SPD: δυναμική επανεμφάνιση των ’εκσυγχρονιστών’
Uwe, Vorkotter
Francfurter Rundschau / Courrier International, Ppol.gr, 2008-09-14
Βερολίνο: «Χτες ο νέος καγκελάριος Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ (Frank-Walter Steinmeier) παρουσίασε στον τύπο τις πολυαναμενόμενες κατευθυντήριες γραμμές της κυβέρνησής του».
Μπορούμε να φανταστούμε κάτι τέτοιο; Μία «καγκελαρία Σταϊνμάγερ»;
Μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά αυτήν την υποψηφιότητα για την καγκελαρία που έλαβε στο Πότσνταμ «κεκλεισμένων των θυρών» η διεύθυνση του «γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος» (SPD) σε μια συνεδρίαση για την οποία δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα;
Μπορούμε να αναμένουμε πως το βράδυ της 27ης Σεπτεμβρίου 2009 θα ανακοινωθεί από τους τηλεοπτικούς δέκτες η νίκη του στις βουλευτικές εκλογές;
Μπορεί αυτή η υποψηφιότητα να πετύχει και να γίνει ο Σταϊνμάγερ ο τέταρτος σοσιαλδημοκράτης Γερμανός καγκελάριος, μετά τους Βίλι Μπραντ (Willy Brandt), Χέλμουτ Σμιτ (Helmut Schmidt) και Γκέρχαρντ Σρέντερ (Gerhard Schröder);
Το ερώτημα είναι από μόνο του ανόητο. Και η απάντηση, φυσικά, είναι όχι.
Κι όμως, ο Σταϊνμάγερ διαθέτει στόφα καγκελαρίου: έχει κάνει αψεγάδιαστη δουλειά στο υπουργείο εξωτερικών. Θαυμασμό προκαλούν επίσης ο τρόπος με τον οποίο εκπροσωπεί τη Γερμανία στη διεθνή σκηνή, οι διαμεσολαβητικές αποστολές που ευχαρίστως αναλαμβάνει σε δύσκολες αντιμαχίες, η ικανότητά του να διατηρεί ανοικτό το δρόμο του διαλόγου μεταξύ συμμάχων, ανταγωνιστών και αντιπάλων.
Επιπλέον, γνωρίζει εις βάθος και την εσωτερική πολιτική σκηνή. Ως επικεφαλής της καγκελαρίας επί Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο ίδιος αυτός Σταϊνμάγερ, ήταν που διηύθυνε τον κοκκινοπράσινο κυβερνητικό συνασπισμό και που διαχειριζόταν τις συχνές του κρίσεις. Ελισσόταν στους διαδρόμους με τη μέγιστη επιδεξιότητα, κι έφερνε πάντα αποτελέσματα.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο σωστό, με ευχάριστη παρουσία, που χαρακτηρίζεται από την ικανότητα για οξείες αναλυτικές ικανότητες, ψυχραιμία και πραγματισμό.
Το SPD πολύ απέχει από το να είναι το κόμμα του Σταϊνμάγερ
Από την άλλη ο Σταϊνμάγερ δεν χειρίζεται την τηλεοπτική εικόνα όπως ο μάστορας του είδους Σρέντερ, ούτε αρέσκεται σε θυελλώδεις συγκρούσεις σαν τον Όσκαρ Λαφοντέν (Oscar Lafontaine), που πλέον ηγείται του κόμματος της «αριστεράς» (DL). Είναι βέβαια εις θέση να διατηρεί πάντα την ψυχραιμία του, εν μέσω του καθημερινού πολιτικού ορυμαγδού: καταμεσής στη φρενίτιδα του Βερολίνου, κατορθώνει να αποπνέει γαλήνη. Πράγμα που αποδείχτηκε ξανά την περασμένη Κυριακή, όταν στο SPD επικρατούσε χαλασμός...
Ο Σταϊνμάγερ εμπνέει εμπιστοσύνη. Ίσως να μην είναι ο «σύντροφος» που τον χτυπάς στην πλάτη, είναι όμως μία συμπαθής αυθεντία. Επιπλέον αρέσει στις γυναίκες, πράγμα καθόλου αμελητέο την εποχή της «δημοκρατίας της εικόνας».
Προσωπικά λοιπόν, ο Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάγερ θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει καγκελάριος. Ίσως μάλιστα να ήταν ο καταλληλότερος καγκελάριος για τη Γερμανία. Δε θα μπορέσει όμως να αξιοποιήσει αυτά του τα προσόντα, λόγω της ακαταλληλότητας του κόμματός του.
