Το φαινόμενο Ομπάμα κατακτά τον κόσμο
Ελένη, Τσερεζόλε
Αυγή της Κυριακής, 2008-06-22
Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν προκαλεί ενθουσιώδεις αντιδράσεις μόνο στο εσωτερικό των ΗΠΑ αλλά και έξω από τα σύνορά της. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόκειται για τον υποψήφιο που θα ψήφιζε σχεδόν όλος κόσμος! Ας ελπίσουμε βέβαια ότι αυτό δεν θα λειτουργήσει αρνητικά για την υποψηφιότητά του εντός Ηνωμένων Πολιτειών - μέχρι σήμερα πάντως δεν έχει φανεί κάτι τέτοιο. Έρευνα του Ινστιτούτου Pew Research Center σε 24 χώρες δείχνει ότι η υποψηφιότητα Ομπάμα δεν έχει προκαλέσει μόνο μεγάλες ελπίδες αλλά βελτιώνει και την εικόνα των ΗΠΑ στον κόσμο. Πράγματι ο Ομπάμα γοητεύει όχι μόνο για τις πολιτικές του θέσεις αλλά και για την ίδια του την καταγωγή: γεννημένος στη Χαβάι, από πατέρα Κενυάτη σε μια εποχή που οι μεικτοί γάμοι ήσαν η εξαίρεση, μεγαλωμένος στην Ινδονησία με φίλους μουσουλμάνους...
"Η ’Ομπαμάνια’ έχει γίνει πλανητικό φαινόμενο, διαστάσεων μεγαλύτερων ίσως από εκείνες της λατρείας της Νταϊάνα" έγραψε ενδεικτικά ο Τίμοθι Γκάρτον Ας, καθηγητής ευρωπαϊκών σπουδών στην Οξφόρδη. Και η αλήθεια είναι ότι η σύγκριση με τον νυν πρόεδρο Τζορτζ Μπους είναι καταλυτική: πρόκειται για την ημέρα με τη νύχτα. Καταρχήν, το δυνατότερο "χαρτί" του Ομπάμα, εντός και εκτός ΗΠΑ, είναι η έγκαιρη αντίθεσή του στον πόλεμο του Ιράκ. Ως υποψήφιος για τη Γερουσία το 2002, ήταν από μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, πολιτικούς που τόλμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του άκρατου πατριωτισμού που επικρατούσε τότε στη χώρα, προειδοποιώντας για "μια κατοχή αόριστης διάρκειας, αόριστου κόστους και ακαθόριστων συνεπειών"... Και από το 2005 καλούσε για επιστροφή των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ ενώ την ίδια στιγμή ο Μπους αλλά και πολλοί Δημοκρατικοί επέμεναν στην παράταση του αδιεξόδου - οι τελευταίοι φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν για "μαλθακότητα" και "έλλειψη πατριωτισμού"...
Είναι χαρακτηριστικό της ικανότητας του γερουσιαστή να "κερδίζει πόντους" και να δημιουργεί γέφυρες η στάση του στο θέμα του Ιράν, όπου αποστασιοποιήθηκε με σαφήνεια από την προσέγγιση Μπους αρχικά, για να "σκληρύνει" λίγο αργότερα, υπό τις συντονισμένες κριτικές των Ρεπουμπλικάνων. Έτσι, τον Ιούλιο του 2007, στο στούντιο του CNN ο υποψήφιος ακόμη για το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος απαντούσε στο ερώτημα αν θα δεχόταν μεμονωμένα, χωρίς προηγούμενες προϋποθέσεις, κατά τον πρώτο χρόνο της προεδρικής του θητείας, στην Ουάσινγκτον ή αλλού, τους ηγέτες του Ιράν, της Συρίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας και της Βορείου Κορέας, για να καλύψει το χάσμα που τις χωρίζει από αυτές: "Θα δεχόμουν. Και για τον εξής λόγο: η έννοια του να μην μιλάμε με τις χώρες αυτές, είναι τιμωρία τους - κάτι που ήταν η κύρια διπλωματική κατεύθυνση αυτής της κυβέρνησης - είναι γελοία". Και η κοινή γνώμη συμφώνησε μαζί του: το 59% των Αμερικανών υποστήριξαν αυτή τη θέση, θεωρώντας ότι είναι "καλή ιδέα η συζήτηση με τον πρόεδρο του Ιράν". Έκτοτε η στάση του "εξελίχθηκε", υπό τις πιέσεις τμήματος του διπλωματικού κατεστημένου και των ρεπουμπλικάνων. Έτσι, τον περασμένο Φεβρουάριο τόνιζε ότι επιθυμεί ακόμη να συναντηθεί με τον πρόεδρο Αχμαντινεζάντ, άνευ προϋποθέσεων, αλλά "όχι χωρίς προετοιμασία". Και ενώπιον ενός "ιδιαίτερου" ακροατηρίου, όπως αυτό του πανίσχυρου φιλοϊσραηλινού λόμπι, στις αρχές Ιουνίου, ο Ομπάμα υιοθετούσε ένα διαφορετικό ύφος: "Ως πρόεδρος των ΗΠΑ θα ασκήσω μια σκληρή διπλωματία αρχών με τους κατάλληλους Ιρανούς ηγέτες, στον τόπο και κατά τον χρόνο που εγώ θα αποφασίσω, και μόνον αν αυτό μπορεί να συμβάλλει στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων". Στην ιστοσελίδα του ο Ομπάμα σημειώνει ότι είναι ο "μόνος μεγάλος υποψήφιος που υποστηρίζει μια ισχυρή και άμεση προεδρική διπλωματία χωρίς ’προϋποθέσεις’". Και ζητά από το Ιράν να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα με αντάλλαγμα πλεονεκτήματα όπως οικονομικές επενδύσεις, προοδευτική αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων και πρόσβαση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
Στην ίδια ομιλία του ενώπιον του φιλοϊσραηλινού λόμπι προκάλεσε την οργή των αραβικών ηγετών, κάνοντας λόγο για "ενιαία και αδιαίρετη Ιερουσαλήμ", μια πολύ ακραία θέση. Η ομιλία αυτή στόχευε να μειώσει τις επιφυλάξεις της ισραηλινής πλευράς για την υποψηφιότητά του (η κοινή γνώμη εκεί τασσόταν υπέρ του Μακ Κέην), ωστόσο πυροδότησε οργισμένες αντιδράσεις (και δικαίως) στον αραβικό κόσμο. Είναι πάντως χαρακτηριστικό της χαρισματικότητας του Ομπάμα το γεγονός, ότι μετά από το πρώτο σοκ, αρκετοί άραβες αρθρογράφοι αποστασιοποιήθηκαν από την αρχική οργή. Έτσι ο Μοχάμεντ Σαλάχ, της σαουδαραβικής εφημερίδας αλ Χαγιάτ αναρωτήθηκε: "Είχαμε δικαίωμα να αναμένουμε διαφορετικές δηλώσεις από έναν υποψήφιο στην αμερικανική προεδρία ενώπιον της πιο ισχυρής αμερικανικής οργάνωσης που στηρίζει το Ισραήλ και της οποίας ζητούσε τη στήριξη;"
Σύμφωνα πάντως με την έρευνα του Ινστιτούτου Pew Research Center ο Ομπάμα εμπνέει εμπιστοσύνη σε σχέση με τον αντίπαλό του, Τζον Μακ Κέην σε όλες σχεδόν τις χώρες. Συγκεκριμένα ο γερουσιαστής του Ιλινόι συγκεντρώνει υψηλότατα ποσοστά στη Γαλλία (84% θα τον ψήφιζαν), τη Γερμανία (82%), τη Βρετανία (74%), την Ισπανία (72%). Και δεν είναι μόνον οι χώρες της Γηραιάς Ηπείρου: ευρύτατη είναι η αποδοχή του και στην Αυστραλία, την Ιαπωνία, τη Βραζιλία ή τη Νότιο Κορέα. Και βέβαια στην Κένυα, πατρίδα του πατέρα του, έχει αναπτυχθεί πραγματική λατρεία "για το παιδί του έθνους", όπως τον αποκαλεί ο Τύπος ενώ παράλληλα πολλές αφρικανικές χώρες δεν κρύβουν την προτίμησή τους, θεωρώντας ότι ενδεχόμενη επικράτησή του θα ήταν "ρεβάνς έναντι της ιστορίας".
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2680