Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Το πετρέλαιο τραβάει την ανηφόρα... ο στρουθοκαμηλισμός... και αυτός

Στάθης, Λουκάς

Αυγή, 2007-10-23


Το πετρέλαιο ταξιδεύει με ευκολία στα 86 δολάρια, ατενίζοντας το όριο των 90 και προετοιμαζόμενο για το άλμα του ξεπεράσματος του. Η ανοδική αυτή πορεία του πετρελαίου είναι συνδυασμός περισσοτέρων παραγόντων.

Πρώτον, της μόνιμης αστάθειας που προκαλεί η τυχοδιωκτική πολιτική (που επιβεβαιώνει ο Greespan) του Μπους στην περιοχή της Μ. Ανατολής: που αρχίζει με τον πόλεμο του Ιράκ και το αδιέξοδο εξόδου που δημιουργήθηκε και συνεχίζεται με τον τρόπο αντιμετώπισης της αναδυόμενης περιφερειακής δύναμης του Ιράν, που ακριβώς αυτός προκάλεσε.

Δεύτερον, το τέλος μιας εποχής οξύνει τη "σύγκρουση" για την εξασφάλιση

ενεργειακών πόρων για τα προσεχή χρόνια, λόγω και της εισόδου στον

ενεργειακό ανταγωνισμό των δύο πληθυσμιακών γιγάντων -Κίνας και Ινδίας-

που αναπτύσσονται οικονομικά, με έντονους ρυθμούς.

Πράγμα που επιβεβαιώνεται από τη μηνιαία έκθεση "Medium-Term Oil Market

Report - July 2007" της ΙΕΑ (International Energy Agency): σύμφωνα με την

οποία, έχοντας υπ όψη την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας και της Ινδίας, η

ζήτηση πετρελαίου θα παρουσιάσει μεγαλύτερους ρυθμούς από ότι αναμένονταν

για τα προσεχή πέντε χρόνια, ενώ η παραγωγή πετρελαίου δεν μπορεί να

αυξηθεί με τους ίδιους ρυθμούς, δημιουργώντας κινδύνους μιας δομικής

κρίσης και κατά συνέπεια με μόνιμα χαρακτηριστικά.

Η "σύγκρουση" αυτή εκτός από το Ιράκ, παρουσιάζεται με "ένοπλες" μορφές

στη Νιγηρία, στο Νταρφούρ, στον Καύκασο, ενώ η αντιπυραυλική έξοδος των

ΗΠΑ στην Ευρώπη δεν είναι άσχετη με την επίκληση του Ενεργειακού ΝΑΤΟ

(Πολωνία, Ντόρα Μπακογιάννη κ.λπ.) και τη σύγκρουση με την Ρωσία και την

Κίνα (Γκρουπ της Σαγκάης: Κίνα, Ρωσία, Καζακστάν κ.λπ. στοχεύει στην

εκδίωξη των ΗΠΑ από την Κεντρικής Ασία) για τον έλεγχο των αποθεμάτων της

Κεντρικής Ασίας (φυσικό αέριο και πετρέλαιο) που είναι τα πιο σημαντικά

μετά από εκείνα της Μ. Ανατολής. Επεκτείνεται η "σύγκρουση" αυτή στην

Αφρική, Νοτιοανατολική Ασία, Νότιο Αμερική (Τσάβες) και στον Πολικό Κύκλο

(Βόρειο Πόλο).

Ενδεικτικές οι χθεσινές δηλώσεις του Πούτιν ότι δεν μπορεί να

χρησιμοποιηθεί η Κασπία από μη παράκτια κράτη για παρεμβάσεις στην

περιοχή.

Τρίτον, στην χρηματιστηριακή οικονομία που μπήκε με μεγάλη κερδοσκοπική

ορμή και σε αυτό τον τομέα και σε όλα τα κομβικά σημεία της διαδρομής του

πετρελαίου και της ενέργειας γενικότερα και στην υποτίμηση του δολαρίου σε

σχέση με το ευρώ.

Μερικοί από τους λόγους που χαρακτηρίζουν το τέλος της εποχής των φθηνών

τιμών ενέργειας.

Αν εδώ και τρεισήμισι σχεδόν χρόνια που άρχισε η ανοδική πορεία ανέφερε

κανείς αυτές τις τιμές θα προκαλούσε ανατρίχιασμα και προφητείες

καταστροφικών δεινών. Σήμερα οχυρωμένοι και πίσω από το ευρώ -στο οποίο

επιφορτώνουμε τις κυβερνητικές ανικανότητες, την ανοργανωσιά και την

κερδοσκοπική απληστία του ελληνικού καπιταλισμού- μια και η τιμή αυτή

αντιστοιχεί σε 61,4 ευρώ: η κοινωνία, τα συνδικάτα, τα κινήματα η/οι

πολιτική/οι επιδίδονται σε άκρατο στρουθοκαμηλισμό, επιδοτούμενοι από το

"ταρατατζούμ" των τηλενεργειακοκοινωνικών παντογνωστών της τηλεόρασης. Και

όλοι ανακράζουν -όπως κάθε φθινόπωρο τα τελευταία χρόνια- "επίδομα

θέρμανσης, επίδομα θέρμανσης" για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα κ.λπ.,

