Τα τρία μεγάλα προβλήματα του ΚΚΕ
Θόδωρος, Μαργαρίτης
Ημερησία, 2008-07-12
Η ιστορική συμβολή του ΚΚΕ στις δημοκρατικές πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας είναι αδιαμφισβήτητη. Οπως επίσης η σταθερή προσήλωσή του στα συμφέροντα των εργαζομένων και των πληβειακών στρωμάτων. Οι παρατηρήσεις αυτές είναι αναγκαίες γιατί δυστυχώς οποιαδήποτε κριτική ασκείται στον Περισσό εκλαμβάνεται από την ηγεσία του ως αντικομμουνιστική επίθεση. Πρόκειται για μια ατυχή τουλάχιστον αντιμετώπιση στα επίδικα μιας αντιπαράθεσης προς το συγκεκριμένο χώρο. Το ΚΚΕ βαδίζει προς ένα νέο συνέδριο. Αρκετοί το θεωρούν κρίσιμο και πιθανά σημαντικό σε ηγετικές ανακατατάξεις. Η ίδια η ηγεσία του Περισσού διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι το κόμμα συνεχίζει αταλάντευτα στους ίδιους δρόμους. Υπάρχει χρόνος για να κρίνουμε αν υπάρχουν νέα δεδομένα. Η πολιτική του ΚΚΕ, όμως, αντιμετωπίζει τρία μεγάλα προβλήματα που περιθωριοποιούν αυτό το ιστορικό κόμμα. Ας τα αξιολογήσουμε.1. Η έλλειψη ρεαλισμού για τις κοινωνικές διεργασίες. Οι θέσεις του για τη λαϊκή οικονομία απέχουν πολύ από μια ρεαλιστική προσπάθεια για τον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας. Η εμμονή του στο αμφιλεγόμενο μοντέλο του απόλυτου κρατισμού, η φοβία του για τη μεικτή οικονομία, και η επιθετικότητα απέναντι στο ευρώ καθιστούν ανεδαφικές τις όποιες προοπτικές για μια αριστερή παρέμβαση στην οικονομική ζωή. Δεν παίρνουν υπ όψη τους τις διεθνείς εξελίξεις -με πιο ακραίο παράδειγμα την Κίνα- ούτε φυσικά τα συμπεράσματα από τον ρόλο της ελεύθερης αγοράς με αφορμή και την κατάρρευση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Οι θέσεις του, επομένως, μπορεί να συγκροτούν μια ορισμένη πολιτική γραμμή αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό, στις επιθετικές όψεις του καπιταλισμού, στις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές, αλλά από εκεί και πέρα δεν πείθουν μεγάλα τμήματα πολιτών για τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνει στις σημερινές συνθήκες, στους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων. Το ΚΚΕ διαθέτει το κύρος της καθαρής αντιπαράθεσης προς το σύστημα οικονομικής εξουσίας, αλλά τη σαφή αδυναμία να προτείνει ένα διαφορετικό βηματισμό στην οικονομία προς φιλολαϊκή κατεύθυνση.
2. Η εμμονή στο σοβιετικό μοντέλο. Τώρα πια όλοι αντιλαμβάνονται ότι και η πιο φιλική προς τους οικονομικά αδύναμους κοινωνία όταν δεν διαθέτει τα τυπικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού μετατρέπεται σε «γκρίζα» και στη συνέχεια σε ολοκληρωτική. Η εμμονή του ΚΚΕ στο μοντέλο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία αριστερών, κομμουνιστικών και εργατικών Κομμάτων δημιουργεί επιφυλάξεις στους πολίτες. Δημιουργεί ερωτηματικά για την ίδια τη φύση της σοσιαλιστικής κοινωνίας που επαγγέλλεται, για τα δημοκρατικά δικαιώματα που σήμερα υπερασπίζεται. Ορισμένες φορές καθίσταται αφερέγγυο το ίδιο το κόμμα όταν ασκεί κριτική στον ασκούμενο κυβερνητικό αυταρχισμό, καθώς όλοι γνωρίζουν τις δραματικές συνέπειες σε όσους άσκησαν κριτική στα σοβιετικά καθεστώτα.
3. Ο απομονωτισμός και η παντελής απουσία συμμαχιών. Αυτή όλη η αντίληψη οδηγεί τον Περισσό σε μια μορφή «σκαντζόχοιρου». Οσα ανοίγματα και υπερβάσεις έκανε το ΚΚΕ στη μεταπολιτευτική του ιστορία από την εμβληματική φυσιογνωμία του Χ. Φλωράκη άλλα τόσα ιδεολογήματα απομόνωσης επικαλείται η ηγετική ομάδα για να μην έρθει σε επαφή με «μικρόβια» ρεφορμισμού. Οι συνέπειες δεν αφορούν μόνο τη στάση του απέναντι στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων με πιο χαρακτηριστική τη πολιτική διάσπασης στα συνδικάτα της ΓΣΕΕ. Αυτή η αντίληψη «καθαρότητας» αποστερεί το ΚΚΕ από την παράδοση πλατειών συσπειρώσεων, όπως ήταν η ΕΔΑ, η νεολαία Λαμπράκη, ο ενιαίος Συνασπισμός στα τέλη της δεκαετίας του 80. Οσα, δηλαδή, έδωσαν ευρύτερο κύρος και ρόλο στην Αριστερά. Το ΚΚΕ επιμένει σε μια γραμμή θεωρώντας ότι οι όποιες αλλαγές έχουν τον χαρακτήρα μεταμέλειας ή ταξικής προδοσίας. Δυστυχώς, αυτή η δογματική θρησκευτική αντίληψη για την πολιτική και την Αριστερά ηττήθηκε οριστικά. Γιατί δεν έχει καμιά ζωντάνια!
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2716