Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Και ο λαός του Ιράκ;

Γιώργος, Γιαννουλόπουλος

Ελευθεροτυπία, 2004-10-20


Τον τελευταίο καιρό το μήνυμα που εκπέμπουν οι Αμερικανοί για το Ιράκ έχει αλλάξει. Θα μπορούσαμε να το συνοψίσουμε ως εξής: «Τελικά, ό,τι έγινε έγινε. Αντί όμως να παραμένουμε προσηλωμένοι στο παρελθόν και να διαιωνίζουμε την κόντρα, οφείλουμε να σκεφτούμε το λαό του Ιράκ. Για χάρη των Ιρακινών, λοιπόν, θα πρέπει όλοι μαζί να εργαστούμε για να έρθουν επιτέλους στην πολύπαθη χώρα η δημοκρατία και η ευημερία».

Το μέλλον του ιρακινού λαού έχει όντως τεράστια σημασία. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ερμηνεύσουμε τα όσα συμβαίνουν εκεί με μόνο γνώμονα την ικανοποίηση, να μην πω την άγρια χαρά, για τα χαστούκια που δέχονται καθημερινά οι Αμερικανοί. Οπως επίσης θα ήταν λάθος να παραβλέψουμε το γεγονός ότι στις τάξεις, της ιρακινής αντίστασης βρίσκονται διάφορα στοιχεία, που ο ριζοσπαστισμός τους γεννάει ένα τυφλό μίσος εναντίον όχι μόνο του κατακτητή, αλλά και οποιουδήποτε δεν δέχεται τις δικές τους φονταμενταλιστικές αξίες. Δηλαδή, το μανιχαϊκό σχήμα ιμπεριαλιστική «επέμβαση - αντίσταση», οδηγεί σε επικίνδυνα ιδεολογήματα. Κάπως έτσι μερικοί -ελάχιστοι, να λέμε την αλήθεια- έκαναν τον Σαντάμ ήρωα, ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών που ύμνησαν φονιάδες σαν τον Μιλόσεβιτς και τον Μλάντιτς. Αν λοιπόν έχουμε κατά νου μόνο τα (καλώς εννοούμενα) συμφέροντα του ιρακινού λαού, πώς θα πρέπει να αντιδράσουμε στο κάλεσμα των Αμερικανών για συνεργασία;

Νομίζω ότι ακόμη και εκείνοι που δεν διαβάζουν απλουστευτικά την κατάσταση, οφείλουν να το απορρίψουν για μια σειρά λόγους. Κατ’ αρχάς, τα περί διεθνούς συνεργασίας που θα φέρει την ειρήνη και τη δημοκρατία στο Ιράκ αποτελούν μνημείο θράσους. Αρκεί να επισημάνουμε ότι τα λένε σήμερα όσοι πριν από τον πόλεμο δήλωναν απερίφραστα πως δεν χρειάζονται την άδεια ή τη βοήθεια κανενός. Τώρα που δεν τους βγήκε, θυμήθηκαν τον ΟΗΕ, τη διεθνή αλληλεγγύη και διάφορα άλλα ηχηρά, τα οποία χαρακτήριζαν μέχρι προσφάτως προφάσεις εν αμαρτίες από ασπόνδυλους και παρακμασμένους Ευρωπαίους. Κατά δεύτερο λόγο, η βασική τους επιδίωξη είναι να σκοτώνονται λιγότεροι Αμερικανοί, γιατί τη θέση τους στο πεδίο της μάχης και στα φέρετρα θα την έχουν πάρει άλλοι, οι συγγενείς των οποίων δεν ψηφίζουν ούτε στην Αμερική ούτε στη Βρετανία. Ενώ πλησιάζουν οι εκλογές, οι Μπους και Μπλερ άρχισαν να κόπτονται υπέρ του ιρακινού λαού για να επιβιώσουν πολιτικά. Τέλος, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως, αν υπάρξει διεθνής συνεργασία, οι εν λόγω δύο θα πουν: «Είδατε; Αργησαν, αλλά τελικά παραδέχθηκαν ότι εμείς είχαμε δίκιο από την αρχή!»...

Μερικοί ίσως αντιτείνουν ότι όλες αυτές οι αντιδράσεις, μολονότι δικαιολογημένες, συνιστούν αδιαφορία για την τύχη των Ιρακινών. Η κατηγορία δεν ευσταθεί, διότι, ακόμη και αν βάλουμε κατά μέρος την κριτική κατά των Αμερικανών και ενδιαφερθούμε αποκλειστικά για το μέλλον του Ιράκ, η λύση που προτείνεται θα επιδεινώσει αντί να λύσει το πρόβλημα, για τον εξής απλούστατο λόγο: η διεθνής συνεργασία θα ερμηνευθεί από την ιρακινή αντίσταση ως πανστρατιά της Δύσης εναντίον του Ισλάμ ή των Αράβων -άλλη μια σταυροφορία- ενισχύοντας έτσι τα φονταμενταλιστικά στοιχεία που απορρίπτουν οτιδήποτε δυτικό. Κοντολογίς, θα ήταν το καλύτερο δώρο στον Μπιν Λάντεν και τον Αλ Ζαρκάουι.

Λύση υπάρχει και είναι απλή, αλλά, δυστυχώς, μόνοι οι Αμερικανοί μπορεί να την επιβάλουν. Για να εξομαλυνθεί η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, για να υποχωρήσει το τυφλό μίσος κατά της Δύσης και για να μπορέσουν, επιτέλους οι Ιρακινοί να ζήσουν σαν άνθρωποι, θα πρέπει να γίνει αυτό που ξέρουν ακόμη και οι πέτρες: θα πρέπει να φανεί πεντακάθαρα ότι οι Αμερικανοί είναι αποφασισμένοι να σταματήσουν τα εγκλήματα του Ισραήλ. Φυσικά, κάποιοι θα καταφύγουν στο γνωστό επιχείρημα, το οποίο πάντα επικαλούνται οι ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ότι και οι Παλαιστίνιοι σκοτώνουν αμάχους. Ουδείς αντιλέγει και οι καλοπροαίρετοι αμφοτέρων των πλευρών έχουν καταλάβει ότι από την τακτική αυτή ωφελείται μόνο ο Σαρόν. Πριν όμως πάρουμε ίσες αποστάσεις από τους καμικάζι και τους ένστολους Ισραηλινούς δολοφόνους, ας θυμηθούμε τις εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και τα παιδιά που σκότωσαν οι αγγλοαμερικανικοί βομβαρδισμοί στη Γερμανία. Και η υποκρισία έχει τα όριά της.

Οι Αμερικανοί μπορούν να στείλουν μήνυμα στη Μέση Ανατολή ότι δεν λειτουργούν ως προστάτες μιας συμμορίας που λυμαίνεται την περιοχή. Μπορούν να επιβάλουν την κατεδάφιση τους τείχους ή να αναγκάσουν το Ισραήλ να λογοδοτήσει για τα δικά του πυρηνικά όπλα. Μπορούν καταδικάσουν στον ΟΗΕ τις εκτελέσεις αμάχων. Μπορούν, αλλά δεν θέλουν. Συνεπώς, καλά θα κάνουν οι Ευρωπαίοι να μην αναμιχθούν σε μια υπόθεση που δεν θα φέρει τη δημοκρατία στο Ιράκ, αλλά θα βοηθήσει τους κυρίους Μπους και Μπλερ να σώσουν το πολιτικό τους τομάρι.

Εκτύπωση στις: 2024-03-28
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=311