Εμείς και ο ΣΥΡΙΖΑ προς την Πανελλήνια ΣΥΣΚΕΨΗ
Δημήτρης, Μπίρμπας
2008-03-13
Με δεδομένη την επιλογή του κόμματος για ενίσχυση και διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιείται η Πανελλαδική Σύσκεψη (Π.Σ.). Δηλωμένος στόχος η ενίσχυση των λειτουργιών του, η δυνατότητα έκφρασης των ανένταχτων μέσα στις ανοιχτές μαζικές συνελεύσεις και ένα καλύτερο οριζόντιο συντονισμό, προσπάθεια κινητοποίησης και συνεργασίας όλων στα τοπικά προβλήματα (σημείο 40, ΠΛΑΙΣΙΟ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΣΚΕΨΗ)Δεδομένος είναι, επισήμως τουλάχιστον, ο συμμαχικός χαρακτήρας και η αυτοτέλεια των συνιστωσών του, η αποφυγή μετατροπής σε ένα κόμμα (σημείο 28) – κάτι που ορισμένες όμως πλευρές ,εντός και εκτός ΣΥΝ, σταθερά διακηρύσσουν και επιδιώκουν.
Η καθ΄ οικονομία δημοκρατική, αυστηρά συγκεντρωτική, σημερινή δομή του σχήματος ως συνεργασία συνιστωσών και επώνυμων ανένταχτων είναι λογικό να ζητά την στοιχειώδη νομιμοποίηση της, ιδιαίτερα στην εκπροσώπηση των ανένταχτων σε κεντρικό επίπεδο.
Οι λειτουργικές δυσκολίες του εγχειρήματος πολλές π.χ.
- τρόπος εκλογής των αντιπροσώπων άρα και νομιμοποιητική βάση των
αποφάσεων τους
- ύπαρξη μελών; με ποια διαδικασία λήψης αποφάσεων; πλειοψηφική ή κοινού παρονομαστή;
- προαιρετικές; με ποια όρια ανοχής σε διαφορετικές πρακτικές, σε ενδεχόμενες αντιπαραθέσεις και διαφωνίες π.χ. ευρωπαϊκά;
Αντίστοιχες δυσκολίες υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα λειτουργίας και παρεμβάσεων. Η ύπαρξη καλού κλίματος μπορεί να βοηθήσει να ξεπεραστούν καχυποψίες και παρεξηγήσεις με μία μόνο προϋπόθεση, αποσαφήνιση των ιδεολογικών και πολιτικών, συμφωνιών και διαφωνιών.
Το κείμενο ΠΛΑΙΣΙΟΥ που καλεί για την Σύσκεψη προφανώς είναι σχέδιο, μια που δεν έχει καν συζητηθεί σε επίπεδο ΚΠΕ του ΣΥΝ – δεν ξέρω στις άλλες συνιστώσες – και δεν μπορεί να αποτελεί δέσμευση. Όχι γιατί δεν μπορεί να αλλάξει στην πράξη – γνωρίζω πολύ καλά ότι και στο κόμμα μας σημαντική μερίδα ηγετικών στελεχών υποβαθμίζει συνειδητά το βάρος των κειμένων στην καθημερινή πολιτική πρακτική – θεωρώ όμως ότι, η αποσαφήνιση μπορεί να αποτρέψει ένα ,δεσμευτικό τύποις, κείμενο που θα αποτελεί μονίμως, μία πιθανή εστία έντασης και αντιπαραθέσεων. Η «εικονολατρική» μας παράδοση, των πολέμων κάθαρσης των –ισμων το απαιτεί.
Σε σχέση με το προς συζήτηση πλαίσιο σπεύδω να συμφωνήσω απόλυτα με την ακροτελεύτια φράση του (σημείο 54) «μετά από συζήτηση να υπάρξουν καταλήξεις σε μίνιμουμ βάση που να εκφράζουν όλες τις δυνάμεις του «ΣΥΡΙΖΑ», αρκεί να το εννοούμε και όχι μόνο στα εθνικά.
Είναι προφανές ότι στο δίλημμα του (σημείο 42) μίνιμουμ αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ή εκπόνηση εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης, επιλέγω τη δεύτερη γιατί μόνο η επεξεργασία της μπορεί να καταγράψει τα σαφή όρια των συναινέσεων και αντιθέσεων του σχήματος, τα ζητήματα που έχει να επιλύσει και τις ανάγκες τοποθέτησης των μελών και των φίλων.
Η θετική διευκρίνιση (σημείο 35) για την «διεκδίκηση ενός σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία» μπορεί να αποτελέσει τον οραματικό στρατηγικό στόχο μας. Αρκεί βέβαια να μην αποτελέσει φύλο συκής στην λογική του «όλα ή τίποτα», που πολύ φοβάμαι ότι διατρέχει το κείμενο πλαίσιο.