κ.λπ. Σαν μια ασπιρίνη να είναι σε θέση να ξορκίσει την μακροχρόνια

ενεργειακή πνευμονία που χαρακτηρίζει τον ελληνικό κοινωνικοοικονομικό

σχηματισμό. Και φυσικά θα χρειασθεί η διαμόρφωση ενός "Μόνιμου Ταμείου"

που θα αντιμετωπίσει αυτή την απαίτηση καθώς και αύριο -με τη διαμόρφωση

της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας- το αντίστοιχο ηλεκτρικό. Όμως θα αποβεί

αναποτελεσματικό γιατί με την πάροδο του χρόνου, μια και τέλειωσε η

ιστορική περίοδος της φθηνής ενέργειας, θα χρειασθεί να υψώνουμε τη στάθμη

"των κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων", αν αποσυνδέσουμε αυτό το αίτημα

-όπως κάνουν οι τηλεπαντογνώστες και ορισμένη/οι πολιτική/οι- από την

δομική ασθένεια του ελληνικού ενεργειακού συστήματος, που είναι εκείνη της

ασύδοτης σπατάλης και της αναγκαιότητας μεταρρύθμισης του.

Η ασύδοτη σπατάλη ενέργειας - η τελική ενεργειακή ένταση (2004) της

ελληνικής οικονομίας (ισοδύναμα χιλιόγραμμα πετρελαίου ανά ευρώ του 2000)

είναι μεγαλύτερη κατά 31,5% του μέσου όρου του Ε.Ε (15) - παρουσιάζεται σε

κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας. Από τη βιομηχανία, στις μεταφορές,

στην αγροτική οικονομία και βασικά και την κατοικία, όπου αυξάνεται

αλματωδώς η κατανάλωση. Δεν είναι τυχαίο ότι καταναλώνουμε περισσότερη

ενέργεια για θέρμανση, ανά τετραγωνικό μέτρο κατοικίας, από μια μεσογειακή

χώρα -με μεγάλη πληθυσμιακή συγκέντρωση στο βορρά- όπως η Ιταλία και από

μια κατ εξοχήν βόρεια χώρα όπως η Δανία. Οι τεχνολογικές λύσεις και

οικονομικά προσιτές είναι υπαρκτές, εκείνο που λείπει είναι η πολιτική

βούληση για την δόμηση μιας πολιτικής εξοικονόμησης ενέργειας με

συγκεκριμένα προγράμματα και επιδότηση συγκεκριμένων τεχνολογικών λύσεων .

Δεν είναι τυχαίο ότι η Οδηγία 91/2002 του Ε.Κ "για την ενεργειακή απόδοση

των κτιρίων" που έπρεπε να ισχύει από τις 4 Ιανουαρίου 2004 είναι ακόμη

ανεφάρμοστη - για να μην αυξηθεί το κόστος της λαϊκής κατοικίας κατά

"νταβατζήδες" - και η χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Ενώ δημόσιες

υπηρεσίες και εταιρίες κατασκευάζουν κτίρια σαν να ευρισκόμαστε στις αρχές

του 1970.

Το τέλος μιας εποχής και οι δεσμεύσεις των τριών 20% για το 2020 (20%

εξοικονόμηση, 20% ΑΠΕ, 20% μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα)

πρέπει να δημιουργήσουν καταστάσεις θεματικών συγκλίσεων δημοκρατικών

πολιτικών, κοινωνικών και οικολογικών δυνάμεων που θα δημιουργήσουν

ωθήσεις για πραγματικά σημαντικές αλλαγές. Τέτοιες που θα οδηγούν την

κοινωνική συνοχή και συμβίωση σε ανώτερα ποιοτικά επίπεδα και θα

συνοδεύονται από την υπογράμμιση της πραγματικής ποιότητας της ζωής που θα

χαρακτηρίζεται από την αειφόρο ανάπτυξη και την ισότιμη πρόσβαση στον

φυσικό πλούτο για τις γενιές που έρχονται.

Το έργο της σημερινής κυβέρνησης στην ενεργειακή οικονομία, όπως

παρουσιάζεται με μη μέτρα και νομοσχέδια, παραμένει "μεταρρυθμιστικό" μόνο

φρασεολογικά και μικρόπνοο και κάθε άλλο παρά είναι μια προσπάθεια

ανοίγματος του άλλου δρόμου. Πρόκειται για μια κλασσικά δεξιά πολιτική που

στοχεύει στην άκριτη αύξηση της προσφοράς ενέργειας. Μια πολιτική

οπισθοδρομική, καθόλου εκσυγχρονιστική και ανταγωνιστική και σε αντίθεση

με τις δεσμεύσεις που απορρέουν από την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Κιότο

και τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. "Σεμνά και ταπεινά" ακολουθείται η

πεπατημένη της αύξησης της ενέργειας που προσφέρεται και της ενεργειακής

σπατάλης μια και η "ενεργειακή ασφάλεια" ταυτίζεται μηχανιστικά με τη

διατυμπανιζόμενη "ενεργειακή κομβικότητα" της χώρας και την εξυπηρέτηση

"των νταβατζήδων" στην αναδιάρθρωση των διαφόρων ενεργειακών δικτύων της

χώρας.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2250