Το SPD απέχει κατά πολύ από το να είναι «το κόμμα του Σταϊνμάγερ». Αν συνέβαινε το αντίθετο, ο υποψήφιος καγκελάριος θα είχε δίχως άλλο σπεύσει να καλύψει το κενό που άφησε την Κυριακή (7/9/2008) η παραίτηση του προέδρου του κόμματος Κουρτ Μπεκ (Kurt Beck), και θα αναγορευόταν ηγέτης του κόμματος.
Οι εσωκομματικοί συσχετισμοί δύναμης όμως απλά απέκλειαν κάθε τέτοιο ενδεχόμενο.
Ο Σταϊνμάγερ σε καμία περίπτωση δεν εκπροσωπεί το μέλλον του SPD, όπως δεν εκπροσωπεί και το παρόν του... Όσο για το νέο πρόεδρο του SPD, τον Φραντς Μιντεφέρινγκ (Franz Müntefering), που εκπροσωπεί τουλάχιστο γνήσια... το παρελθόν του κόμματος, έμεινε για άλλη μία φορά καθηλωμένος στην αίθουσα αναμονής.
Αν εκπροσωπεί κάτι η υποψηφιότητα του Σταϊνμάγερ, αυτό είναι το SPD του Σρέντερ, που όμως είναι πλέον ανύπαρκτο. Υπήρξε ο εμπνευστής της «ατζέντας 2010», που οδήγησε στην πτώση του SPD και του Σρέντερ. Ο Σταϊνμάγερ μοιάζει να παίρνει την σκυτάλη ακριβώς εκεί που την άφησε ο Σρέντερ: στον πλήρη διχασμό του SPD.
Σκοπός του είναι η ανακατάληψη του κέντρου, αλλά το κόμμα του έχει στρίψει προς τα αριστερά.
Θέλει να αναζωπυρώσει τη συζήτηση για την οικονομία, αλλά το κόμμα του ούτε να ακούσει δε θέλει περί επιχειρήσεων.
Αρνιέται κάθε προοπτική συνεργασίας με το αριστερό DL, με το οποίο όμως το κόμμα του δεν χάνει ευκαιρία να συμμαχεί σε τοπικό επίπεδο, όποτε το συμφέρει, όπως π.χ. στο κρατίδιο της Έσσης, όπου αναμένεται πως το Νοέμβριο η ’Αντρεα Υψηλάντη θα τεθεί επικεφαλής ενός κυβερνητικού συνασπισμού SPD-DL.
Θέλει να κυβερνήσει, αλλά το κόμμα του μοιάζει να έχει βαρεθεί αυτή την αγγαρεία...
Η προσωπικότητα λοιπόν του Σταϊνμάγερ αντιφάσκει με το πρόγραμμα του SPD, και αυτό είναι σαφές σε όλους τους ψηφοφόρους.
Έτσι, η όλη υπόθεση της υποψηφιότητάς οδηγεί σε αδιέξοδο: αν μεν ο Σταϊνμάγερ στραφεί αριστερά προκειμένου να «βρει» το κόμμα του, θα χάσει την αξιοπιστία του. Αν το SPD στραφεί προς το κέντρο, για να ακολουθήσει τον υποψήφιο καγκελάριό του, θα χάσει την ψυχή του.
Το μόνο που συνδέει το κόμμα και τον υποψήφιό του είναι μία σειρά κυνικών συμβιβασμών, κι αυτό είναι εξαρχής σαφές σε όλους.
Ο Μιντεφέρινγκ εξακολουθεί να γοητεύει το κόμμα, αλλά είναι άνθρωπος του χτες. Υπό την ηγεσία του Κουρτ Μπεκ, το SPD είχε υπερβεί σε «αριστεροσύνη» όλη την ηγετική του ομάδα. Η επιστροφή του Μιντεφέρινγκ στην προεδρία του κόμματος δεν είναι αποτέλεσμα στρατηγικής επιλογής, αλλά του χάους... Το SPD διαθέτει νέους ηγέτες, αλλά δε διαθέτει νέα ηγεσία, ούτε νέο πρόγραμμα, ούτε πολιτικό προσανατολισμό.
Τούτων λεχθέντων, και με δεδομένο πως η υποψηφιότητα Σταϊνμάγερ δεν μας οδηγεί στην καγκελαρία, το ερώτημα που τίθεται είναι: και πού μας οδηγεί; Μα στην αντιπολίτευση φυσικά!
Μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2009, οι σοσιαλδημοκράτες οδεύουν προς το απειροστό «νέο ξεκίνημά» τους. Χωρίς τον Σταϊνμάγερ, χωρίς τον Μιντεφέρινγκ. Ίσως με το δήμαρχο Βερολίνου Κλάους Βοβεράιτ (Klaus Wowereit), που είναι μάλλον και η τελευταία τους ελπίδα.
---------------------------------------------------------------
* Ο Uwe Vorkotter είναι Γερμανός δημοσιογράφος
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2807