Το ’68 των ανατροπών
Ριχάρδος, Σωμερίτης
Το Βήμα της Κυριακής, 2008-05-04
Ο Μάης του ’68 δεν ήταν μόνο η υπέροχη γαλλική νεανική εξέγερση, που και αυτή δεν ήταν μόνο η Σορβόννη, αλλά και η πιο μεγάλη απεργία εργαζομένων για μια ζωή διαφορετική. Το 1968 - κι ας κατέληξε τυπικά με τη νίκη των συντηρητισμών, δεξιών και σταλινικών - ήταν η χρονιά ενός παγκόσμιου ξεσηκωμού της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, ενάντια στην καταπίεση κάθε πολιτικής, ρατσιστικής και κοινωνικής αμφισβήτησης.Στις ΗΠΑ, στο Μεξικό (300 νέοι εξεγερμένοι σπουδαστές νεκροί για να μην υπάρξει πρόβλημα - για δες! - με τους επικείμενους Ολυμπιακούς Αγώνες), στην Αφρική, στην Απω Ανατολή, σε πολλές χώρες του «υπαρκτού» - ας θυμηθούμε τουλάχιστον τα σοβιετικά άρματα μάχης που έσβησαν στην Πράγα το όνειρο ενός μαρξιστικού σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, που φυσικά δεν ήταν το πρόσωπο του Μάο!
Ιστορία ανατροπής σχεδόν παντού αλλά όχι στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα βασίλευε η χούντα, που φρόντισε να στείλει τους προπαγανδιστές της στο Παρίσι και αλλού για να περιγράψουν τον κίνδυνο της «κομμουνιστικής αναρχίας» με την ελπίδα να πείσουν ότι χάρη στους σοφούς συνταγματάρχες βασίλευε στη χώρα μας η τάξη και ασφάλεια.
Οταν τον Μάη του 1945 συνθηκολόγησαν οι χιτλερικοί, η Ευρώπη έζησε ημέρες ολόκληρες συλλογικής και ατομικής χαράς και ξεκινούσε την πολιτική και οικονομική ανασυγκρότησή της. Λίγοι χάρηκαν στην Ελλάδα, απλούστατα γιατί ήξεραν πως ο δικός μας πόλεμος δεν τελείωνε τότε, μόλις είχαμε ζήσει τον Δεκέμβρη, ζούσαμε τη «λευκή τρομοκρατία», πλησίαζε ο νέος εμφύλιος.
Δεν ήταν διαφορετική η συλλογική μοίρα μας στις αρχές του περασμένου αιώνα: για μας ο «μεγάλος πόλεμος» ξεκίνησε το 1912, δύο χρόνια πριν από την αρχή του πολέμου των άλλων, και τερματίστηκε το 1922, τέσσερα χρόνια μετά!
Πολλά από τα όσα μας χωρίζουν πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά από την υπόλοιπη Ευρώπη οφείλονται και στο γεγονός ότι ζήσαμε διαφορετικά παράλληλες ιστορίες. Οι κοινές επέτειοι που νιώθουν οι πολίτες σαν δικές τους είναι λίγες, είτε πρόκειται για νίκες είτε πρόκειται για ήττες είτε πρόκειται για κοινωνικά κινήματα. Να γιατί οι αναθεωρητές της Ιστορίας έχουν τόση πέραση εδώ, ακόμη και σε δικαστικά έγγραφα και αποφάσεις.
Η ευθύνη της ηγεσίας του τόπου για όλα αυτά είναι μεγάλη: τιμώντας την ιστορία μας δεν την ενέταξε μέσα στο γενικότερα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πλαίσιό της. Και όμως, δεν είμαστε ανάδελφοι.
Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2579