροτέχνημα του βέτο προκαλώντας τη σιγή της εσωτερικής αντιπολίτευσης, κυρίως του ΛΑΟΣ - η οποία νόμισε ότι ήταν οβίδα, ενώ ήταν μια απλή κροτίδα. Κατά το σχέδιο επομένως, η παρτίδα κερδίζεται, το πρόβλημα όμως με το όνομα παραμένει άλυτο. Παρά ταύτα, στο μενού των κυβερνήσεων συνήθως είναι πολύ δελεαστική επιλογή ο άρτος ημίν ο "επιούσιος".
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2199