Μαλιακός: Επιτομή της νεοελληνικής πραγματικότητας
Διονύσης, Γουσέτης
2004-10-02
Το τροχαίο δυστύχημα στο «πέταλο του Μαλιακού κόλπου», που κόστισε τη ζωή επτά παιδιών, αποκάλυψε ξανά την εικόνα αυτού που ονομάζεται «νεοελληνική πραγματικότητα».
Η προεκλογική ομιλία του νυν δημάρχου Λαμίας Γεωργίου Κοτρωνιά, που μας θύμισαν τα κανάλια, συμπυκνώνει αριστοτεχνικά τις ποικίλες όψεις της ελληνικής βαλκανικής οπισθοδρόμησης. Τον Οκτώβριο του 2002, ο κ. Κοτρωνιάς παρουσίαζε περήφανος το έργο της απερχόμενης δημοτικής αρχής, για το οποίο ζητούσε -και έλαβε- την ψήφο των δημοτών, ως εξής:
«Αποφύγαμε την απομόνωση της Λαμίας, αφού μετά από αγώνες και ακολουθώντας μια διαφορετική στρατηγική απ’ αυτή των δικαστικών αγώνων, καταφέραμε να ματαιώσουμε τη ζεύξη του Μαλιακού. Πώς; Δώσαμε προτεραιότητα στις περιβαλλοντικές βλάβες που θα είχε, πήγαμε το θέμα στην Ε.Ε., στηριχθήκαμε σ’ έναν υπέροχο άνθρωπο, τον Ευρωβουλευτή της Ν.Δ. τον κ. Αντώνη Τρακατέλλη. Kλείσαμε δύο φορές το δρόμο. Αποτέλεσμα των περιβαλλοντικών όρων ήταν να ανέβει πολύ το κόστος του έργου με αποτέλεσμα την ματαίωση της Ζεύξης. Ματαίωση που ανακοίνωσε ο ίδιος Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ».
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή, όπως τα περιγράφει ο κ. Κοτρωνιάς.
Η ανάγκη παράκαμψης του φονικού πέταλου και ζεύξης του Μαλιακού κόλπου ήταν από παλιά γνωστή. Ωστόσο, από το 1992, που η κυβέρνηση της Ν.Δ. εξήγγειλε το έργο, άρχισαν οι αντιδράσεις. Η πρώτη που αντέδρασε ήταν η Αριστερά, κι’ ας παρέλειψε ο κομματικά κοντόφθαλμος κ. Κοτρωνιάς να της το αναγνωρίσει. Η αντίδραση της Αριστεράς δεν οφειλόταν μόνο στο αντιδεξιό σύνδρομο. Το έργο ήταν σχεδιασμένο να γίνει με συγχρηματόδοτηση του ιδιωτικού τομέα. Εργολάβοι θα το χρηματοδοτούσαν και θα εισέπρατταν διόδια για κάποιο χρονικό διάστημα. «Ιδιωτικοποιείται και η Εθνική Οδός», ολοφυρόταν η Αριστερά. Με συνθήματα σαν αυτό, βέβαια, δεν θα είχαμε ποτέ έργα όπως η Αττική οδός.
Ακολούθησαν οι δικαστικοί αγώνες των «τοπικών κοινωνιών». Συνολικά, σε αγαστή διακομματική συνεργασία, υπεβλήθησαν περισσότερες από 130 προσφυγές στο ΣτΕ. Το 1997 μάλιστα, υπεβλήθη η μεγαλύτερη ομαδική προσφυγή στα χρονικά του ΣτΕ: τέσσερις Νομαρχίες, δώδεκα Δήμοι, Εργατικά Κέντρα, Εμπορικά-Βιομηχανικά Επιμελητήρια και οικολογικές οργανώσεις. Ζητούσαν να κηρυχθεί το έργο αντισυνταγματικό(!) και να ακυρωθούν οι αποφάσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ για τη χωροθέτησή του. Για ποιο λόγο; Μα, για να προστατέψουν την τοπική ανάπτυξη. Αν η συμβολή του εθνικού αυτοκινητόδρομου στην «τοπική ανάπτυξη» είναι κάτι περισσότερο από τις πωλήσεις τραχανά και χυλοπιτών από τους πλανόδιους, άντε και βενζίνης και τσιγάρων, θα με εξέπληττε.
