Γάλλοι Σοσιαλιστές: Ιδανικοί αυτόχειρες;
Γιώργος, Καπόπουλος
Ημερησία, 2008-11-18
Το 1939 ο γαλλικός στρατός ήταν πανέτοιμος να αντιμετωπίσει μια νέα γερμανική επίθεση έχοντας μελετήσει και αφομοιώσει όλα τα αναγκαία διδάγματα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ο ισχυρότερος στρατός της Ευρώπης ήταν έτοιμος υπό την προϋπόθεση ότι ο αντίπαλος απλά θα επαναλάμβανε ότι έκανε το 1914. Με δυο λόγια η Γαλλία ήταν έτοιμη να κερδίσει την επανάληψη του προηγούμενου πολέμου. Κάπως έτσι κινείται και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που διεκδικεί την ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος έτοιμη να κερδίσει την επανάληψη της προεκλογικής εκστρατείας του 2007:
- Συνεχίζει ακάθεκτη στο προσωπικό αμερικανικού στυλ προεδρικό ύφος και σχεδόν δεν κρύβει ότι θέλει το κόμμα ως μηχανισμό στήριξης της επόμενης υποψηφιότητάς της.
- Συνεχίζει να διεκδικεί συμμαχία με το ανύπαρκτο στην πολιτική σκηνή της χώρας Κέντρο που επεχείρησε να εκπροσωπήσει ο Μπαϊρού, μια παράσταση που κράτησε μέχρι και τον πρώτο γύρο της προεδρικής εκλογής του 2007.
- Δίνει έμφαση στο πολιτικό Life Style σε μια στιγμή που εν μέσω της Κρίσης η κοινή γνώμη διψά για επιστροφή στην πολιτική στον υπεύθυνο και ευκρινή πολιτικό λόγο.
- Διεκδικεί την απευθείας επικοινωνία με τη λαϊκή βάση όχι για λόγους αρχής αλλά γιατί γνωρίζει ότι αποτελεί μειοψηφία στην πραγματικά οργανωμένη βάση των Σοσιαλιστών και επιδίδεται σε έναν άκρατο πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό που κινείται σαν εκκρεμές ανάμεσα στον Μπλερισμό και την Εθνική Αριστερά του Σεβενεμάν.
Ολα αυτά σε μια στιγμή που ο Σαρκοζί έχει πάρει -από τους πρώτους μαζί με τον Μπράουν- τα μηνύματα των καιρών και φθάνει να διερωτάται δημόσια «μήπως έγινα σοσιαλιστής; Μπορεί...».
Οι επιλογές της Ρουαγιάλ είναι συνταγή ήττας: Φλερτάρει τον Μπαϊρού, η πραγματική πολιτική ταυτότητα του οποίου είναι η μειοψηφική φιλελεύθερη εκδοχή της γαλλικής Δεξιάς και αφήνει ανενόχλητο τον Σαρκοζί να επιστρέφει στις ρίζες της Γκολικής Δεξιάς, τον κρατικό παρεμβατισμό στην Οικονομία και τον κοινωνικό πατερναλισμό και επί πλέον με τη φρενήρη διεθνή δραστηριοποίησή του να έχει αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή των προσπαθειών για συντονισμένη αντιμετώπιση της Κρίσης.
Την ίδια στιγμή στα αριστερά των Σοσιαλιστών ο χαρισματικός Μπεζανσενό προωθεί τη σύμπηξη μιας Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης για να καλύψει το κενό που άφησε η συντριβή του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αν οι Γάλλοι Σοσιαλιστές επιλέξουν τη Ρουαγιάλ ως ηγέτη τους δεν εξασφαλίζουν απλά και μόνο την ήττα στην προεδρική εκλογή του 2012. Δρομολογούν το κόμμα που επανίδρυσε ο Μιτεράν στο Συνέδριο του Επινέ το 1971 σε πορεία συρρίκνωσης και περιθωριοποίησης, όπως ακριβώς συνέβη με το προκάτοχο σχήμα την SFIO του Γκι Μολέ που από κυρίαρχος σχηματισμός των κυβερνητικών συνασπισμών στην περίοδο 1947 - 58 κατάντησε να συγκεντρώνει στην προεδρική εκλογή του 1969 με υποψήφιο τον Ντεφέρ ποσοστό 5%.
Η ανησυχία της αντιπάλου της Ρουαγιάλ Ομπρί για το επερχόμενο τέλος του κόμματος κάθε άλλο παρά ρητορική υπερβολή είναι.
«Δεν κατάλαβαν τίποτε, δεν έμαθαν τίποτε» είχε αποφανθεί ο Ταλεϋράνδος -υπουργός Εξωτερικών του Βοναπάρτη αλλά και του Λουδοβίκου του 18ου στη συνέχεια- το 1815, λίγους μήνες μετά την παλινόρθωση των Βουρβόνων.
Εκτύπωση στις: 2024-04-18
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=2970