Διόρθωση;
Γιώργος, Μπράμος
Ελευθεροτυπία, 2008-10-08
Οταν λοιπόν το κόμμα της Αριστεράς κατέγραφε εντυπωσιακά ποσοστά στα γκάλοπ, δεν μπορούσε να κρύψει μια παλιά και πάντα μοιραία, για την πολιτική του κουλτούρα, συμπεριφορά: για να αποκρούσει τις έτσι κι αλλιώς απεγνωσμένες και ελάχιστα πειστικές, εκείνη την εποχή, προτάσεις του ΠΑΣΟΚ, άρχισε τα «καλώς τους», προχώρησε στις υπερβολές και κατέληξε πως οποιαδήποτε συνεργασία δεν είναι δυνατή, γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να γίνει πλυντήριο για τις αμαρτίες των άλλων. Η άρνηση προς το ΠΑΣΟΚ ήταν περισσότερο μια ηθικολογική υπεροψία, μια αυτάρεσκη εμμονή στην αριστερή «καθαρότητα». Τα χρόνια της «σοσιαλδημοκρατικής προδοσίας» και της «κομμουνιστικής ορθοδοξίας» δεν έμοιαζαν τόσο μακριά. Αλλά ένα κόμμα της Αριστεράς, που -υποτίθεται;- κάποτε προσπάθησε να αλλάξει τη νοοτροπία του πολιτικού συστήματος και να επιβάλει την ωριμότητα του διαλόγου, πώς μπορεί να δείχνει τόση υπεροψία πριν καν να επιβεβαιωθεί εκλογικά;Η ευκαιρία για να τεθούν δύο τρία θέματα προς συζήτηση φάνηκε να χάθηκε. Ο ΣΥΡΙΖΑ -ή καλύτερα, η πλειοψηφία του- ήθελε και επιδίωκε παντού και για όποιο σκοπό «το μεγάλο όχι», νόμιζε πως έτσι οι μάζες θα κατεβούν στους δρόμους και η Ημέρα της Αποκάλυψης θα έρθει θριαμβικά. Ξεχνούσε πως αυτό το «όραμα» ταιριάζει καλύτερα στο ΚΚΕ και τους ζηλωτές.
Σήμερα οι δημοσκοπήσεις έχουν ανασκευάσει κάπως το σκηνικό. Οι κουβέντες περί μεγάλης Αριστεράς -χωρίς, κατά τα άλλα, προγραμματικό, κυβερνητικό λόγο- μοιάζουν λιγάκι του αέρα. Το ζήτημα δεν είναι πια η συμμετοχή σε διαγωνισμούς αδιαλλαξίας και αρνήσεων αλλά η απάντηση στο πραγματικό δίλημμα, που είναι βέβαια οι συνεργασίες. Ο Αλέκος Αλαβάνος έθεσε πρόσφατα έξι σημεία για συζήτηση, που μοιάζουν περισσότερο με προκλήσεις για να αποκαλυφθούν οι αδυναμίες των συνομιλητών και λιγότερο αφορούν την ουσιαστική και πραγματική agenda των σημερινών πολιτικών αδιεξόδων. Το Βατοπέδι δεν αρχίζει το 1999, δεν συνεχίζεται το 2004, είναι κάτι πιο κρίσιμο από ένα σκάνδαλο διαπλοκής πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, αφορά την ουσία του λαϊκού κράτους και τη σύγκρουση του παπαδαριού με τους κολλήγους. Η απλή αναλογική προϋποθέτει πολιτικό πολιτισμό διαλόγου και κυρίως αντίληψη συμβιβασμών, θέματα για τα οποία όλος ο πολιτικός κόσμος έχει ακόμα αγκυλώσεις και η Αριστερά -φοβάμαι- τις περισσότερες. Το δημόσιο πανεπιστήμιο βασίζεται στη δημόσια στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση, και από εκεί είναι ανάγκη να αρχίσουμε να μιλάμε με ειλικρίνεια για τις ευθύνες μας στην αγραμματοσύνη των παιδιών μας.
Το ζήτημα δεν είναι τα έξι, τα εφτά, τα οχτώ θέματα προς διάλογο, ούτε η κατασκευή κολυμβήθρας για να αποκαθάρουμε τους πλανημένους. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κατ’ ανάγκην συγκοινωνούντα δοχεία, γείτονες που κλέβει ο ένας από την αυλή του άλλου. Μπορούν να αναπτύσσονται συμπληρωματικά αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να στηρίζεται στην εκτόξευση έξι προτάσεων, με τέτοιο τρόπο ώστε να περιμένουμε τα προκαθορισμένα -μηδενικά- αποτελέσματα. Και από την άλλη πλευρά, δεν σημαίνει τίποτα η επίκληση συνεργασίας αν δεν διαμορφώνεται η θεματολογία της.
Η Ελλάδα έχει ακόμα μια κεντροαριστερή πλειοψηφία, μοναδική σε όλη την Ευρώπη, εκτός ίσως από τη Σκανδιναβία. Με τους ηγεμονισμούς του ΠΑΣΟΚ και τους δογματισμούς της κομμουνιστικής ή κομμουνιστικογενούς Αριστεράς, η κεντροαριστερή πλειοψηφία αντιμετωπίζεται σαν, περίπου, μίασμα.
Δεν πειράζει, όμως: έχουμε χρόνια μπροστά μας, φτάνει να μη λερωθούμε. Ο αυστηρός και άτεγκτος Καραμανλής κρατάει δυνατά τις τύχες του έθνους στα χέρια του. Η χώρα ζει την ευτυχέστερη περίοδό της. Η Αριστερά έχει ένα παλιό δόγμα, από την εποχή του Ζαχαριάδη: Καλύτερα «αριστερά» λάθη, παρά «δεξιές» παρεκκλίσεις.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2866