Το ΣτΕ απέρριψε τις προσφυγές. Τότε, οι «τοπικές κοινωνίες» στράφηκαν στον «υπέροχο» κ. Τρακατέλλη, πρώην πρύτανη πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Οι οικολογικές παρεμβάσεις του στην Ε.Ε. υποχρέωσαν την Πολιτεία σε νέα μελέτη του έργου, που εκτίναξε το κόστος από 90 δισ. σε 250 δισ. δρχ. Για τις «τοπικές κοινωνίες», οι οικολογικές ανησυχίες ήταν, βέβαια, πρόσχημα ή καλύτερα «κόλπο». Η καθημερινή τους πρακτική είναι να παραβλέπουν, αν όχι να επαινούν, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος από μικρά ιδιωτικά ή δημόσια συμφέροντα, όπως αυθαίρετες οικοδομές, «δημοκρατικά» αυθαίρετες μικροχωματερές Δήμων και Κοινοτήτων, καταλήψεις οδών για τη ματαίωση κατασκευών ΧΥΤΑ, κλπ. Ωστόσο, ο κ. Τρακατέλλης εκμεταλλεύτηκε την ελληνική τσαπατσουλιά: στη μελέτη ενός έργου εθνικής σημασίας δεν ελήφθησαν υπ’ όψη οι οικολογικές παράμετροι. Όταν γίνεται πλήρης μελέτη, αποκαλύπτεται το πραγματικό κόστος του έργου.
Θες λοιπόν το οικονομικό κόστος, θες το πολιτικό κόστος (πιθανόν και τα δυο), οδήγησαν τον τότε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ κ. Λαλιώτη να ανακοινώσει, μέσα σε κλίμα επευφημιών, την εγκατάλειψη του έργου και συγχρόνως την επαναχάραξη του δρόμου. Όμως, η δημοπράτηση της επαναχάραξης σκοντάφτει επίσης. Αυτή τη φορά σε αντικρουόμενα εργολαβικά συμφέροντα, όπως μας βεβαιώνει ο Πάσχος Μανδραβέλης της «Απογευματινής». Γίνονται νέες προσφυγές στην Ε.Ε. και το έργο σταματά μέχρι σήμερα.
Υπήρχαν όμως και άλλες συνιστώσες της ελληνικής τσαπατσουλιάς που συνετέλεσαν στο δυστύχημα. Τα διπλώματα οδήγησης των δυο οδηγών ήσαν προβληματικά. Η νταλίκα ακατάλληλη για το φορτίο που κουβαλούσε, η φόρτωσή του υπέρβαρη, η ταχύτητά της υπερβολική κ.α.
Μετά το δυστύχημα, οι συνηθισμένες εικόνες. Κλάμα οι Τραγκαουνάκηδες στα κανάλια, ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει αυστηρά μέτρα, η Υπουργός Παιδείας προσπαθεί να μας παραπλανήσει ότι «δεν ήξερε», τα σχολεία κλείνουν εις ένδειξιν πένθους. Οι «τοπικές κοινωνίες», οι ίδιοι άνθρωποι που αγωνίστηκαν εναντίον των εναλλακτικών έργων, τώρα διαμαρτύρονται για τα δυστυχήματα. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας μάλιστα… ξανακλείνουν για τρίτη φορά την εθνική οδό, που βέβαια τη θεωρούν τσιφλίκι τους.
Τα τοπικά «δημοκρατικά» μικροσυμφέροντα, ο ψευδο –αριστερός κρατισμός, οι δήθεν οικολογικές ευαισθησίες, ο λαϊκισμός, η τσαπατσουλιά, οι εργολάβοι, όλα παρόντα. Μια γνήσια επιτομή της νεοελληνικής πραγματικότητας.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=292