Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Πρέπει να ενωθεί η Αριστερά;

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2008-07-18


Την περασμένη εβδομάδα, όταν ο Συνασπισμός μίλησε για το νέο του πρόγραμμα που θα στοιχειοθετήσει εναλλακτική και πειστική πρόταση εξουσίας, ο Α. Τσίπρας, μεταξύ άλλων, έκανε και την εξής δήλωση: «Αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα που η Αριστερά στη χώρα μας θα είναι ενωμένη». Παρόμοια ευχή έχει διατυπωθεί πολλές φορές, και ίσως γι’ αυτό τη θεωρούμε δεδομένη και προφανή. Είναι όμως; Σκεφτήκαμε ποτέ τι σημαίνει πολιτικά, πώς θα πραγματοποιηθεί, ποιοι την προωθούν και γιατί έχει απήχηση;

Για να αρχίσουμε από το τελευταίο, η πρόταση για την επανένωση της Αριστεράς στηρίζεται σε ένα παλιό ρητορικό τέχνασμα, το οποίο ενεργοποιεί κάποιους αυτοματισμούς της σκέψης μας για να μας κάνει να δεχθούμε ως αυτονόητο κάτι που δεν είναι. Δηλαδή: οι αριστεροί θέλουν η παράταξή τους να πηγαίνει καλά, μια παράταξη που είναι διασπασμένη δεν πηγαίνει καλά, συνεπώς για να πάει καλά πρέπει να ξεπεράσει τη διάσπαση. Τόσο απλό. Παράλληλα δεν αποκλείεται να υπάρχει από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ και μια ψηφοθηρική υστεροβουλία: όποτε προτείνει να σταματήσει ο εμφύλιος και τρώει πόρτα από το ΚΚΕ, τότε στα μάτια εκείνων που δεν έχουν συνταχθεί φανατικά ούτε με τη μία ούτε την άλλη πλευρά, η ευθύνη για την αποδυνάμωση της Αριστεράς βαρύνει τον Περισσό, με αποτέλεσμα ο Συνασπισμός να κερδίζει πόντους.

Ολα αυτά δεν πρέπει να μας σοκάρουν. Καλώς ή κακώς, είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Εμένα με ανησυχεί κάτι άλλο, λιγότερο απτό: η σταδιακή απομάκρυνση του Συνασπισμού από τον χώρο της αριστερής ανανέωσης -δεν εννοώ στα λόγια αλλά στην πράξη- και η αντίστοιχη διολίσθηση προς μία αυτάρεσκη κινηματική αγωνιστικότητα, η οποία βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι έχει τα μάτια στραμμένα προς το μέλλον, ενώ στην πραγματικότητα αδυνατεί ή αποφεύγει επιμελώς να αντιμετωπίσει τις πολιτικές και ιδεολογικές εκκρεμότητες που μας κληροδότησε το παρελθόν. Και με το παρελθόν ο Συνασπισμός δεν τα πάει καλά. Ή μάλλον με κάποια κομμάτια του παρελθόντος, που θα ήθελε πολύ να ξεχάσει. Φυσικά υπάρχει η δικαιολογία ότι το τείχος του Βερολίνου (θα πρόσθετα και τη διάσπαση) δεν απασχολεί σήμερα τους νέους επειδή το ’89 πήγαιναν σε παιδικούς σταθμούς. Τότε γιατί ο Συνασπισμός διοργάνωσε πληθώρα εκδηλώσεων για τον Μάη του ’68, όταν στους παιδικούς σταθμούς πήγαιναν οι γονείς των σημερινών νέων;

Ελπίζω να διαψευστώ αλλά πολύ φοβάμαι ότι οι συνεχείς εκκλήσεις για την επανένωση της Αριστεράς δεν είναι μόνο πολιτικές ντρίμπλες και δεν εξυπηρετούν μόνο βραχυπρόθεσμες εκλογικές σκοπιμότητες, αλλά συνιστούν μια προσπάθεια -συνειδητή ή όχι- να κλείσει το κεφάλαιο της ανανέωσης και να αμφισβητηθεί αναδρομικά η σημασία της, διότι αυτό θα συμβεί αν πούμε ότι οι διαφορές με τους παλαιοκομμουνιστές παραμένουν, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.

Οσο για το ΚΚΕ, μάλλον είχε δίκιο ο Α. Τσίπρας όταν είπε ότι θέλει να ηγεμονεύσει στο χωριό και μετά βλέπουμε τι γίνεται στην πόλη. Και μάλλον έχουν δίκιο εκείνοι που λένε ότι ο σταλινισμός του δεν επιτρέπει συνεργασίες με όσους διαφωνούν ή δεν ελέγχει απόλυτα. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Στον Περισσό έχουν καταλάβει ότι η διάσπαση δεν ήταν μια οικογενειακή διένεξη, ένας καβγάς μεταξύ συγγενών όπου ειπώθηκε και μια κουβέντα παραπάνω. Η διάσπαση ήταν και παραμένει το σημαντικότερο διακύβευμα στον χώρο της Αριστεράς. Και ως προς αυτό, για πρώτη και τελευταία φορά, συμφωνώ με το ΚΚΕ.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2732