Στα θετικά του κειμένου η εκτενέστερη αναφορά στα Οικολογικά (σημείο 53) και η αντιεθνικιστική τοποθέτηση (σημείο 54) της εξωτερικής πολιτικής.
Διατρέχοντας το κείμενο παρατηρούμε ότι φλερτάρει με την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ με χαρακτηριστικά κόμματος (σημείο 35)
- Κοινός στρατηγικός στόχος σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία
- Εκτενή αναφορά σε οργανωτικές δομές, ορολογία ανασυγκρότησης και δεσμεύσεων, κοινής πρότασης κεντρικά και τοπικά, ενιαίας παρέμβασης σε συνδικάτα, αυτοδιοίκηση κλπ
Αυτά σε συνδυασμό με την ανάγκη συλλογικών αποφάσεων (από ποιους;), την αυτοτέλεια των συνιστωσών και τον ασαφή ρόλο μελών και φίλων, φοβάμαι ότι επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες που προανέφερα.
Έτσι λοιπόν σε σχέση με το προς συζήτηση κείμενο έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Σημείο 2: Υπερτονίζει την σημασία του συνόλου της πολιτικής διακήρυξης του 2007, όταν είναι προφανές είναι ότι δεν κυριάρχησε στην ατζέντα της πολιτικής μας αντιπαράθεσης παρά μόνο σε συγκεκριμένα σημεία (άρθρα 16,24), ενώ ορισμένα που ανέφερε ακροθιγώς (οικολογικά, περιβαλλοντικής διαχείρισης) καλύφθηκαν από τις επεξεργασίες του ΣΥΝ. Οι παρεμβάσεις δε του σ. Αλαβάνου ακύρωσαν στη πράξη την λογική των ίσων αποστάσεων και των ταυτίσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που κυριαρχούσαν στη διακήρυξη, αναδεικνύοντας την στρατηγική του αντικυβερνητικού, αντιπολιτευτικού πόλου –που αποτελεί και τον τροφοδότη λογαριασμό, προεκλογικά και μετεκλογικά του ΣΥΡΙΖΑ .
Σημείο 6: Υποβαθμίζεται ότι η έκφραση δυσαρέσκειας προς τον δικομματισμό εκφράσθηκε προς όλα τα «μικρά» κόμματα και το ΛΑΟΣ και τους Οικολόγους.
Σημείο 9: επαναφέρει μεσοπολεμικές διατυπώσεις π.χ. το ΠΑΣΟΚ «έχει αναλάβει δεσμεύσεις στην προώθηση των αναγκαίων νεοφιλελεύθερων μέτρων που απαιτεί το κεφάλαιο»,ενώ υπάρχει εκτεταμένη χρήση λέξεων «κοσμάκης», «φτωχολογιά» σημ. 48 & 16 κλπ.
Σημείο 16: Λόγω εργατισμού «αποσιωπά» την άνοδο του ΛΑΟΣ στις εργατικές γειτονιές – μια που κατά το κείμενο αφορά «την συσπείρωση ιδιαίτερα τα μικροαστικά πληττόμενα* στρώματα» - σε άνεργους, νεολαία, λαϊκά στρώματα. Αντιπαραβάλλει ως υπεροχή δε του ΚΚΕ, την οργανωτικότητα του και την διείσδυση του στην «εργαζόμενη φτωχολογιά (sic)» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς «ελιτίζει». Απουσιάζει η σκληρή κριτική στην διασπαστική του πολιτική που υπονομεύει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Σημείο 17: Θεωρεί αυθαιρέτως και αδίκως τους Οικολόγους πράσινους, ως απόντες «στους αγώνες της εποχής» προφανώς λόγω «της αποϊδεολογικοποιημένης ευλυγισίας τους στις εκλογικές τους επαφές για συνεργασία με τα κόμματα του δικομματισμού». Η ορθή κριτική στις ιδεολο-γικοπολιτικές τους ασάφειες δεν πρέπει να είναι μηδενιστική.
*ο Μαρξίζων συντάκτης αρέσκεται στον ασαφή κοινωνικά όρο «πληττόμενα στρώματα» που
θυμίζει Ανδρεοπαπανδρεϊκούς «μη προνομιούχους»
Ροπή προς Αριστερίστικη Ρητορεία, το «καταγγέλλω και αποκαλύπτω» συναντάται στο σημείο 20 και σε άλλα δύο σημεία.
Στόχος η «συγκρότηση αντινεοφιλελεύθερης, αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής συσπείρωσης», «όχι υπαγωγή (sic) (της Αριστεράς) στην επίσημη αστική πολιτική» .Ξαναεπιβεβαιώνουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει ο «κυβερνητισμός και οι κεντροαριστερές εκδοχές διακυβέρνησης» - σημείο 21. Βέβαια αναφέρεται στο σημείο 23, η ανάγκη διεύρυνσης που «μηδενίζεται» στο ισοζύγιο μιας εγγυημένης «αριστερής» στάσης, ενώ στο σημείο 24 έχουμε ενδιαφέρον για «κεντροαριστερές συνεργασίες αντινεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης», από όπου εξαιρείται το ΠΑΣΟΚ και όλες οι πτέρυγες του, κεντρικά και τοπικά, «δεν έχουν νόημα» προφανώς γιατί είναι συνολικά νεοφιλελεύθερο, παρ΄ότι βέβαια με οργανωμένες δυνάμεις του «έχει γίνει συνεργασία στο κοινωνικό μέτωπο στο 16 (και το ασφαλιστικό)».
