Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Πιο Κινέζοι από τους Κινέζους

Τέτα, Παπαδοπούλου

Ελευθεροτυπία, 2008-04-04


Η Ολυμπιακή Φλόγα πέρασε σαν κυνηγημένη από το κέντρο της Αθήνας. Περισσότεροι οι αστυνομικοί από τον κόσμο στους δρόμους. Αυτό ήταν το κλίμα, παρά τις τελετές στο Καλλιμάρμαρο. Και σαν παράνομη έφυγε. Για να πάει στο Πεκίνο, στην Πλατεία Τιενανμέν. Δηλαδή σε έναν χώρο που είναι κατ’ εξοχήν σύμβολο βίας και σφαγής. Στην Πλατεία Τιενανμέν, όπου έγινε η άγρια καταστολή της μεγάλης ειρηνικής εξέγερσης των Κινέζων φοιτητών (Ιούνιος 1989). Είμαστε μέσα στο ολυμπιακό πνεύμα, εντελώς μέσα.

Ελλάδα «χώρα των θαυμάτων». Ελληνικά «θαύματα» κατά συρροήν τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την Ολυμπιακή Φλόγα.

Το έναυσμα ήταν η επιτυχημένη διαμαρτυρία -εναντίον της κατάφωρης παραβίασης όλων των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα και των αιματηρών γεγονότων στο Θιβέτ-, διαμαρτυρία στην οποία προέβησαν στην αρχαία Ολυμπία κατά την τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας οι τρεις Γάλλοι δημοσιογράφοι της διεθνούς οργάνωσης «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα».

Το «θαύμα» της ΝΕΤ. Η δημόσια τηλεόραση λογόκρινε τα πλάνα που έδειχαν τους Γάλλους δημοσιογράφους να ανοίγουν το πανό (με τις πέντε χειροπέδες στη θέση των ολυμπιακών κύκλων) καθώς και τη βίαιη επέμβαση της Αστυνομίας. Κινέζα η ΝΕΤ. Μαζί με τη λογοκρισία, έκανε επίδειξη ανοησίας: απέκρυψε αυτό που θα έδειχναν, και το έδειξαν, τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα που κάλυπταν την τελετή στην Ολυμπία. Γίναμε περίγελως διεθνώς.

Το «θαύμα» της ΕΣΗΕΑ. Το επαγγελματικό μας σωματείο έχει πιει το αμίλητο νερό (πρώτη φορά είναι;). Λέξη δεν βρήκε να πει για τον προπηλακισμό των Γάλλων δημοσιογράφων, που μάλιστα παραπέμπονται σε δίκη στις 29 Μαΐου, στον Πύργο Ηλείας. Δεν βλέπει. Δεν ξέρει. Δεν ακούει. Τσιμουδιά. Αλλά μήπως, ανεξάρτητα από ό,τι συνέβη κατά την τελετή αφής στην Ολυμπία, βρήκε να πει μια λέξη διαμαρτυρίας -έστω, να κάνει μια τόση δα «ξύλινη» ανακοίνωση- για την κινεζική καταστολή στο Θιβέτ;

Αλλο ένα «θαύμα». Αυτό της πολιτικής ηγεσίας, των κομμάτων και εκείνων των λαλίστατων συνήθως βουλευτών. Ολη η έγνοια τους ήταν ότι η Αστυνομία δεν μπόρεσε να αποτρέψει τα «παρατράγουδα» και τα «απρόοπτα». Αδιαφορία και σιωπή για όσα διαπράττει η Κίνα στο Θιβέτ. Πολύ αμίλητο νερό κυκλοφορεί στη χώρα. Ετσι μάλλον εξηγείται η γενικευμένη πολιτική αφωνία.

Ακόμη ένα «θαύμα». Πού χάθηκαν όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι κινηματικοί συμπολίτες μας που κάθε τόσο κάνουν πορείες διαμαρτυρίας με κατάληξη στην «πρεσβεία του εχθρού» στην Πλατεία Μαβίλη. Ισως δεν γνωρίζουν πού βρίσκεται η πρεσβεία της Κίνας.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι το Θιβέτ το έχουν καταλάβει οι Κινέζοι και όχι οι Αμερικανοί «φονιάδες των λαών». Επιπλέον, για κακή τους τύχη, οι Θιβετιανοί είναι βουδιστές και όχι «ορθόδοξοι αδελφοί μας».

