Ο Mεγάλος Xορηγός ως Mεγάλος Aδελφός;
Βασίλης, Πεσμαζόγλου
Τα Νέα, 2004-08-18
Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς αναρχικός, με βόμβα Μολότοφ υπό μάλης, ούτε και κατ’ επάγγελμα γκρινιάρης (εθνικό σπορ που δεν έχει ακόμα συμπεριληφθεί στα Ολυμπιακά αγωνίσματα) για να διαπιστώσει ότι κάτι δεν πάει καλά. Όχι στην κεντρική σκηνή, όπου όλα μοιάζουν να είναι υπό έλεγχο για τη διεξαγωγή μιας πετυχημένης παράστασης, αλλά στο περιθώριο των Ολυμπιακών. Όλοι μας, ακόμα και όσοι ήσαν ευλόγως επιφυλακτικοί στην ελληνική ανάληψη αυτής της μεγάλης και δαπανηρότατης ευθύνης, προσβλέπουμε στην επιτυχή διεκπεραίωση αυτής της υπόθεσης. Πολλά έργα που θα μείνουν, θα πιάσουν τόπο. ʼλλα, Κύριος οίδε σε τι θα χρησιμεύσουν στο μέλλον. Οι τεράστιες δαπάνες για την ασφάλεια, ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι δεν θα οδηγήσουν στον εθισμό υπεραστυνόμευσης. Αντίθετα καλές συνήθειες, όπως η καθαριότητα και η αναβάθμιση της μαζικής μεταφοράς, ας ελπίσουμε ότι δεν θα αποδειχθούν στιγμιαίες. Ορισμένες αλλαγές στην Αθήνα είναι καλοδεχούμενες, άλλες πάλι αποτελούν σπάταλη κακοποίηση τοπίου - π.χ. Πλατεία Κολωνακίου. Ωστόσο, το έναυσμα του παρόντος προέρχεται όχι τόσο από τον χώρο των δημοσίων έργων (βιτρίνας ή μη) και της οικονομίας, αλλά από τη σφαίρα των ιδεών, της ενημέρωσης, της ιδεολογίας αν θέλετε. Εδώ και πολλές εβδομάδες βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με πληθώρα πληροφοριών και λεπτομερειών γύρω από τους προσεχείς Αγώνες: δελτία ειδήσεων, διαφημιστικά σποτάκια, ενημερωτικές εκπομπές, παλιές τηλεοπτικές σειρές, όλα περιστρέφονται γύρω από τους Ολυμπιακούς, καλλιεργώντας ένα είδος «εθνικής ομοψυχίας». Μονοδιάστατης τοιαύτης: τίποτα δεν πρέπει να σκιάσει, έστω και κατ’ ελάχιστον, την όλη προσπάθεια. Ούτε καν ένα «ακίνδυνο» ντοκιμαντέρ, όπως αυτό της A. Ζέπου, που αποτελεί άσκηση αυτογνωσίας, προσφέροντας μια αποστασιοποιημένη προσωπική κριτική ματιά στο επικείμενο Ολυμπιακό πανηγύρι. Προβάλλεται σε πλήθος ξένων τηλεοράσεων, αποσπώντας μάλιστα ήδη θετικά σχόλια. Ο Έλληνας τηλεθεατής δεν δικαιούται άραγε να το δει; Ένα είδος ευθυνοφοβίας διακατέχει, καθώς φαίνεται, ορισμένους ιθύνοντες της κρατικής τηλεόρασης: από αναβολή σε αναβολή προσπαθούν να αποφύγουν να θίξουν υποτιθέμενα λεπτά ζητήματα, όπως αυτά που αναδύονται μέσα από το εν λόγω ντοκιμαντέρ. Από μια πλευρά, ίσως και καλύτερα να προβληθεί κατόπιν Ολυμπιακής εορτής, σε μια πιο νηφάλια στιγμή, όταν θα κάνουμε τους απολογισμούς αλλά και τους ζόρικους δημοσιονομικούς λογαριασμούς. Τότε που θα τα έχουμε πλέον πίσω μας και θα αιωρείται το (σχεδόν υπαρξιακό) μετα-Ολυμπιακό ερώτημα «και τώρα;». Προσωπικά νιώθω εθνικά υπερήφανος που ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ, με μια διεισδυτική, ηπίως αντιεξουσιαστική και υγιώς πατριωτική οπτική παρήχθη στην Ελλάδα και εξήχθη στην Εσπερία. Ίσως ορισμένοι αρμόδιοι, παραφράζοντας εν αγνοία τους τη γνωστή γαλλική ρήση για την εξαγωγή σκάρτων εμπορευμάτων στην υπανάπτυκτη Ανατολή, να σκέπτονται ότι αυτά είναι «Bon pour l’ Occident» - καλά για τους κουτόφραγκους ή και τους ανθέλληνες.
H σύγχρονη Ελλάδα δεν παράγει μόνο Ολυμπιακό αέρα κοπανιστό και εικονική Ολυμπιακή πραγματικότητα, αλλά και σκέψη: προβληματισμούς που, επί του παρόντος τουλάχιστον, κανένα Ζέπελιν δεν μπορεί να παρακολουθήσει. H EPT συγκαταλέγεται ανάμεσα στους Μεγάλους Χορηγούς που αυτοδιαφημίζονται συστηματικά ως έχοντες «ήθος και όραμα»: αν το νεφελώδες Ολυμπιακό όραμα επισκιάζει την ελεύθερη έκφραση διαφορετικών και ενοχλητικών απόψεων, δηλαδή την ίδια την αρχή της δημοσιογραφίας, τότε ο Μεγάλος Χορηγός κινδυνεύει να γίνει Μεγάλος Αδελφός.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=247