Το τέλος ενός λόμπι

Ριχάρδος, Σωμερίτης

ΤΟ ΒΗΜΑ, 2008-02-19


Περισσότεροι από δύο πολίτες στους τρεις της Κυπριακής Δημοκρατίας είπαν ένα βροντερό «όχι» στον Τάσσο Παπαδόπουλο. Και είπαν έτσι ένα βροντερό «ναι» στην ελπίδα μιας συναινετικής λύσης του Κυπριακού. Θρηνούν οι «ελληνόψυχοι». Οπως θρήνησαν για την εκλογή του Ιερώνυμου. Και βάλθηκαν αμέσως να μπερδεύουν τα πάντα, ακόμη και την ανεξαρτησία που κήρυξε το Κόσοβο, για να πείσουν ότι νίκησαν οι... ιμπεριαλιστές και ότι «η πατρίς κινδυνεύει».

Τόσο ο Γιάννης Κασουλίδης όσο και ο Δημήτρης Χριστόφιας θέλουν την επανένωση του νησιού τους μέσα σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Θέλουν μια νέα διαπραγμάτευση με την «άλλη πλευρά». Μια διαπραγμάτευση καλόπιστη: δύσκολη, σκληρή αλλά όχι προσχηματική. Θα το καταφέρουν; Δεν είναι βέβαιο. Αλλά αυτοί τουλάχιστον θα το προσπαθήσουν. Μαζί; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου. Και από τις συμμαχίες που θα προηγηθούν. Το ιδανικό θα ήταν να πορευτούν συμμαχικά: αλληλοσυμπληρώνονται!

Πάντως το μέγα γεγονός είναι η ήττα του κ. Παπαδόπουλου. Που δεν είναι «μόνο» η ήττα ενός πολιτικού. Είναι και η ήττα ενός συστήματος διακυβέρνησης που, με την αμέριστη βοήθεια της Εκκλησίας αλλά και διάφορων παράδοξων «κύκλων», συρρίκνωσε την ουσία του δημόσιου διαλόγου και των ελευθεριών. Που έδωσε στο «όχι» μιαν απόλυτη διαχρονική αξία που, το βλέπουμε σήμερα, ευτυχώς δεν είχε. Που χρησιμοποίησε συστηματικά σαν πολιτικό όπλο τη κατασυκοφάντηση των αντιπάλων και της αντίθετης άποψης και εδώ, στην Ελλάδα. Με πράκτορες, μεσάζοντες, προπαγανδιστές.

Είναι έτσι φυσικό να ολοφύρονται από προχθές όχι μόνον όσοι θαύμαζαν ειλικρινά τον «εθνάρχη» αλλά και όσοι- πολλοί- μετέτρεψαν τον θαυμασμό σε προσοδοφόρο επάγγελμα. Ως προς αυτό - και αρκετά άλλα- υπάρχει κάτι το κοινό με το δικό μας εκκλησιαστικό λόμπι και τις πρακτικές του ως την ημέρα εκλογής του Ιερώνυμου.

Οσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο, το ακραία εθνικιστικό δίδυμο Χριστόδουλου εδώ και Παπαδόπουλου στην Κύπρο συσπείρωσε δυναμικά και ενίσχυσε τους πιο φοβικούς «υπερπατριώτες» συχνά ανεξάρτητα και από την πολιτική τους τοποθέτηση. Το εγχείρημα ξεκίνησε από την εποχή των πολέμων του Μιλόσεβιτς και του «μακεδονικού». Περιέλαβε ακόμη και το γνωστό βιβλίο Ιστορίας για τη Στ΄ Δημοτικού όπου ρόλο έπαιξε και η παπαδοπουλική Λευκωσία.

Δεν πρέπει να το ξεχνάμε: όπως και ο Χριστόδουλος, ο Τάσσος Παπαδόπουλος και οι άνθρωποί του, στη Λευκωσία και την Αθήνα και όχι μόνο από το παρασκήνιο, θεωρούσαν ότι έπρεπε να παρεμβαίνουν δυναμικά και στα εσωτερικά ελληνικά πολιτικά πράγματα. Επαιξαν με κάθε τρόπο εναντίον του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου (έφτασαν να αξιώνουν την... αυτοκριτική του!) αλλά, οι παπαδοπουλικοί, και εναντίον της Ντόρας Μπακογιάννη και ως ένα σημείο του Κώστα Καραμανλή.

Το καθεστώς Παπαδόπουλου προσπάθησε να πείσει στη Λευκωσία και εδώ ότι όσοι είχαν άλλες απόψεις, περιλαμβανομένου του Δημήτρη Χριστόφια που τον είχε κάνει πρόεδρο, ήταν συνωμότες και όργανα των Αμερικανών. Ο κυπριακός λαός είπε όχι και σε αυτό. Είναι καιρός- αν δεν είναι αργά το όχι αυτό να ειπωθεί ξεκάθαρα και εδώ.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2392&export=word