Αν ήμουν υπουργός Παιδείας...
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2007-12-21
Το αντίθετο της αδυναμίας είναι, ως γνωστόν, η παντοδυναμία. Γι αυτό μερικές φορές, όταν παρακολουθούμε ανήμποροι τα κακώς κείμενα να μας περιζώνουν, βρίσκουμε καταφύγιο στη φαντασία απονέμοντας στον εαυτό μας απόλυτες εξουσίες που θα μας δώσουν τη δυνατότητα να κάνουμε αυτό που δεν μπορούμε. Ετσι κι εγώ αποφάσισα να παρέμβω στα προβλήματα της ανώτατης παιδείας και να προτείνω την οριστική λύση, η οποία κινείται στους εξής τρεις άξονες.Πρώτον: Η κυβέρνηση οφείλει όχι μόνο να πει -γιατί τα λόγια δεν μετράνε- αλλά να πιστέψει ότι η δωρεάν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση είναι θέμα αρχής και συνεπώς δεν επιδέχεται περιορισμούς. Κάτι σαν την καθολική ψηφοφορία στις εκλογές. Με άλλα λόγια, το κράτος είναι υποχρεωμένο να παράσχει σε όλους τους νέους τη δυνατότητα να ξεκινήσουν τη ζωή τους από το ίδιο σημείο. Διότι, ακόμα κι αν δεχθούμε το (εξωφρενικό) επιχείρημα ότι οι πλούσιοι είναι εργατικοί και ευφυείς ενώ οι φτωχοί ακαμάτηδες και κουτοί, αυτό δεν ισχύει για τα παιδιά τους. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που διαμορφώνουν θετικά ή αρνητικά την τύχη τους, τους οποίους το κράτος δεν μπορεί να αλλάξει. Επειδή όμως στη χώρα μας ήδη ισχύει η δωρεάν ανώτατη δημόσια παιδεία, έχουμε υποχρέωση να την προφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Κι αν από τις Βρυξέλλες έρθουν άλλες οδηγίες, τότε ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των χωρών όπου το κύρος της δημόσιας ανώτατης παιδείας είναι τέτοιο, που να κάνει τα πτυχία των ιδιωτικών πανεπιστημίων χαρτιά άνευ αξίας για τα πλουσιόπαιδα.
Δεύτερον: Για να αποκτήσει η δημόσια παιδεία στην Ελλάδα το κύρος που δεν έχει σήμερα, το κράτος θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Γιατί κοψοτιμής παιδεία, και μάλιστα ανώτατη, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Αν λοιπόν θέλουμε καλά πανεπιστήμια -και όλοι λένε ότι τα θέλουμε- θα αναγκαστούμε να τα πληρώσουμε.
Τρίτον (και φαρμακερό): Εχοντας πρώτα καθιερώσει ως αρχή τη δωρεάν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση και έχοντας εξασφαλίσει την επαρκή χρηματοδότησή της, το κράτος θα πρέπει να παρέμβει για να διορθώσει όλα τα υπόλοιπα κακώς κείμενα τα οποία δεν έχουν σχέση με τα παραπάνω. Και τέτοια υπάρχουν πολλά. Αναφέρω ενδεικτικά τον τρόπο εκλογής των θεσμικών οργάνων του πανεπιστημίου, τα έκτροπα στο όνομα του πανεπιστημιακού ασύλου, μιας έννοιας η οποία έχει χάσει κάθε νόημα, την κουλτούρα τρομοκρατίας που επέβαλαν διάφορες ομάδες ασύδοτων τραμπούκων που με περισσό θράσος αυτοαποκαλούνται «αριστεροί», και τη γενικότερη απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου, το οποίο καταστρέφεται συστηματικά από εκείνους που διατείνονται ότι το υπερασπίζονται.
Και επειδή οι φαντασιώσεις μπορεί να μας ανακουφίζουν ψυχολογικά, αλλά η πραγματικότητα παραμένει αμείλικτη, θα σας εξηγήσω τώρα γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Η κυβέρνηση, ό,τι και να λέει, δεν θα δεχθεί ποτέ την αρχή της δημόσιας δωρεάν παιδείας επειδή κατά βάθος πιστεύει πως ό,τι δημόσιο διαιωνίζει το αμαρτωλό παρελθόν και πως το μέλλον ανήκει στην ελεύθερη αγορά που θα μας κάνει ολοένα και πλουσιότερους υπό την υψηλή εποπτεία ενός κράτους το οποίο απλώς εγγυάται την τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού και ιδίως εκείνων που διασφαλίζουν τον απρόσκοπτο ανταγωνισμό. Ούτε ποτέ θα δώσει τα χρήματα που χρειάζονται, εφόσον η τάση είναι η φορολογία και συνεπώς οι κρατικές δαπάνες να μειώνονται για να μπορέσει η ιδιωτική πρωτοβουλία να ανθήσει.
Και για να έρθουμε στο τρίτο και φαρμακερό μέτρο που έχει να κάνει με την εσωτερική παρακμή του δημόσιου πανεπιστημίου, ούτε κι εκεί θα γίνει τίποτε, επειδή η εξυγίανση θα απορριφθεί από όλους τους εμπλεκομένους. Δεν υπαινίσσσομαι συμπαιγνία - διαπιστώνω όμως σύμπτωση συμφερόντων. Η κυβέρνηση θα δείχνει συνεχώς τα χάλια του πανεπιστημίου για να το απαξιώσει και να πείσει τον κόσμο ότι «κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει» (ιδιωτικά πανεπιστήμια, δίδακτρα κ.λπ.)· τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν θα συναινέσουν στη μείωση της επιρροής που ασκούν μέσα από τις νεολαίες τους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει βίαιη άρνηση του δικαιώματος των φοιτητών να ψηφίζουν οι ίδιοι και όχι οι φοιτητοπατέρες (βλέπε Πάντειο)· όσοι διδάσκοντες φιλοδοξούν να συμμετάσχουν στα θεσμικά όργανα θα ράψουν το στόμα τους, εφόσον, για να εκλεγούν, θα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουν την εύνοια των κομμάτων, ενώ δεν θα διστάσουν, αφού εκλεγούν, να μιλήσουν για την αυτονομία του πανεπιστημίου η οποία απειλείται μόνο από την αγορά και όχι από τους μπλε, πράσινους και κόκκινους σπόνσορές τους· οι «ανατρεπτικοί» φοιτητές θα συνεχίσουν τους εκ του ασφαλούς τραμπουκισμούς με το πρόσχημα ότι μάχονται κατά της ιδιωτικοποίησης, ενώ η ΠΟΣΔΕΠ, το συνδικαλιστικό όργανο των πανεπιστημιακών, θα κοιτάει αλλού. Και όσοι παρακολουθούν με αηδία και θλίψη όλα αυτά -είναι πολλοί- θα αποσυρθούν από τα κοινά προσπαθώντας να διδάξουν. Αν το πανεπιστήμιο δεν τελεί υπό κατάληψη κι αν δεν τους έχουν χτίσει στα γραφεία τους οι «επαναστάτες» φοιτητές.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2255