Καληνύχτα και καλή τύχη...
Προκόπης, Δούκας
Athens Voice, 2008-12-11
«Ο ελληνικός λαός έχει πλάκα» θα έλεγε ο αδιάφορος παρατηρητής: Επιβραβεύει παρά τα ομόλογα, τους κουμπάρους, τους Πακιστανούς, τη ζαρντινιέρα (και κυρίως την καταστροφή της μισής Ελλάδας από τις πυρκαγιές) την κυβέρνηση Καραμανλή, για δεύτερη φορά, το 2007. Το 60% των ψηφοφόρων (που τοποθετείται απέναντι στη Δεξιά) «τριχοτομεί» την ψήφο του και επί ένα χρόνο μετά, στις δημοσκοπήσεις, ενισχύει με πρωτοφανή τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνει σε «δυσθεώρητα» ποσοστά – εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι, πλην ενός μικρού ποσοστού που απομακρύνεται οριστικά ίσως από το «δικομματισμό», οι υπόλοιποι ήταν δυσαρεστημένοι Πασόκοι που είτε θύμωσαν που δεν βγήκε ο Βενιζέλος, είτε ήταν γενικώς απογοητευμένοι από την πορεία του κόμματος επί Παπανδρέου και τώρα επιστρέφουν μαζικά στο «μαντρί», αφού εξάντλησαν τη «νεόκοπη αριστεροσύνη» τους και τη «λατρεία Τσίπρα», τον οποίο αντιμετωπίζουν πλέον ως «φούσκα». Και τελικά, αφού ο ελληνικός λαός συνολικά συνειδητοποιεί επιτέλους τι κυβέρνηση έχει, προκρίνει Παπανδρέου και προσδοκά τη λύση, από αυτόν που με περισσή απαξίωση (και σε αντιδιαστολή με τον Καραμανλή!) καταδίκαζε ως «ανίκανο»...
Το περιρρέον κλίμα που διαμορφώνεται τους τελευταίους τρεις μήνες, με αφετηρία την εμφάνιση Καραμανλή στη ΔΕΘ, επιβεβαιώνεται πια κι από την πιο «κομβική» δημοσκόπηση της τελευταίας επταετίας, αυτή της Metron Analysis για το Mega. Πέρα από τις 5,5 μονάδες προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ, η μέτρηση αυτή (που είναι η πιο «ενδελεχής», καθώς διεξάγεται με κάλπη σε δείγμα πάνω από δύο χιλιάδες άτομα) έχει κάποια «πρωτόφαντα» χαρακτηριστικά:
• Κάνει τεράστια ανατροπή στην «παράσταση νίκης», στον ψυχολογικό δηλαδή παράγοντα, αντιστρέφοντας τα ποσοστά – εκεί που ήταν το ΠΑΣΟΚ, βρέθηκε τώρα η ΝΔ.
• Δείχνει «καθίζηση» του ΣΥΡΙΖΑ στο 8% (από κάτι διψήφια που έφτασαν σε κάποιες έρευνες και στο 18%) και εκροές από ΝΔ προς ΠΑΣΟΚ διπλάσιες από τις εκροές ΠΑΣΟΚ προς ΣΥΝ, για πρώτη φορά.
• Δίνει την πρωτιά στον Παπανδρέου σε εμπιστοσύνη και επιλογή συνεργατών, ενώ και στο μοναδικό τομέα που χάνει απέναντι στον Καραμανλή, στην περίφημη «καταλληλότητα», το κλείσιμο της ψαλίδας είναι στην οριακή διαφορά του 3%. Άλλωστε ο εν ενεργεία πρωθυπουργός πάντοτε ευνοείται από τη θέση του – αρκεί να θυμίσουμε ότι ο Σημίτης έχασε ως ο κατά πολύ «καταλληλότερος»...
Τα μεγάλα διλήμματα
Το γενικό συμπέρασμα από μετρήσεις και πολιτικό κλίμα είναι ότι όσο ο Καραμανλής (και οι στενοί του συνεργάτες) κάνουν το «τραγικό» λάθος να αρνούνται ότι το Βατοπέδι είναι σκάνδαλο και να μην αποδέχονται τις πολιτικές τους ευθύνες, τόσο η διαφορά του ΠΑΣΟΚ θα αυξάνεται – ίσως και με ρυθμό μίας μονάδας το μήνα! Οι ερμηνείες για την έλλειψη αντίδρασης και το «πάγωμα» αυτό είναι πολλές:
α) Έτσι αντιδρά πάντα ο Καραμανλής, με καθυστέρηση – μόνο που τώρα πια οι χρόνοι του έχουν γίνει τελείως «Ραν-ταν-πλαν». Αναγνωρίζει ότι κάτι πρέπει να κάνει, αλλά έχει χάσει την αίσθηση του «χρονισμού». Ελπίζει ότι θα τα καταφέρει να ανατρέψει το κλίμα, αν «κουκουλώσει» την εξεταστική και κάνει ανασχηματισμό στις αρχές του χρόνου.
