Αν...
Λάμπρος, Τσουκνίδας
http://lexidia.pblogs.gr, 2008-12-08
O θάνατος του νεαρού ήταν μια απλή αφορμή. Η σφαίρα πυροδότησε την εδώ και καιρό συσσωρευμένη απελπισία. Άναψε το φιτίλι της έκρηξης. Πίσω από την έκρηξη κρύβεται η εδώ και καιρό συμπυκνωμένη συσσώρευση της απελπισίας. Της απελπισίας που τόσο έντεχνα επιδείνωσαν όλα τα Βατοπέδια των ημερών μας. Που δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να λεηλατήσουν την όποια έννοια νομιμότητας. Η λεηλασία λοιπόν είχε ήδη προηγηθεί. Είναι η λεηλασία της νομιμότητας και της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Πολλοί νέοι σήμερα ζουν με το ανυπόφορο βίωμα ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ότι το μέλλον είναι ένα χτισμένο παράθυρο. Κάπου εκεί κοντά παραμονεύει και η τυφλή βία."Πυροδότηση απελπισίας", Φωτεινή Τσαλίκογλου, "Τα Νέα"
Αν ο πρωθυπουργός ήθελε να μην ακουστεί ως ύβρις το μήνυμά του, θα έπρεπε να αφήσει τις επικοινωνιακές ισορροπίες (λίγο συναίσθημα, με πολλές αναφορές στις αποζημιώσεις των καταστηματαρχών) και να δεσμευθεί, να δηλώσει έστω, ότι θα ζητήσει από τον αρμόδιο υπουργό να επανεξετάσει όλα τα περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας που έχουν μείνει ουσιαστικά ατιμώρητα καθώς και τον τρόπο λειτουργίας των σωμάτων ασφαλείας κάθε φορά που δημιουργούνται επεισόδια και με τη δική τους εμπλοκή...
Αν ο πρωθυπουργός ήθελε να μην ακουστεί παράταιρα το μήνυμά του, θα έπρεπε να το επικεντρώσει, επικοινωνιακά έστω, στην υπόσχεση ότι η κυβέρνησή του θα σκύψει πάνω από τα προβλήματα για να δει πώς θα δοθεί ελπίδα στους νέους, στην κοινωνία. Διότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι ένα αποκομμένο γεγονός, αποτελεί δείγμα βαθιάς κρίσης... Τις ανακοινώσεις για τους καταστηματάρχες, για τους οποίους προφανέστατα πρέπει να ληφθεί μέριμνα, ας τις έκανε ο αρμόδιος υπουργός -δεν ήταν κατάλληλη στιγμή για να μπλέξει τα δυο θέματα ο πρωθυπουργός...
Και αν οι πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους θέλουν να κερδίσουν λίγη, ελάχιστη έστω, από τη χαμένη αξιοπιστία τους σε αυτό το νεαρόκοσμο, στα παιδιά που κατακλύζουν τους δρόμους με οδηγό το θυμό τους, θα όφειλαν να εγκαταλείψουν τις αποσπασματικές τους κινήσεις και εκδηλώσεις, να πορευθούν πίσω από τους μαθητές που κινούνται ως κοινότητα (και για να τους περιφρουρήσουν) και, κυρίως, να βγουν να μιλήσουν πολιτικά, να απευθυνθούν στους νέους και στην κοινωνία συνολικά και να πουν τι και πώς θα αλλάξουν, μέσα από τους δημοκρατικούς θεσμούς, στις πολιτικές που αποσαρθρώνουν τον κοινωνικό ιστό, που πυροδοτούν την απελπισία...
Αν θέλουν ο μεν και οι δε, ο καθένας με το εντελώς διαφορετικό μερίδιο ευθύνης που έχουν στην διαχείριση της πολιτικής -διότι, όσον αφορά στα τραγικά γεγονότα είναι προφανές ότι οι ευθύνες αφορούν την (εκάστοτε) κυβέρνηση αφού δική της δουλειά είναι η διαχείριση τους...
Αν θέλουν... Και αν μπορούν; Οφείλουν!
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3022