Οι φοιτητές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έπεσαν στην παγίδα
ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΩΦΕΛΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Ηλίας, Νικολακόπουλος
Τα Νέα, 2008-05-31
Μέχρι τις αρχές Μαΐου η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά είχε κυλήσει με απρόσμενη ομαλότητα. Οι χαμένες διδακτικές ώρες και οι ματαιωμένες εξετάσεις της περσινής χρονιάς είχαν αναπληρωθεί και στα πανεπιστήμια επικρατούσε κλίμα ηρεμίας και ανασύνταξης. Και ξαφνικά, σε δύο εβδομάδες, μέσα από μια αλληλοτροφοδοτούμενη κλιμάκωση, φτάσαμε στα πρόσφατα θλιβερά επεισόδια.
Αν για να προσδιορίσει κανείς τον ένοχο, θέσει το εύλογο ερώτημα ποιος ωφελείται, η απάντηση είναι προφανής: οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί και όσοι προωθούν τη διασταλτική ερμηνεία του Συντάγματος για να παρακάμψουν την αποτυχημένη αναθεώρηση του άρθρου 16. Και αν θέσει το επόμενο συναφές ερώτημα, ποιοι έπεσαν στην παγίδα των κυβερνητικών προκλήσεων και πάλι η απάντηση είναι προφανής: οι φοιτητικές παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που δεν διαθέτουν την απαραίτητη πείρα ώστε να συνειδητοποιούν πως οι αγνότερες προθέσεις αποτελούν ορισμένες φορές τον συντομότερο δρόμο για την κόλαση.
*Αλλά και ορισμένοι αιθεροβάμονες πανεπιστημιακοί που ζουν ακόμη με την επαναστατική μέθη του περσινού μαζικού πανεκπαιδευτικού κινήματος. Αγνοώντας και αυτοί, χωρίς να διαθέτουν το ελαφρυντικό της νιότης, πως όταν ένα πλειοψηφικό κίνημα συρρικνώνεται σε ακραία μειοψηφικό κινδυνεύει να εμπλακεί στη σπειροειδή της βίας, που το καθιστά ακόμη μειοψηφικότερο. Γιατί ένα μαζικό και μαχητικό κίνημα, όπως το περσινό, προκύπτει από τη δυναμική της κοινωνίας και αρθρώνεται γύρω από απτά και κρίσιμα διακυβεύματα. Δεν προκύπτει ούτε από προσχηματικές αφορμές ούτε από εγκεφαλικές επεξεργασίες, που παραβιάζουν ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες της λογικής (όπως, π.χ. ο ισχυρισμός ότι η καθολική ψηφοφορία αποτελεί αυταρχική επιλογή). Και εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών για την ανάδειξη των διοικητικών οργάνων του πανεπιστημίου πλήττει κυρίως τις κατεστημένες και συχνά διαπλεκόμενες φοιτητικές παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Οι αντιπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μέχρι τώρα απείχαν συστηματικά από τις αντίστοιχες διαδικασίες, οι οποίες άλλωστε είχαν σε μεγάλο βαθμό απονομιμοποιηθεί στα μάτια των φοιτητών. Γιατί η φοιτητική συμμετοχή η οποία, όταν καθιερώθηκε το 1982, αποτέλεσε σημαντική δημοκρατική κατάκτηση, έχει σήμερα εκφυλιστεί σε πελατειακές συναλλαγές, ορατές ακόμη και στον τρόπο συγκρότησης αρκετών πρυτανικών συνδυασμών. Α ντί όμως οι φοιτητικές παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να συνεχίσουν την τακτική της αποχής, καθιστώντας ορατή τη φοιτητική αδιαφορία, επέλεξαν με το πρόσχημα της μη εφαρμογής του νόμου τον δρόμο της βίαιης παρεμπόδισης της ψηφοφορίας. Για τη διολίσθηση αυτή χρειάστηκε βέβαια και η παρέμβαση του υπουργού Παιδείας. Οι δηλώσεις του για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων ως αναγκαίο σοκ για τη δημόσια παιδεία μοιράστηκαν ως φέιγ-βολάν σε όλες τις φοιτητικές συνελεύσεις και αποτέλεσαν το κορυφαίο επιχείρημα που πυροδότησε την αναταραχή. Με το τραγελαφικό αποτέλεσμα, οι φοιτητικές παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να υιοθετήσουν πρακτικές που στο παρελθόν είχε εφαρμόσει η ΔΑΠ. Όπως π.χ., την κλοπή της κάλπης στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2002 από τον σημερινό πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ, ο οποίος δεν ήταν καν φοιτητής του τμήματος αλλά δυσφορούσε με την ανυπακοή ορισμένων μελών της οργάνωσής του. Στην πρακτική του αυτή άλλωστε απλώς είχε μιμηθεί τον βουλευτή της Ν.Δ. Ελευθέριο Καλογιάννη, ο οποίος μέσα στη Βουλή είχε κλέψει την κάλπη κατά την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας το 1985.
Θα μπορούσε κανείς να περιοριστεί στις προηγούμενες παρατηρήσεις, αν τα πράγματα δεν κινδύνευαν να πάρουν έναν εξαιρετικά ολισθηρό δρόμο, τραυματίζοντας σοβαρά το δημόσιο πανεπιστήμιο. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το τμήμα της φοιτητικής νεολαίας που ακολουθεί τις παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς- και το οποίο σήμερα στοχοποιείται από τις δικές του βέβαια επιλογές- αποτελείται από ιδιαίτερα προικισμένους φοιτητές, των καλύτερων συγκριτικά σχολών (Πολυτεχνείο, Ιατρική κ.τ.λ.). Μόνο στις θεωρούμενες σχολές πρώτης επιλογής τα ΕΑΑΚ διαθέτουν αξιόλογη και δυναμική παρουσία (στους Μηχανικούς Ηλεκτρονικών Υπολογιστών συγκεντρώνουν την απόλυτη πλειοψηφία) ενώ είναι πρακτικά ανύπαρκτα στις υποβαθμισμένες σχολές. Τα παιδιά αυτά «που σήμερα τα λένε αλήτες» πέτυχαν στις πανελλήνιες εξετάσεις με 18 ή 19 και γι΄ αυτό βιώνουν με ακραίο (και δυστυχώς ορισμένες φορές βίαιο) τρόπο τη συνεχή απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Αν αυτό δεν το αντιληφθούμε εγκαίρως, τότε γρήγορα θα διαπιστώσουμε πως και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε.
*Ο Ηλίας Νικολακόπουλος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2634