β) Από τον Σεπτέμβριο είναι σε πορεία αλλεπάλληλων λαθών, που το ένα φέρνει το άλλο – και η παρτίδα δεν σώζεται πια. Οι υπολογισμοί του για το αποτέλεσμα κάθε κίνησης δεν επαληθεύονται και, ως εγκλωβισμένος στο παρελθόν του, δεν βρίσκει τρόπο να αντιδράσει, γιατί όλα είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
γ) Θέλει πάση θυσία να καλύψει και να μην «καρατομήσει» ολοκληρωτικά τους συνεργάτες του – είτε γιατί πιστεύει ότι έτσι πρέπει, είτε γιατί όλα έχουν γίνει και με δική του εντολή ή συμφωνία, οπότε φοβάται την «αποκάλυψη» από τους ίδιους, που θα σημάνει και το πολιτικό του τέλος.
Σε κάθε περίπτωση, η πρόταση για προανακριτική (που ακολουθεί την εξεταστική) θέτει το σοβαρό δίλημμα αν η ΝΔ θα αποχωρήσει για δεύτερη φορά από την ψηφοφορία στη Βουλή. Αν το κάνει, θα είναι τεράστια η κατακραυγή για «προφανή προσπάθεια κουκουλώματος» – αν όχι, οι κατηγορίες (για ποινικές ευθύνες πλέον) κατά πέντε ή έξι πρώην και νυν υπουργών θα αποτελέσουν τεράστιο πλήγμα.
Προσπάθεια παραγραφής θα εθεωρείτο και κάθε απόπειρα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες – εκλογές όμως με πρωτοβουλία Καραμανλή (και με τέτοια γκάλοπ) φαντάζουν ολοένα και πιο απίθανες. Υπό αυτή την έννοια, αν τα πράγματα «χοντρύνουν» πάρα πολύ, το «ρίξιμο» της κυβέρνησης από έναν ή δύο «αντάρτες» θα έδειχνε ως «ηρωική έξοδος».
Για να μην υπολογίσουμε και τον πραγματικά δύσκολο γρίφο της διεθνούς ύφεσης – με τις απρόβλεπτες συνέπειες. Μόνο που η οικονομική κρίση στην Ελλάδα (που δεν είναι «κατασκεύασμα» των ΜΜΕ, παρά το πάγιο τρομολαγνικό ύφος πολλών talking heads) προηγείται της παγκόσμιας. Η οικονομία μας έπασχε εδώ και πολύ καιρό, η πτώση της αγοραστικής δύναμης και η ακρίβεια είχαν «στριμώξει», από πολύ πιο πριν, τον κόσμο. Το ότι είμαστε πιο «υπανάπτυκτοι» (με τράπεζες και επιχειρήσεις να μην έχουν επενδύσει παρά ελάχιστα, ευτυχώς, σε «τοξικά» προϊόντα) δεν σημαίνει ότι οι επόμενοι μήνες δεν μπορεί να κρύβουν δυσάρεστες εκπλήξεις...
Δίλημμα τέλος για τον Καραμανλή είναι αν θα στηριχθεί σε κάποια «πλευρά» – με αντάλλαγμα να τη στηρίξει στη διαδοχή. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη έχουν τα ονόματα Μπακογιάννη (με το γνωστό αντι-μητσοτακικό μένος των Καραμανλικών) και Αβραμόπουλος (που φιλοδοξεί να εκφράσει τους «κληρονόμους» του ηγέτη). Προς το παρόν, η πρώτη δηλώνει απολύτως «νομιμόφρων» και ο δεύτερος έτοιμος να αλλάξει υπουργείο, αφού «ολοκλήρωσε τον κύκλο του» στην Υγεία, με ορατά μηδενικά αποτελέσματα...
Η «ζαρντινιέρα» εκδικείται...
Όλα αυτά πριν από την εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα κροκοδείλια δάκρυα (και) της επίσημης ακροδεξιάς. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε τις τελευταίες μέρες δείχνει ότι το μείγμα εγκληματικής επιπολαιότητας στην παιδεία, αδράνειας και κομματισμού στην οργάνωση του κράτους, καθώς και ατιμωρησίας και έλλειψης επαγγελματισμού σε όλα τα επίπεδα, είναι εκρηκτικό. Η τραγωδία ήταν στατιστικά προβλέψιμη και η εποχή Πολύδωρα, με την ιδεολογία της «υπόγειας» πρόκλησης αυταρχικών κοινωνικών συγκρούσεων και την αφόρητη κουτοπονηριά της ανακοίνωσης «ότι η ζαρντινιέρα σηκώθηκε και χτύπησε το φοιτητή» τώρα πληρώνεται...
Ο ειδικός φρουρός από τη Μάνη είχε «ως όνειρο ζωής» να γίνει αστυνομικός – και είχε τη φήμη «Ράμπο». Υποτίθεται ότι η αστυνομία είχε κάνει κάποια βήματα, από τη δεκαετία του ’90 και μετά. Επιβεβαιώθηκε –ακόμα μια φορά– πόσο εύκολο ήταν να κατρακυλήσει ταχύτατα προς τα πίσω, τα τελευταία χρόνια...
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3038