Η σαλάτα είναι "μακεδονική", η γλώσσα είναι "σκοπιανή", η φέτα είναι – ανυπερθέτως - ελληνική...
Χριστίνα, Πουλίδου
Αυγή της Κυριακής, 2008-04-13
Κατά την κοινή αντίληψη, η χρήση του όρου "μακεδονικός" - για να προσδιοριστεί έννοια που προέρχεται από την ΠΓΔΜ - πρέπει να γίνεται με φειδώ και περίσκεψη. Αντιμετωπίζουμε ας πούμε με ανοχή τη χρήση του όρου στη "μακεδονική" σαλάτα, επειδή πρόκειται περί σαλάτας κι επίσης, επειδή μας επιτρέπει να σατιρίσουμε ευσχήμως τους γείτονες. Τη "μακεδονική" γλώσσα ωστόσο, δεν την αποδεχόμαστε ως όρο καθώς στη συνείδησή μας η γλώσσα έχει να κάνει με την εθνική ταυτότητα και άρα ξεγλυστράμε σε εδάφη ολισθηρά. Επίσης δεν αποδεχόμαστε ως όρο τον επιθετικό προσδιορισμό του λαού. Δεν υπάρχει "μακεδονικός" λαός, είναι η κυρίαρχη αντίληψη - όπως παλαιότερα δεν υπήρχε το ΚΚΕ εσ. κατά την αντίληψη του ΚΚΕ. Κι επειδή στη ζωή δεν υπάρχουν κενά, καταφεύγουμε τέλος σε μια καταχρηστική και γελοία "σκοπιανοποίηση" - συγκεκριμένα αναφερόμαστε στη "σκοπιανή γλώσσα", τη "σκοπιανή κοινωνία", ενώ πρόσφατα στη Βουλή υπεύθυνα χείλη αναφέρθηκαν και στον …"σκοπιανό λαό"!
Στην αγοραία γλώσσα μια τέτοια συμπεριφορά θα αποδιδόταν σε "τζάμπα μάγκες", το θέμα όμως δεν είναι εκεί - το ερώτημα είναι, τι επιδιώκουμε με τέτοιες ακρότητες; Ειλικρινά η ηγεσία της χώρας και η κοινωνία της χώρας πιστεύουν ότι αναζητούν "συμβιβαστική λύση" στο πρόβλημα, όταν υποστηρίζουν σθεναρά παρόμοιες αρλούμπες; Κι αν δεν είναι "μακεδονική" η γλώσσα τους, τότε τι είναι; Πώς την αποκαλούν αυτοί που αρνούνται τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό; Δεν είναι οι ίδιοι, που για χρόνια πολλά πρότειναν τον όρο "σλαβομακεδονία" και που αναφερόντουσαν στους "σλαβομακεδόνες"; Πώς, τώρα πήραν στροφή στον όρο "σκοπιανός";
Μια τέτοια επιχειρηματολογία εξάλλου, που αναπτύσσεται στην αρνητική διάσταση και όχι στη θετική, αφήνει κενά που μπορεί να περιπλέξουν περαιτέρω τα πράγματα. Για παράδειγμα, αν δεν είναι "μακεδονική" η γλώσσα των γειτόνων, τότε μήπως έχουν δίκιο οι Βούλγαροι που θεωρούν ότι είναι βουλγαρική; Και αν έχουν δίκιο οι Βούλγαροι, τότε μήπως βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας; Διότι η ακραία υπεράσπιση παρόμοιων "εθνικών στόχων" από τα κάτω, και η ανοχή σε μια τέτοια συμπεριφορά από τα πάνω, οδηγεί τελικά σε μια διολίσθηση των εθνικών συμφερόντων προς την εξυπηρέτηση συμφερόντων άλλων χωρών. Είναι αυτό εθνική πολιτική;
Αντιαμερικανισμός και... εθνικό γόητρο
Το παράδειγμα του θέματος που δημιουργήθηκε εξαιτίας των δηλώσεων του Αμερικανού υφυπουργού Εξωτερικών Ντ. Φριντ είναι χαρακτηριστικό. Οι δηλώσεις του περί "μακεδονικής γλώσσας" και "μακεδονικής εθνότητας" βρέθηκαν στο στόχαστρο της ελληνικής κοινωνίας, κατακεραυνώθηκαν από τα ΜΜΕ και τους σχολιαστές, ενώ και η υπουργός Εξωτερικών κράτησε αποστάσεις αλλά έδειξε μειωμένη αντίσταση στην κοινωνική πίεση. Οι αντιδράσεις που ξεσηκώθηκαν αποτελούν ένα κράμα αντι-αμερικανισμού και επίδειξης ενός αμόλυντου εθνικού γοήτρου, ακουμπούν ωστόσο σε ένα υπόστρωμα ανοχής και όσο δεν υπάρχει αντίσταση, διαμορφώνουν συνθήκες φραστικής τρομοκρατίας.
