Δάκρυα για τον Χίτλερ
Διονύσης, Γουσέτης
2003-11-29
Ο γέρο Ντίντερ έκλαψε μπροστά στο δικαστή. Έξω, οι Εβραίοι, οι αριστεροί, οι αγωνιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων φώναζαν:- «Δικάστε τον, δικάστε τον. Είναι εχθρός της δημοκρατίας και της δημόσιας ασφάλειας. Υποκινεί και υποδαυλίζει το μίσος. Είναι Ναζί».
Οι άλλοι, οι υποστηρικτές του με τα ξυρισμένα κεφάλια, δεν τόλμησαν να μαζευτούν έξω από το δικαστήριο. Ο όγκος τους ήταν ασήμαντος μπροστά στον όγκο των αντιθέτων τους. Κινδύνευε η σωματική τους ακεραιότητα. Προσέφυγαν όμως στη Διεθνή Αμνηστία, ζητώντας της να παρέμβη:
- «Υιοθετήστε τον. Δεν έχει διαπράξει κανένα αδίκημα. Δικάζεται για τις πεποιθήσεις του, όποιες κι’ αν είναι αυτές. Είναι κρατούμενος συνείδησης».
Η Διεθνής Αμνηστία αρνήθηκε να υποστηρίξει τον Ντίντερ:
«Η Δ. Αμνηστία δεν υιοθετεί πρόσωπα που κρατούνται για προτροπή σε μίσος».
Οι υποστηρικτές του ξέσπασαν:
- « Η Δ. Αμνηστία δεν είναι αμερόληπτη. Είναι μαρξιστική οργάνωση. Είναι οργάνωση του ’πολιτικά ορθού’, της κρατούσας άποψης που ισοπεδώνει και περιθωριοποιεί όποιον την αμφισβητήσει. Η Δ. Αμνηστία είναι διπρόσωπη. Για τον Νέλσον Μαντέλα, που εκτόξευε μίσος κατά του Απαρτχάϊντ, έκανε ολόκληρη εκστρατεία. Στον Ντίντερ γυρίζει την πλάτη».
Η Διεθνής Αμνηστία αντέδρασε:
- «Η ελευθερία έκφρασης έχει όρια. Ένα τέτοιο είναι η προτροπή σε μίσος κατά πολιτών. Είναι διαφορετική η περίπτωση Μαντέλα. Εκείνος δεν προέτρεπε σε μίσος, αλλά σε αντίσταση κατά κάποιου καθεστώτος. Εξ άλλου, στους επικριτές μας θυμίζουμε ότι εμείς οι ίδιοι έχουμε απαιτήσει να εξεταστούν καταγγελίες για προτροπή σε μίσος κατά του Ντίντερ».
Μέσα, ο γέρο Ντίντερ απολογούνταν:
- «Σ’ εκείνον χρωστώ τη ζωή μου. Ο πατέρας στην ανεργία. Χωρίς δουλειά τέσσερα χρόνια. Σιγά σιγά, απόφευγε τις παρέες. Δεν ήταν μόνο που ντρεπόταν για την κατάντια του. Ούτε μόνο γιατί δεν είχε να πληρώσει το ρεφενέ του καφενείου. Ήταν και γιατί δεν είχε πια τι να συζητήσει με τους φίλους. Οι φίλοι συζητούσαν την καθημερινότητά τους. Αυτός δεν είχε καθημερινότητα. Άκουγε με κρυφό φθόνο την κατσάδα που’ φαγε ο Γκέρχαρντ απ’ τ’ αφεντικό. Αυτός δεν είχε αφεντικό. Λίγο λίγο, τον έκοψαν και οι φίλοι. Έπαψαν να του τηλεφωνούν. Τι να του πουν άλλωστε;
»Του απόμεινε η γυναίκα. Έβρισκε αιτίες να τσακώνεται μαζί της, ή μάλλον δεν έβρισκε ακριβώς. Ερχότανε από μόνο του. Το φαγητό ήταν άνοστο. Μα δεν ήξερε πως δεν του αρέσει το σκόρδο; Γιατί δεν ανάβει περισσότερα φώτα; Οικονομία και στο φως; Τόσο πολύ θόρυβο έπρεπε να κάνει το στόμα της όταν μασάει, τα τακούνια της όταν περπατάει, τα δάχτυλά της όταν γυρίζει τις σελίδες του βιβλίου;
» Όσο περισσότερο περιφρονούσε τον εαυτό του, τόσο περισσότερο την μισούσε. Έμενε ξυπνητός, αμίλητος στον καναπέ με το σταυρόλεξο, μέχρι που εκείνη, αποκαμωμένη, πήγαινε στο κρεβάτι για ύπνο. Μην τύχει να συνευρεθούν. Ήταν πια ανίκανος να νοιώσει ηδονή. Θαρρούσε πως δεν τη δικαιούνταν. Μπορεί να τους έβγαινε και κανένα παιδί. Πώς θα το κοίταγε στα μάτια;
» Η ανεργία, κ. Δικαστή μπορεί να σε φτάσει σε απελπισία. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Οι απολυμένοι ανθρακωρύχοι στο Στρατώνι απείλησαν το περυσινό καλοκαίρι ότι, αν δεν τους δώσουν δουλειά, θα κλείσουν το διακόπτη του βιολογικού καθαρισμού του ορυχείου. Αυτό θα πει μια χωρίς προηγούμενο ρύπανση της στεριάς και της θάλασσας. Σοδειές θα καταστραφούν. Τα ψάρια θα ψοφήσουν. Ο τουρισμός θα νεκρωθεί. Οι άνθρωποι θα πεινάσουν και θα μολυνθούν. Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ωστόσο, εκείνοι δεν κατηγορήθηκαν ως «κακοί». Αντίθετα, βρήκαν κατανόηση και συμπαράσταση. Το «κακό» έχει κι’ αυτό τα δικά του στερεότυπα.
Θυμηθήτε και τον 30χρονο ναυπηγό Νίκο Περιστερόπουλο από τον Πύργο. Η αρραβωνιαστικιά του τον βρήκε απαγχονισμένο. Δεν άντεξε την ανεργία. Δεν άντεξε να τον ταΐζει άλλο η μάνα του. Να μην μπορεί να παντρευτεί την καλή του.
» Ήρθε εκείνος και του πατέρα μου του ’δωσε δουλειά. Δηλαδή, του ’δωσε πίσω την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμηση. Έτσι βγήκα κι’ εγώ στον κόσμο. Είμαι αρνητής του ολοκαυτώματος, μα κανένα δεν έβλαψα. Δεν διέπραξα βία. Αγαπώ τη ζωή».
- «Προσβάλλει τα εκατομμύρια που ’χασαν τη ζωή. Προσβάλλει τους επιζώντες».
Ο γερο Ντίντερ έρριξε άλλο ένα δάκρυ μπροστά στο δικαστή. Ήταν για τον εαυτό του; Ήταν για τον πατέρα του; Ήταν για τη μάνα του; Ήταν για τον Χίτλερ; Ήταν για τα εκατομμύρια που έχασαν το αγαθό της ζωής;
Ας το δικάσει ο δικαστής. Ας τον δικάσει ο δικαστής. Ας δικάσει ο δικαστής.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=30