Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Όλα τα λάθη μας, το πρώτο εδώ και πέντε χρόνια

Φάμπιο, Μούσι

Συνέντευξη στον Αντρέα Φαμποζι, Il Manifesto, 2008-05-08


Ο Φάμπιο Μούσι γιός οικογένειας εργατών, από το Πιομπίνο της Τοσκάνης όπου γεννήθηκε το 1948. Απόφοιτος της Scuola Normale di Pisa, πτυχιούχος του Παεπιστημίου της Πίζας με μια διπλωματική εργασία «Ο Αντόρνο και η Σχολή της Φραγκφούρτης». Μαζί με το Ντ’Αλέμα οι Διόσκουροι της FGCI (Νεολαία του ΙΚΚ), ο ένας γραματέας ο άλλος εκπρόσωπος στη Κ.Ε του ΙΚΚ. Το 1979 μειώνεται το όριο ηλικίας για να γίνει μέλος της Κ.Ε του ΙΚΚ. Συνδιευθυντής της «Ουνιτά», της «Ρινάσιτα», κοινοβουλευτικός εκππρόσωπος, Υπουργός πανεπιστημίου και έρευνας στην τελευταία κυβέρνηση Πρόντι. Απεχώρησε από τους Δημοκράτες της Αριστεράς τις αρχές του 2007 και ίδρυσε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, του οπίου ήταν συντονιστής μέχρι προ ολίγων ημερών. Παραιτήθηκε, παραμένοντας πρόεδρος, για λόγους υγείας μια και λίγες ημέρες πριν τις εκλογές υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση νεφρών.
Στάθης Λουκάς


Πέρασε ένας μήνας από τις εκλογές, στην Αριστερά-Ουρανιο Τόξο άρχισαν οι αδελφοκτόνες συγκρούσεις και όχι η περίσκεψη για την κατάρευση. Ανικανότητα ή ασυνειδησία.

«Το γεγονός είναι ότι αυτό τον Απρίλη είναι ένα κοσμοϊστορικό αποτέλεσμα, απαιτεί μια πολυδιάστατη ανάλυση. Έκλεισε μια ιστορική εποχή που άρχισε το 1992-93, όταν το πολιτικό πλαίσιο της Ιταλικής Δημοκρατίας ανασυντέθηκε με τα καινούργια κόμματα, κληρονόμους της Χ.Δ και του ΙΚΚ. Άρχισε τότε μια παρτίδα σκακιού μακράς διαρκείας, που επί 15 χρόνια ουσιαστικά παρέμεινε ισόπαλη. Όταν (σ.σ. για πρωτη φορά) νίκησε ο Μπερλουσκόνι, αμέσως μπήκε σε κρίση, ο Πρόντι διέρκησε δύο χρόνια, μετά οι κυβερνήσεις Ντ’Αλέμα και Αμάτο. Το 2001 επιστρέφει ο Μπερλουσκόνι που παραμένει στη σέλα επί πέντε χρόνια, αλλάζοντας, όμως, συνέχεια υπουργούς και με μια ισχυρή κοινωνική αντιπολίτευση, οπωσδήποτε εμφανίζοντας μια κατάσταση αστάθειας. Και μετά, εδώ και δύο χρόνια, η απατηλή νίκη μας, όπως μόλις τώρα αναγνωρίζει ο Βελτρόνι».

Λέει «προσποιηθήκαμε ότι νικήσαμε» γιατί τότε δεν υπήρχε το Δ.Κ

«Ψέματα η υπόθεση του ΔΚ έπαιζε ήδη στο στίβο. Και αν, με την διεθνή ανυποληψία του Μπερλουσκόνι, τους νόμους ντροπής και την μηδενική ανάπτυξη, νικάς με 24000 ψήφους διαφοράς σημαίνει ότι είναι η περίπτωση να ανησυχείς. Και να το αποτέλεσμα του 2008, που είναι το τελικό αποτέλεσμα της παρτίδας. Το μακρύ τιραμόλα που διήρκησε 15 χρόνια, κατέληξε με μια μετατόπιση προς τα δεξιά. Ποτέ δεν υπηρξε στην Ιταλία ένα Κοινοβούλιο (σ.σ. Βουλή και Γερουσία) τόσο κλιρηκόφρων. Το παράδοξο είναι ότι το Δ.Κ ήταν ένα κόμμα που ξεκίνησε να κατακτήσει την Αμερική, αλλά ευρίσκεται όπως ακριβώς το ΙΚΚ: ουσιαστικά χωρίς καμιά προοπτική, με κλειστό ορίζοντα. Και χωρίς ρίζες στην κοινωνία, χωρίς την διανοητική δύναμη και τις διεθνείς σχέσεις του ΙΚΚ. Απορρόφησε τους ριζοσπάστες, αφαίρεσε από την αριστερά το μισό σχεδόν των ψηφοφόρων της αλλά έχει μόνον 100.000 περισσότερο από το άθροισμα των Δ.Α ( Δημοκράτες της Αριστεράς) και Μαργαρίτα. Φθάνει το 33% γιατί υπήρξε μια αύξηση της αποχής».

