Κι όμως, υπάρχουν τρόποι ανακούφισης των δανειοληπτών
Κώστας, Τσουπαρόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2008-10-03
Αντί για μια μπουκιά ψωμί, θα του το πάρουν για δύο. Και ας αγωνίστηκε μια ολόκληρη ζωή κάνοντας οικονομία χιλιάδες μπουκιές -για να το αγοράσει... Πρόκειται για το σπίτι των υπερχρεωμένων στις τράπεζες. Τα μέτρα για την προστασία των δανειοληπτών, που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός και εξειδίκευσε ο κ. Αλογοσκούφης, δεν απαντούν στο κοινωνικό αίτημα να μη μείνουν άστεγοι οι δανειολήπτες. Το σπίτι θα εκπλειστηριαστεί και θα χαθεί, μαζί με τους κόπους και τα όνειρα χρόνων. Απλώς μπαίνουν φρένα στα παιχνίδια των «γερακιών», που σε συμφωνία με όλους τους ομοίους τους, «χτυπούσαν» τα ακίνητα και μοίραζαν τη λεία τους κάτω από το τραπέζι.
Εκείνο που ενδεχομένως να «κερδίσουν» οι δανειολήπτες είναι ότι μπορεί να τους μείνουν μερικά χιλιάρικα.
Πιθανόν, όμως, και επ’ αυτών να επιπέσουν και πάλι οι τράπεζες, δεδομένου ότι κατά συνήθη πρακτική «σαγηνεύουν» τον δανειολήπτη του στεγαστικού δανείου με καταναλωτικό δάνειο, πιστωτική κάρτα κ.ο.κ.
Το ζητούμενο, όμως, είναι πώς θα ενισχυθούν οι δανειολήπτες για να αποπληρώσουν απρόσκοπτα το δάνειο, με ρυθμίσεις που τους υποβοηθούν να ξεπεράσουν σκοπέλους που προκαλούν διάφορες κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μια σημαντική π.χ. αύξηση των επιτοκίων κατά 1-2 μονάδες εξαιτίας παιχνιδιών, που είναι ακατανόητα και σαφώς μη προβλέψιμα από τον δανειολήπτη, ρίχνει έξω τον οικογενειακό προϋπολογισμό και σε 3-4 μήνες δημιουργεί την αδυναμία πληρωμής και την υπερχρέωση.
Το σύνηθες αυτό φαινόμενο μένει έξω από τις ρυθμίσεις της κυβέρνησης, όπως μένει εκτός και από τη σχετική πρόταση νόμου του ΠΑΣΟΚ.
Οι κρίσεις απαιτούν γενναίες αποφάσεις και όχι ημίμετρα από μια κυβέρνηση. Η υπερχρέωση εξαρτάται ή επέρχεται εξαιτίας μιας δέσμης παραγόντων όπου το γενικότερο οικονομικό - κοινωνικό περιβάλλον (π.χ. ακρίβεια - ανεργία) παίζει ενεργό ρόλο. Αν υπέστελλε π.χ. τη σημαία η ακρίβεια, πιθανόν τα νοικοκυριά θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απότομες εξάρσεις των επιτοκίων. Γενναία θα ήταν έτσι η απόφαση να επιδοτηθούν κατά 1-2 ποσοστιαίες μονάδες τα επιτόκια από τον κρατικό προϋπολογισμό μέχρις ότου ξεπεραστεί η κρίση στο διεθνές πιστωτικό σύστημα.
Είναι απόφαση που ανακουφίζει, έστω στιγμιαία. Απαιτείται, όμως, και ένας μεσοπρόθεσμος σχεδιασμός στεγαστικής πολιτικής. Η άσκησή της -χωρίς, όπως είναι φυσικό, κανένα κοινωνικό στοιχείο- έχει επαφεθεί στις δυνάμεις της αγοράς, στην προσφορά, τη ζήτηση και, σαφώς, στην ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία.
Υπάρχουν, ασφαλώς, παρεμβατικές πολιτικές που μπορούν να λειτουργήσουν στο πλαίσιο του συστήματος. Η ενίσχυση των στεγαστικών οργανισμών του Δημοσίου (ΟΕΚ, Εργατική Εστία, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων) είναι σαφώς μια στεγαστική-κοινωνική πολιτική, συνυφασμένη μάλιστα άμεσα με την οργανωμένη δόμηση και την προστασία του περιβάλλοντος.
Αντί μιας τέτοιας πολιτικής, όπου θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εκτάσεις του Δημοσίου και της Κτηματικής του Εταιρείας, οι πολίτες παρακολουθούν ενεοί τις αέναες συναλλαγές, αγοραπωλησίες και ανταλλαγές ακινήτων μεταξύ λειτουργών του Δημοσίου και της Μονής Βατοπεδίου.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2855