Οι λέξεις, κάποτε, χάνουν τη δύναμη και τη σημασία τους...
Λάμπρος, Τσουκνίδας
http://lexidia.pblogs.gr, 2008-12-07
Δεν παρακολουθούσε τηλεόραση, και ειδικά δελτία ειδήσεων... Απ’ το Διαδίκτυο είχε αλιεύσει όλες τις πληροφορίες, στο πρωτότυπο, για όσα είχαν συμβεί στο κέντρο της Αθήνας... Τα υπόλοιπα τα παρακολούθησε στα δελτία ειδήσεων και τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες μεγάλων δυτικών ΜΜΕ: "δολοφονία 15χρονου από αστυνομικό" και "αντάρτικο πόλεων", οι δυο λέξεις κλειδιά στα ρεπορτάζ Μέσων που υπηρετούσαν χρόνια τη δημοσιογραφία και είχαν μάθει να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς δραματοποιήσεις...
Δολοφονία -"ανθρωποκτονία από πρόθεση" ήταν και η κατηγορία που απαγγέλθηκε. Αυτό, άλλωστε στοιχειοθετεί νομικά η ενέργεια: δυο ένοπλοι αστυνομικοί, χωρίς συνδρομή άλλων δυνάμεων επιστρέφουν πεζή στον τόπο όπου ισχυρίζονται ότι προκλήθηκαν για να προβούν, λέει, σε συλλήψεις, ο ένας πυροβολεί και ένας άνθρωπος (15χρονος ή 95χρονος, μικρή σημασία θα είχε από νομική άποψη) πέφτει νεκρός... Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι μαρτυρίες των αυτοπτών που περιγράφουν μια εν ψυχρώ εκτέλεση, η επίσημη περιγραφή της Αστυνομίας θ’ αρκούσε για τον ορισμό της πράξης ως ανθρωποκτονία από πρόθεση. Ανθρωποκτονία που από τη στιγμή που τελέσθηκε από ένα "όργανο της τάξης" το οποίο έχει δικαίωμα οπλοφορίας για να τηρεί και όχι να διασαλεύει την δημοκρατική τάξη, αποκτά χαρακτηριστικά προσβολής του κράτους δικαίου.
Αντάρτικο πόλεων. Πώς αλλιώς να περιγράψουν οι έμπειροι Ιταλοί, Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί τις σκηνές βίας και λεηλασιών που ταυτόχρονα εκδηλώνονται σε πολλά σημεία της πόλης και πολλών άλλων πόλεων; Πώς αλλιώς να αντιληφθούν ενέργειες, καιρό τώρα, κατά αστυνομικών τμημάτων, τραπεζών, καταστημάτων, ποικίλων "στόχων" οι οποίες εκδηλώνονται με τέτοια ταχύτητα και ευελιξία που δείχνουν ότι ο αυθορμητισμός της οργής έχει δώσει τη θέση του στο σχεδιασμό;
Τα αναρωτιόταν όλα τούτα καθώς, τελικά, παραβίασε τις συνήθειές του και έριξε μια ματιά στα ελληνικά κανάλια, διέτρεξε τη θεματολογία των ιστολογίων: ένιωθε σαν, η κάθε πλευρά και όλοι μαζί, να προσπαθούσαν να τον κάνουν να δει την πραγματικότητα αποσπασματικά, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, να προσπαθούσαν να τον κάνουν να λησμονήσει τα σύγχρονα "σταγονίδια" στα "σώματα ασφαλείας", το αντιδημοκρατικό μένος της παρακρατικής άκρας δεξιάς και εκείνης της άκρας αριστεράς που διακήρυττε "ταξικό πόλεμο" εδώ και τώρα και μάλιστα απ’ τις πλατείες, όχι απ’ τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος που τους δικούς της νεκρούς τους τίμησε με μια απλή διαδήλωση...
Αφησε τις επικαιρικές απορίες και έπιασε ένα βιβλίο: "Ο Επαναστατημένος Ανθρωπος" του Albert Camus. Ξεφύλλισε το κεφάλαιο για την τρομοκρατία του κράτους και, λίγο παρακάτω, στάθηκε σε μια φρασούλα που του έλεγε πολλά γι’ αυτό που τον έκαιγε, την αριστερά και την κοινωνική απελευθέρωση: "Η σύγχρονη επανάσταση που ισχυρίζεται πως αρνιέται κάθε αξία, είναι κιόλας αυτή καθαυτή μια κρίση αξίας"...
Την αντέγραψε κι ύστερα έγραψε τη λέξη "τέλος": τι νόημα είχαν οι συζητήσεις, τα ιστολόγια και οι καταθέσεις προσωπικών απόψεων σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η επιθυμία (πολλών, μα πάρα πολλών), όλα να τα υποτάξουν στη δική τους ολότητα, μακριά από κάθε δημοκρατικό διάλογο; Ψυχανεμιζόταν, έτσι και αλλιώς, πως δεν θα έβρισκε απάντηση γράφοντας για την ανικανότητα της Πολιτείας ή τα παιχνίδια της (εκάστοτε) κυβέρνησης, μηδέ γράφοντας για το πώς και ποιούς εξυπηρετούσε ένα σκηνικό χάους λίγες μέρες πριν από μια μεγάλη απεργία... Ακόμα χειρότερα, ψυχανεμιζόταν πως κάθε τι που θα έλεγε σ’ αυτό το σκηνικό σύγκρουσης, θα το έπαιρνε ο ένας ή ο άλλος και θα το έφερνε στα μέτρα του, διαστρεβλώνοντάς το, κομματιάζοντάς το. Και έτσι έκλεισε γυρνώντας στους φίλους του, στην ιδιωτική ηλεκτρονική αλληλογραφία μαζί τους και στις συζητήσεις εντός των τειχών με όσους θεωρούσε συντρόφους του...
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3071