Θιβέτ. Εξήντα χρόνια κατοχής. Η Κίνα το κατάπιε. Το Θιβέτ ήταν ανεξάρτητο μέχρι το 1951, όταν εισέβαλε ο κινεζικός στρατός. Το 1959, η εξέγερση των Θιβετιανών πνίγηκε στο αίμα και ο Δαλάι Λάμα, ο πνευματικός τους ηγέτης, εξορίστηκε έκτοτε στη βόρεια Ινδία, στην πόλη Νταραμσάλα.

Το Θιβέτ βρίσκεται ολοκληρωτικά υπό ξένη κατοχή και μάλιστα του χειρότερου αποικιοκρατικού τύπου. Καμία αναλογία με το Κόσοβο (γιατί το άκουσα και τούτο), με Βάσκους και δεν ξέρω τι άλλο. Η Κίνα προχωρά συστηματικά στη «σινοποίηση» του Θιβέτ, διαπράττοντας το έγκλημα που ο Δαλάι Λάμα έχει διατυπώσει με δύο λέξεις: πολιτιστική γενοκτονία.

Τέσσερις μήνες μένουν μέχρι την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο. Και η κυβέρνηση της Κίνας συνεχίζει και εντείνει την καταστολή στο Θιβέτ, την οποία επισήμως ονομάζει ...«λαϊκό πόλεμο».

Δραματικά επίκαιρο το Θιβέτ το τελευταίο διάστημα. Πρώτη είδηση παντού στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Δημόσιες συζητήσεις. Πάνελ στα τηλεοπτικά δίκτυα. Είδατε να συμβαίνει κάτι σχετικό εδώ; Εδώ, ζούμε σε άλλον κόσμο. Κάποιες ολιγάριθμες εκδηλώσεις αλληλεγγύης ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Γενικώς, δεν μας ενδιαφέρει το «εξωτικό» Θιβέτ...

Επιπλέον, μας προκάλεσε ενόχληση η διαμαρτυρία των Γάλλων «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα» στην Ολυμπία. Τα ιδιωτικά κανάλια συναγωνίστηκαν τη δημόσια τηλεόραση (με αξιοπρόσεκτη εξαίρεση το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ) στη μη κάλυψη-συγκάλυψη του γεγονότος.

Κι όμως αυτό το γεγονός στην Ολυμπία πυροδότησε τη συζήτηση για μποϊκοτάζ της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, όπου έχουν προσκληθεί οι πολιτικοί ηγέτες όλου του κόσμου. Εμάς όμως αυτό δεν μας αφορά. Εξάλλου, δείξαμε ότι είμαστε πιο Κινέζοι από τους Κινέζους.

---------------------------------------------------------------

EYPΩΠH-ΕUROPE-EVROPA

Ολη η Μεσόγειος ήταν δική του

**Ενας μύθος του αραβο-εβραϊκού τραγουδιού πέθανε πριν από λίγες ημέρες στο Παρίσι. Ηταν ένας νέος, ναι, νέος, 87 ετών. Φωνή μαγική. Συναρπαστικός ερμηνευτής. Διάσημος και, πάνω από όλα, αυθεντικός: ο Λιλί Μπονίς.

**Ο Λιλί Μπονίς γεννήθηκε το 1921 στο Αλγέρι, στην Κάσμπα (Casbah), την παλιά αραβική συνοικία της πόλης. Σε μια ταπεινή οικογένεια Εβραίων που οι πρόγονοί τους έφθτασαν εκεί εκδιωγμένοι από την Ισπανία της Ισαβέλλας της Καθολικής. Ο πατέρας του λάτρευε τη μουσική και ενεθάρρυνε τον μικρό Λιλί (υποκοριστικό του Ελί) να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο.