Ας μιλήσουμε όμως για το 3% της Αριστεράς-Ουράνιο Τόξο.

«Δεν το αποφεύγω, αντίθετα ισχυρίζομαι ότι η προσπαθειά μας ήταν καθυστερημένη και τσαπατσούλικη και ακριβώς γι’ αυτό αναποτελεσματική. Θέλω όμως να αναζητήσω την αφετηρία αυτών των αιτίων, η καθυστέρηση είναι πολλών ετών. Μεταξύ του 2001 και του 2003, από τη Γένοβα στο κοινωνικό φόρουμ της Φλωρεντίας, η Ιταλία είχε σημαντική συμμετοχή σε εκείνη που ο New York Time όρισε σαν δεύτερη παγκόσμια υπερδύναμη. Το κίνημα για την ειρήνη και ένα διαφορετικό κόσμο προστέθηκε αυξητικά στο σε άνοδο συνδικαλιστικό κίνημα για τα δικαιώματα των εργαζομένων, που κινητοποίησε 3 εκατομμύρια για την υπεράσπιση του άρθρου 18 (σ.σ. προστασία εργαζομένων στις μικρές επιχειρήσεις). Μετά η αντιπολιτευση στον Μπερλουσκόνι και το κίνημα « των γύρω-γύρω όλοι». Διεξάγονταν μια έντονη πολιτική σύγκρουση στο εσωτερικό του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και η αριστερά άφησε να περάσει αυτή η φάση χωρίς να κατορθώσει να δώσει σε αυτά τα κινήματα μια κατάλληλη πολιτική αντιπροσώπευση. Μιλάμε για εδώ και πέντε χρόνια και όχι για τον περασμένο αιώνα».

Σε μια συνέλευση του Μανιφέστο τον Γεννάρη του 2005 εσύ μας κάλεσες να κοιτάξουμε πέρα από το 13% που ήταν τότε το άθροισμα των δυνάμεων της αριστεράς.

«Από τότε χάθηκε μια απειράριθμη σειρά ευκαιριών. Παρουσιάσθηκαν δυσκολίες όπως η περίπτωση του Κοφφεράτι (σ.σ. πρώην γεν.γραμ. της CGIL, του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου ) που προς στιγμή φάνηκε σαν πιθανός ηγέτης και μετά αποσύρθηκε. Αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι υπήρχαν οι συνθήκες, αλλά δεν κατορθώσαμε να δημιουργήσουμε κάτι το διαφορετικό στο χώρο της αριστεράς. Γιατί; Γιατί υπερίσχυσε η σεχταριστική λογική της προάσπισης της ομάδας προέλευσης. Ο κατακερματισμός, η ανταγωνιστηκότητα που μπορεί σε κάποια στιγμή να είναι και στοιχείο δύναμης, στο τέλος έγινε ένα θανάσιμο αντίβαρο, τροχοπέδη».

Αλλά το 2008 δεν αποδεικνύει το αντίθετο, ότι ο αυτοσχεδιαμός της ενότητας δεν πληρώνει;

«Βέβαια έτσι είναι. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας, που παρακολούθησα από το κρεβάτι του νοσοκομείου, καταλάβαινα ότι το να επαναλαμβάνουμε συνέχεια το ότι « δεν είμαστε μια εκλογική ταμπέλα» σήμαινε ακριβώς το αντίθετο δηλ. ότι «είμαστε μια εκλογική ταμπέλα». Από τη στιγμή, του 2007, που αποχωρήσαμε από τους Δημοκράτες της Αριστεράς επακολούθησαν μήνες εξουθενωτικοί και πλήρεις καχυποψίας. Τον Οκτώβρη το Δ.Κ κάνει τις προκριματικές εκλογές, παρ’ όλες τις ελλείψεις έλαβαν μέρος 3 εκατομμύρια ατομα. Η αριστερά έκαμε μια εκδήλωση, όταν ήταν η στιγμή να κάνει ένα κόμμα».

Δυο πράγματα όχι σε αντίθεση.

«Και όμως σταματήσαμε αμέσως. Θυμάμαι τον κόπο που υποβλήθηκα για να πιέσω να γίνει η συνέλευση τις 7 και 8 Δεκέμβρη. Θυμάμαι την αλληλοκαχυποψία για την εκλογική μεταρρύθμιση. Τελικά η διάλυση του Κοινοβουλίου μας βρήκε στη μέση του περάσματος».

