Ποια ιρακινή αντίσταση;
Διονύσης, Γουσέτης
Αυγή, 2004-09-25
Η εισβολή στο Ιράκ ήταν απροσχημάτιστη. Τα όπλα μαζικής καταστροφής ήσαν ανύπαρκτα. Η κατοχή της χώρας αιματηρή. Τα βασανιστήρια του Αμπού Γκραίημπ επιστρέφουν την ανθρωπότητα στην εποχή της ρωμαϊκής αρένας. Η διεθνής κοινότητα και το διεθνές δίκαιο τσαλακώθηκαν με το χειρότερο τρόπο. Ηγέτες δημοκρατικών κατά τα λοιπά χωρών αγωνίζονται εκ των υστέρων να μας πείσουν ότι τα ψέματα που μας αράδιασαν δεν ήταν συνειδητά, αλλά ότι «ο όφις τους ηπάτησε»: ότι έπεσαν θύματα των υπηρεσιών τους. Ελπίζουν ότι ξεχάσαμε πόσο σκαιά αγνόησαν και εξαπέστειλαν οι ίδιοι -όχι οι υπηρεσίες τους- τους «ενοχλητικούς» επιθεωρητές του ΟΗΕ.
Όλα αυτά και άλλα αισχρά, μερικά των οποίων προσβάλλουν τον πολιτισμό μας, τα καταδικάσαμε σε όλους τους τόνους. Δεν μπορούν όμως να συμψηφίζονται, ούτε πολύ περισσότερο να δικαιώνουν, τα αίσχη της λεγόμενης «ιρακινής αντίστασης». Αυτού του είδους η «αντίσταση» δεν έχει καν τα γνωρίσματα της αντίστασης όπως την αντιλαμβανόμαστε και όπως τη ζήσαμε.
Ορισμένοι παραλληλίζουν την κατάσταση στο Ιράκ με εκείνη της ξεσηκωμένης Αλγερίας, όπου και οι δυο πλευρές προέβησαν σε ωμότητες και φρικαλεότητες. Δεν είναι όμως τα πράγματα έτσι. Η «ιρακινή αντίσταση» -αντίθετα με τους Αλγερίνους αντάρτες- δεν προβαίνει απλώς σε ωμότητες. Σκοτώνει πιο πολλούς Ιρακινούς από στρατιώτες των δυνάμεων κατοχής. Και δε μιλάμε για Ιρακινούς συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής. Μιλάμε για ανύποπτους Ιρακινούς, πολλοί απ’ αυτούς γυναίκες και ανήλικα παιδιά. Δεν μπορεί αυτό να είναι αντίσταση. Η αντίσταση στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Ελλάδα προσπαθούσε να σώσει τις ζωές των Ελλήνων πολιτών, όχι να τους σκοτώνει αδιακρίτως. Ο ΕΛΑΣ έκανε πρόσκληση και προσπάθεια να βγουν οι Έλληνες Εβραίοι στο βουνό, να γλιτώσουν τα κολαστήρια και το θάνατο.
Δεν μπορεί να είναι αντίσταση η ομηρία δεκάδων αμάχων, μόνο επειδή τυχαίνει να έχουν την εθνικότητα χώρας που μετέχει στην κατοχή ή επειδή είναι μέλη διακρατικών οργανισμών, όπως ο ΟΗΕ ή ο Ερυθρός Σταυρός. Ακόμα χειρότερα, δεν μπορεί να είναι αντίσταση η χρησιμοποίηση των ομήρων ως μέσον εκβιασμού των κυβερνήσεων των χωρών καταγωγής τους. Ούτε βέβαια η θανάτωση των ομήρων. Ιδιαίτερα, οι φρικιαστικοί αποκεφαλισμοί μπροστά στην κάμερα, όπου η θέα τους (βλ. www.ogrish.com) φέρνει εμετό, το μόνο που καταφέρνουν είναι να σπέρνουν το φανατισμό και το μίσος στους Αμερικανούς, σε βαθμό ίσως όχι μικρότερο από το φανατισμό και το μίσος που έσπειραν στους Ιρακινούς τα φρικαλέα βασανιστήρια Ιρακινών από Αμερικανούς. Βανδαλισμοί σε τζαμιά και απειλές κατά μουσουλμάνων, είναι η απάντηση φανατικών Δυτικών στους αποκεφαλισμούς των φανατικών ισλαμιστών. Το σπιράλ του φανατισμού είναι αυτοτροφοδοτούμενο.