Από το Βουκουρέστι και μετά εξάλλου, βλέπουμε να εξελίσσεται μια κατάσταση που κεντρίζει τον ελληνικό αντι-αμερικανισμό. Αναλυτικότερα, η στάση που τήρησε η Ελλάδα στη σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, ώθησε την ΠΓΔΜ στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Κατά τη μέση αντίληψη των πολιτών της γειτονικής μας χώρας, οι Αμερικανοί είναι οι μοναδικοί δοκιμασμένοι σταθεροί φίλοι της πατρίδας τους, ενώ οι Ευρωπαίοι άγονται και φέρονται από την Ελλάδα. Οι Αμερικανοί έχουν μπέσα, οι Ευρωπαίοι δεν έχουν. Είναι αυτό που επιδιώκαμε και επιτέλους τι επιδιώκουμε;
Στη στρατηγική μας έναντι της ΠΓΔΜ έχουμε ως βάση των σχεδιασμών μας την αναγνώριση της σκοπιμότητας επιβίωσης του συγκεκριμένου κράτους στα βόρεια σύνορά μας; Πιστεύουμε και σήμερα στην ανάγκη επιβεβαίωσης του απαραβιάστου των συνόρων, είμαστε αντίθετοι στις αλυτρωτικές θεωρίες περί "Μεγάλων Ιδεών", θέλουμε να δημιουργήσουμε αναχώματα στην εξάπλωση της ρητορικής της "Μεγάλης Αλβανίας", εκτιμούμε ότι η ενσωμάτωση της περιοχής στο σύστημα κανόνων και αρχών της Ε.Ε. διασφαλίζει τη σταθερότητά της και πώς ενεργούμε ώστε να διασφαλίσουμε τα παραπάνω;
Το βέβαιο είναι, πως η στάση της Αθήνας στο Βουκουρέστι προκάλεσε τη φιλο-αμερικανική αντίδραση της ΠΓΔΜ, η οποία με τη σειρά της προκαλεί τα αντι-αμερικανικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας σε ένα σπιράλ αντιδράσεων. Είναι επίσης βέβαιο, ότι σε ένα τέτοιο κλίμα, λύση δεν βρίσκεται. Όταν η ηγεσία ανέχεται (στην περίπτωση της Αθήνας) ή τροφοδοτεί (στην περίπτωση της ΠΓΔΜ) εθνικιστικές ρητορείες, ο μέσος δρόμος του συμβιβασμού δεν θα βρεθεί ποτέ. Είναι τέλος βέβαιο, ότι και οι δικές μας αντιφάσεις μπορεί - κατ’ ανάλογο τρόπο - να εκληφθούν ως "όχημα αλυτρωτισμού" από την ΠΓΔΜ. Διότι αν, απορρίπτοντας τη θέση πως η γλώσσα των γειτόνων μας είναι "μακεδονική" κλείνουμε το μάτι στη βουλγαρική προπαγάνδα, τότε πώς θα μπορέσουμε να απαντήσουμε στις καταγγελίες της ΠΓΔΜ για την ελληνική στήριξη στις αλυτρωτικές θεωρίες; Και τότε, πραγματικά, πολύ θα δυσκολευθεί η ελληνική κυβέρνηση να βάλει στα χείλη της το επιχείρημα που είπε στο Βουκουρέστι - πως η ΠΓΔΜ ευθύνεται για τις κακές γειτονικές σχέσεις...
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2536