Αυτή η ανάγκη ταυτοποίησης και χορήγησης αντινεοφιλελεύθερων πιστοποιητικών, γλαφυρά παρουσιάζεται στο σημείο 25 σε σχέση με τους Οικολόγους.
Η ανάγκη ταυτοποίησης αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι στο σημείο 29 διατυπώνεται μια φαντασιακή κοινότητα θέσεων όταν είναι γνωστές οι διαφορές για την Ευρωπαϊκή προοπτική την αντιμετώπιση, πέραν της καταγγελίας, των οικολογικών κρίσεων και του αναπτυξιακού μοντέλου την σχέση εθνικών – διεθνικών κλπ. Προφανώς δεν πρέπει να ταμπουρωνόμαστε στις διαφορές αλλά και να μην τις εξαφανίζουμε.
Η αριστερίστικη ρητορεία επανέρχεται σ΄όλη την ενότητα των άρθρων 30-36 με αποκορύφωμα τις «αναλύσεις» ότι «η ακρίβεια και φτώχεια υπάρχουν γιατί δεν μας υπολογίζουν» - σημ 34, «την καταπολέμηση των αυταπατών για τη Βουλή» -σημ. 36 και την ανάγκη «καταγγελτικής, αποκαλυπτικής, όχι κομφορμιστικής που να την αισθάνεται ο κοσμάκης δική του» κοινοβουλευτική ομάδα.
Προσπερνά το ζήτημα της εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης- σημείο 42, με επιφύλαξη υπονοώντας ότι έτσι κινδυνεύουμε να χάσουμε και το minimum αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που προτείνεται σε επικεφαλίδες στα άρθρα 42-54. Παρότι βέβαια είμαστε, με επεξεργασίες, δυνάμει κοινών αντιλήψεων και δράσεων μακράς πνοής.
Στα ευρωπαϊκά πέραν του όχι στη μεταρρυθμιστική συνθήκη (σημείο 44) φυγή στο μέλλον, με φιλόδοξη πρωτοβουλία συζήτησης και συντονισμού (σημείο 45) όλων των εκφάνσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, χωρίς καν περιγραφή της Ευρώπης που θέλουμε.
Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα συζήτησης και κοινής δράσης της Αριστεράς και στη διεύρυνση της στον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο, θεωρώ απαραίτητη την σοβαρή αντιμετώπιση της. Όχι καλλιέργεια υπερβολικών προσδοκιών, όχι αποδοχή ιδεολογικών και πολιτικών δεσμεύσεων που θα ακυρώνουν την αυτοτέλεια των επιμέρους συνιστωσών, ψύχραιμη και διορατική ανάγνωση της συγκυρίας, σεβασμός στη διαφωνία, ισχυρή κινηματική παρέμβαση μα και εμβάθυνση και επεξεργασία τόσο οραματικών όσο και εφικτών προγραμματικών θέσεων. Τυχόν διαφωνίες επί του προκειμένου δεν μπορεί να ακυρώνουν την πολιτική δυναμική μας. Ας δείξουν ανοχή ή ας παρακαμφθούν .
Η επιθυμητή διατήρηση της κοινής προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να αποτελέσει, τόσο για μας όσο και για άλλους εμπόδιο θεωρητικής, πολιτικής και οργανωτικής ανάπτυξης.
Ο Συνασπισμός οφείλει να αποτυπώσει ως μετακομμουνιστική Αριστερά – και όχι μεταμοντέρνα Αριστερά – την ολιστική προσέγγιση του και όχι μόνο την αναγκαία γραμμή αντιστάσεων στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις. Προσέγγιση απαλλαγμένη από τους πολιτικούς ολοκληρωτισμούς που παρήγαγαν οι κυρίαρχες ντετερμινιστικές εκδοχές της νεωτερικότητας, που θα μετουσιώνεται σε πορεία διεκδίκησης ενός σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία, με αειόφορο αναπτυξιακή αντίληψη.
Οι υπερβάσεις των αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν πραγματοποιούνται με την δημιουργία μιας νέας, του μέλους που δεν συναποφασίζει, άμεσα και δεσμευτικά για όλα.
Οι σχηματισμοί – πολιτικά κινήματα, εύκολα ρέπουν προς γραφειοκρατι-κοποίηση, αρχηγισμούς και λαϊκισμούς, όπως διδάσκει η εγχώρια και διεθνής εμπειρία.
Δ.ΜΠΙΡΜΠΑΣ
Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2452