**Μίξη Ανατολής και Δύσης η μουσική του. Μίξη πολιτισμών. Ρούμπα και πάσο-ντόμπλε, πιάνο και ούτι, γαλλικό chanson και τάνγκο, ήχοι αφρο-λάτιν και istihbar (οι ανατολίτικες «αναζητήσεις»). Μπέρδεψε τα μουσικά είδη -τα ανακάτεψε, εάν προτιμάτε- δημιουργικά όμως. Μπέρδεψε και τις γλώσσες, τα αραβικά με τα γαλλικά κυρίως· μέσα στο ίδιο τραγούδι. Είναι σαγηνευτική η Μεσόγειος του Λιλί Μπονίς.

**Η ιστορία του είναι συνυφασμένη με αυτήν της εβραϊκής κοινότητας και των Γάλλων της Αλγερίας. Με την κήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αλγερίας, θα αναγκαστεί να φύγει για να εγκατασταθεί έκτοτε στη Γαλλία.

**«Αγαπώ όλες τις χαμένες πόλεις, όμως καμία δεν με σκίζει όπως το Αλγέρι» τραγουδά στο «Alger, Alger». Αυτό το εντελώς γαλλο-αραβικό (francarabe) τραγούδι, που περιλαμβάνεται στον δίσκο με τις παλιές ηχογραφήσεις του, συμπυκνώνεται όλος ο κόσμος του Λιλί Μπονίς· και η Μεσόγειος.

--------------------------------------------------------------------------------

Μικρό Αλφαβητάριο

Ξ και Μ, όπως «Ξεχάστε τον Μάη»

ΚΕΙΜΕΝΑ - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΤΕΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ tetpapa@otenet.gr

Κυκλοφόρησε μόλις χθες στη Γαλλία ένα βιβλίο που σίγουρα θα προκαλέσει συζήτηση και σχόλια. Ο τίτλος του προκλητικός: «Forget 68» (εκδ. L’ Aube), δηλαδή «Ξεχάστε το ’68». Συγγραφέας του, ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ευρωβουλευτής και συμπρόεδρος της Ομάδας των «Πρασίνων» στο Ευρωπαϊκό Ευρωκοινοβούλιο, που το όνομά του και ο Μάης του ’68 είναι αδιαχώριστα. Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται σε έναν μήνα από τότε. Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ στο βιβλίο του αναλύει τις πολλαπλές και πολύτιμες παρακαταθήκες που άφησε ο Μάης του ’68. Χωρίς την παραμικρή νοσταλγία. Δεν ισοπεδώνει, κάθε άλλο. Ούτε διαγράφει. Ξεσκονίζει όμως τη μυθολογία του Μάη και τις αντιφάσεις του. Λόγου χάριν; Ο Μάης του ’68, αυτό το μεγάλο ειρηνικό κίνημα αμφισβήτησης και ελευθερίας, υποστήριζε ταυτοχρόνως την Πολιτιστική (μη χειρότερα) Επανάσταση στην Κίνα. Να το ξαναπώ όμως άλλη μία φορά ότι ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ δεν διαγράφει τον Μάη. Τότε, γιατί ο προκλητικός τίτλος «Ξεχάστε το ’68»; Διότι ο άνθρωπος δεν είναι κολλημένος. Δεν έχει και δεν είχε ποτέ του γραπωθεί στο ’68. Δεν εγκλωβίστηκε στην εικόνα τού ηγέτη τού Μάη. Προχώρησε. «Η συνεχής συζήτηση και αναφορά στον Μάη του ’68 είναι ένας τρόπος για να αποφεύγει κανείς να μιλήσει για τα σημερινά προβλήματα», γράφει ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Παραθέτω ακόμη μία φράση του: «Πολλοί μένουν ακόμη εντελώς γαντζωμένοι σε ξεπερασμένες πολιτικές κατηγορίες: καπιταλισμός εναντίον σοσιαλισμού, το Κράτος εναντίον της αγοράς, η αγορά εναντίον του Κράτους». Ο Μάης του ’68 τελείωσε. Δεν τον πετάμε. Σήμερα όμως εκείνο που προέχει είναι να επινοήσουμε νέους τρόπους άσκησης της πολιτικής. Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο ζητούμενο. Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, «Forget 68», «Ξεχάστε το ’68». Με άλλα λόγια; Ξεκολλήστε.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2500