Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Τα σύμφωνα και οι γάμοι...

Ριχάρδος, Σωμερίτης

ΤΟ ΒΗΜΑ, 2008-04-03


Η συζήτηση για το «σύμφωνο συμβίωσης» ανταποκρίνεται στη σύγχυση που επικρατεί στη χώρα μας για τα μεγάλα θέματα της σύγχρονης ζωής. Για δύο λόγους:

Ο πρώτος: όσο το σχέδιο αφορά μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια η πρωτοβουλία του υπουργού Δικαιοσύνης επιβεβαιώνει την ανατολίτικη και αντιδραστική νοοτροπία μας που αρνείται κάθε δικαίωμα στους ομοφυλόφιλους. Ψιθυρίζεται ότι υπάρχει σχέδιο και για τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά, σουτ, δεν το λέμε φωναχτά μπας και μας κράξουν. Αυτό θα πει πολιτικό κουράγιο. Το ξέρουμε και με το πρόβλημα του «ονόματος»...

Ο δεύτερος λόγος: αυτοί που φωνασκούν ανήκουν κυρίως στην «άγαμη» εκκλησιαστική ιεραρχία. Ο ισχυρισμός τους: το «σύμφωνο» καταξιώνει την «πορνεία». Με το ίδιο πάθος καταπολεμιέται από την ιεραρχία αυτή και ο πολιτικός γάμος που, όμως, πρέπει κάποτε να γίνει υποχρεωτικός και μόνος έγκυρος ακόμα και για να μην μπερδεύουν οι πιστοί την εκκλησία με το ληξιαρχείο. Είναι φυσικά δικαίωμα κάθε μητροπολίτη να εκφράζει την όποια άποψη. Είναι δικαίωμα κάθε πιστού να αποδέχεται ή να απορρίπτει αυτή την άποψη. Αλλά δεν είναι δικαίωμα του κάθε μητροπολίτη να αποφασίζει το πώς πρέπει να ζουν και να πεθαίνουν οι πολίτες που δεν ανήκουν στο λεγόμενο «ποίμνιό» του. ΄Η που, πιστοί, έχουν προσωπική σχέση με τη θρησκεία· χωρίς μεσάζοντες.

Είναι πολλά τα ζευγάρια κάθε φύλου και ηλικίας που ζουν μαζί χωρίς γάμο. Θα έπρεπε να έχουν στοιχειώδη δικαιώματα κοινωνικής ασφάλισης, κληρονομιάς, υιοθεσίας, γονικής ευθύνης, στέγης. Οσοι δεν θέλουν να δουν το πρόβλημα είτε κλείνουν τα μάτια είτε ζουν στο... Ιράν. Ενα πλήρες «σύμφωνο συμβίωσης» είναι για τα ζευγάρια αυτά μια καλή λύση όταν ο όποιος γάμος δεν μπορεί να επιλεγεί ή δεν τον θέλουν οι ενδιαφερόμενοι.

Είναι κατανοητό κάθε Εκκλησία να έχει απόψεις. Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι να πιέζει και να εκβιάζει ώστε η άποψή της να μετατρέπεται σε νόμο. Είναι λογικό οι πιστοί ενός δόγματος να το σέβονται: οι συνεπείς καθολικοί δεν χωρίζουν και αποκλείουν τις αμβλώσεις! Αλλά είναι παράλογο τα ιερατεία να αξιώνουν πειθαρχία από όσους δεν θέλουν τα όσα αποφασίζονται από αυτά. Ο ρόλος της Πολιτείας, όταν το καθεστώς δεν είναι θεοκρατικό, είναι ακριβώς η εξασφάλιση της ελευθερίας όλων. Της ενδεχόμενης πλειονότητας. Αλλά και της ενδεχόμενης μειονότητας. Κυριαρχεί όμως μια μεγάλη παρεξήγηση. Πολλοί πιστοί (παραδείγματα: για τις διακρίσεις στα νεκροταφεία, τις πολιτικές κηδείες μη «επωνύμων», το θέμα της καύσης των νεκρών ή της άρνησης ορισμένων κληρικών να βαφτίσουν παιδιά που οι γονείς τους έχουν κάνει πολιτικό γάμο) ζητούν μέτρα από την Πολιτεία για τον εκσυγχρονισμό των Εκκλησιών. Λάθος: το κράτος δεν είναι ιερά σύνοδος. Η δουλειά του είναι να εξασφαλίζει όχι τον εκσυγχρονισμό των Εκκλησιών αλλά, έμπρακτα, με νόμους και μέτρα, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων των πολιτών.

Και, προσοχή: πρέπει κάποτε να αποφασίσουμε ότι αυτά και πολλά άλλα δεν αντιστοιχούν σε ευρωπαϊκές προδιαγραφές εκσυγχρονισμού· αλλά σε ανάγκες προόδου, ελευθερίας και δικαιωμάτων του ελληνικού λαού.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2497