Ακόμα, δεν μπορεί να είναι αντίσταση η καταστροφή των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ο ΕΛΑΣ έδωσε μάχες με τους Γερμανούς για να σώσει το εργοστάσιο της ΔΕΗ που επιχειρούσαν να ανατινάξουν κατά την αποχώρησή τους. Αντίθετα, η «ιρακινή αντίσταση» πραγματοποιεί σοβαρές δολιοφθορές σε πετρελαιαγωγούς, σε σημείο να διακόπτονται για εβδομάδες οι εξαγωγές ιρακινού πετρελαίου. Οι εξαγωγές πετρελαίου, όμως, είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση των Ιρακινών πολιτών. Ποιους τιμωρούν άραγε οι δολιοφθορείς;
Όλη αυτή η συμπεριφορά των ανταρτών κάνει εύλογη την υπόθεση ότι η «ιρακινή αντίσταση» δεν έχει στόχο την απελευθέρωση του Ιράκ, αλλά μάλλον τη δημιουργία χάους και εικόνας καταστροφής προς εξυπηρέτηση του «ιερού πολέμου», του «αφανισμού των απίστων», της «δόξας του Αλλάχ» και άλλων παρόμοιων στόχων φανατισμού. Ήδη ο εμφύλιος βρίσκεται προ των πυλών. Τέτοιοι στόχοι βρίσκονται μακριά από τον μέσο Ιρακινό πολίτη και γι’ αυτό εκτιμάται ότι η «ιρακινή αντίσταση» στελεχώνεται κυρίως από ξενόφερτους. Φθάσαμε να δούμε το πρωτοφανές θέαμα να διαδηλώνουν Ιρακινοί πολίτες ζητώντας την απελευθέρωση δυο Ιταλίδων στελεχών ΜΚΟ από τους «αντιστασιακούς» που τις απήγαγαν και ενδεχομένως τις εξόντωσαν. Ίσως γι’ αυτό οι δημοσκοπήσεις του Ιουνίου, που έγιναν όχι από Δυτικούς, αλλά από το αραβικό κανάλι Αλ Τζαζίρα, δείχνουν την πλειοψηφία των Ιρακινών να μην επιθυμεί (ακόμα) την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
Η «ιρακινή αντίσταση» διαθέτει και άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία: έχει σκοτώσει περισσότερους Ιρακινούς απ’ όσους σκότωσαν οι κατακτητές! Οι πολίτες φρικιούν. Ωστόσο, η οδύνη των αντιιμπεριαλιστών περιορίζεται σε όσους Ιρακινούς σκοτώνονται από Αμερικάνους. Για την πλειοψηφία των νεκρών Ιρακινών, αυτών που σκοτώνονται από τους κάθε λογής φανατικούς της «ιρακινής αντίστασης» δεν υπάρχουν δάκρυα. Δεν γίνεται καν μνεία σε προχθεσινό κείμενο θέσεων, που φιλοδοξεί να ηγεμονεύσει στο επερχόμενο συνέδριο του ΣΥΝ. Αντ’ αυτής, υπάρχει η ψευδεπίγραφη εκτίμηση: «Η αντίσταση του Ιρακινού λαού εντείνεται». Και θέλουν οι συγγραφείς να μας πείσουν ότι διαφοροποιήθηκαν από τον μακαρίτη Στάλιν.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=282