Αρκούν αυτά για να εξηγηθεί η κατάρευση;

«Όχι δεν φθάνουν. Θυμάμαι ότι το Φλεβάρη, εγώ ο ίδιος εξήτησα με επιμονή μια συνάντηση της Αριστεράς-Ουράνιο Τόξο με τον Βελτρόνι για να αποφύγουμε τον θάνατο του συνασπισμού (σ.σ.Ενότητα). Όμως η απόφαση της ρήξης με την Αριστερά είχε ήδη ληφθεί. Έμεινε η εντύπωση ότι ήταν ένα συμφωνημένο παιχνίδι με το Δ.Κ, και φαινόταν ότι ο διαχωρισμός ήταν συναινετικός. Αντίθετα έπρεπε να σφυροκοπήσουμε τον Βελτρόνι σε αυτό το σημείο: να εξηγήσουμε ότι παρέδιδε την χώρα στον Μπερλουσκόνι».

Και τώρα μπορεί να υπάρξει μια σχέση με το Δ.Κ;

«Είμαι της γνώμης να κρατήσουμε ανοιχτή μια πόρτα για την κεντροαριστερά. Αλλά τώρα είναι η ώρα για ένα πολιτικό αγώνα με νύχια και δόντια . Ο Βελτρόνι λέει ότι οι συμμαχίες για τις εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση θα διαμορφωθούν ανάλογα με την περίπτωση; Ας του απαντήσουμε να πάει μόνος του. Η Αριστερά-Ουράνιο Τοξο μπορει να είναι ακόμα καθοριστική σε πολλές περιοχές. Ήμουνα για αυτή τη γραμμή πριν τις εκλογές, δεν μου άρεσε καθόλου ότι ο Βελτρόνι από τη μιά μεριά μας έδιωχνε από την συμμαχία σε εθνικό επίπεδο, και από την άλλη μας ζητούσε να υποστηρίξουμε τους υποψήφιους δημάρχους του Δ.Κ. Έπρεπε να βγούμε αμέσως από τις συμμαχίες στα όργανα των Ο.Τ.Α και μετά να συλλογιστούμε τι θα κάνουμε».

Και τώρα πως θα κάνετε πολιτική έξω από το Κοινοβούλιο, πως θα κάμετε αντιπολίτευση στον Μπερλουσκόνι;

«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να ξαναρχίσουμε να μιλάμε για τα ουσιαστικά προβλήματα. Η Αριστερά αυτή τη στιγμή είναι σε κατάσταση μουγκαμάρας. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος δύο μήνες με συνέδρια να μπλοκάρουν τα πάντα. Η αντιπολίτευση εκτός Κοινοβουλίου είναι απαραίτητη, ακόμα για ένα λόγο παραπάνω γιατί μέσα στο Κοινοβούλιο θα είναι πολύ λίγη. Κυριαρχεί ένα τιτίβισμα: διάλογος, συνεργασία. Σαν να είμαστε στον κόσμο του Χέϊντι ( σ.σ. αρκαδικός κόσμος). Συνταγματική κοινοβουλευτική περίοδος; Αλλά τίνος; Ας ξαναστήσουμε στα πόδια του το κίνημα που το 2006 προώθησε το δημοψήφισμα για την υπεράσπιση του Συντάγματος».

Στο μεταξύ τι θα γίνει με την Αριστερά-Ουράνιο Τόξο; Σχέδιο που απορρίφτηκε, σχέδιο που μπήκε στο αρχείο;

«Κατά την γνώμη μου πρέπει να κάνουμε ακόμη μια προσπάθεια, μόνο μία. Δεν είναι νοητό ένα Κοινοβούλιο όπου κανείς δεν ονομάζεται αριστερός. Είναι ξεκάθαρο ότι το σχέδιο πρέπει να ξαναειδωθεί. Κατά καλή τύχη, κανείς δεν έχει διάθεση να λάβει μέρος στην συντακτική κομμουνιστική διαδικασία του Ντιλιμπέρτο (σ.σ.Κομμα των Ιταλών Κομμουνιστών). Ένα απο τα θέματα που πρέπει να αντιμετωπισθεί είναι εκείνο το να μην έχουμε εχθρούς στα αριστερά μας. Δεν μπορεί να ενωποιηθεί όλη η αριστερά. Όμως κανείς δεν μπορεί να σκεφθεί ότι, μπροστα στο καινούργιο πολιτικό πλαίσιο με δύο τρία μεγάλα κόμματα, είναι δυνατόν εμείς να παραμείνουμε κατακερματισμένοι σε τεσσαρες, πέντε μικρές πολιτικές δυνάμεις. Πρέπει να δώσουμε, όσο το δυνατό γρηγορότερα, σημεία ζωής. Τον προσεχή χρόνο, στις ευρωπαϊκές εκλογές, πρέπει να γίνει μια προσπάθεια να παρουσιασθεί ένα ψηφοδέλτιο που θα είναι μια γέφυρα μεταξύ των δυνάμεων του ευρωπαϊκου σοσιαλισμού και των δυνάμεων της εναλλακτικής αριστεράς».

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2596