Αλλοτε και τώρα
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2009-01-09
Ενα από τα σχόλια που ακούστηκαν όταν η Αθήνα έγινε φλεγόμενο πεδίο μάχης ήταν ότι στην κόντρα με την Αστυνομία η νεολαία ξεπέρασε κάποια όρια, επιλέγοντας μια βία που πολλοί χαρακτήρισαν «τυφλή», κάνοντας ταυτόχρονα τη σύγκριση με ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν για να συμπεράνουν ότι «εμείς» τότε είχαμε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Προκύπτει λοιπόν η εξής απορία: τελικά ήμαστε περισσότερο πολιτικοποιημένοι ή λιγότερο μαχητικοί;Θεωρώ το ερώτημα λανθασμένο, επειδή ταυτίζει ανόμοιες καταστάσεις. Συγκεκριμένα, ανάμεσα στο άλλοτε και το τώρα υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές. Κατ’ αρχάς η καταστολή στη μετεμφυλιακή Ελλάδα ήταν απείρως αγριότερη από αυτή που βλέπουμε σήμερα. Δηλαδή ουδείς μπορούσε τότε να διανοηθεί ότι οι αστυνομικοί δεν θα έμπαιναν στο Πολυτεχνείο αν δέχονταν επίθεση με μολότοφ -σημειώνω ότι ο θεσμός του ασύλου καθιερώθηκε μετά την πτώση της χούντας- ή ότι θα κρύβονταν στα σοκάκια όταν κάποιοι έκαναν γης Μαδιάμ το κέντρο της Αθήνας.
Μεγαλύτερη σημασία όμως έχει κάτι άλλο, το οποίο φροντίσαμε επιμελώς να ξεχάσουμε: ο λόγος που δεν καίγαμε τις τράπεζες ήταν επειδή βλέπαμε μπροστά μας ένα δρόμο ανοιχτό προς μια κοινωνία χωρίς τράπεζες. Βλέπαμε δηλαδή τη διέξοδο και την ελπίδα του σοσιαλισμού. Αν σας θυμίζει κάτι. Ωσπου μια μέρα ανακαλύψαμε ότι αυτή η διέξοδος και η ελπίδα ήταν μια έρημη χώρα όπου βασίλευε η ανέχεια, το ψέμα και ο φόβος του χαφιέ.
Κι αυτό με φέρνει στο έτερο χαρακτηριστικό της πρόσφατης εξέγερσης που όλοι επισήμαναν: την απόγνωση και την τυφλή οργή. Η οποία όμως γεννιέται όταν απορρίπτουμε κάτι όχι μόνο απεχθές και καταπιεστικό αλλά κυρίαρχο, κάτι που μας πνίγει, με την έννοια ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε καμία άλλη αντίδραση παρά μόνο τη φωτιά. Η σχετική ανάλυση της Αριστεράς αποδείχτηκε για πολλοστή φορά ένας περίεργος συνδυασμός διεισδυτικότητας και εθελοτυφλίας.
Από τη μια, σωστά διέγνωσε την ανασφάλεια, την απαισιοδοξία, το φόβο και το αίσθημα της παγίδευσης που βιώνουν οι έγκλειστοι σε μια κοινωνία του ανελέητου ανταγωνισμού, μια κοινωνία των λίγων νικητών και των πολλών ηττημένων, η οποία μάλιστα μπαίνει τώρα και σε μια κρίση χωρίς ορατό τέλος. Από την άλλη όμως, αρνήθηκαν να δουν το προφανές: ότι ο ρόλος της Αριστεράς είναι όχι απλώς να διαμαρτύρεται - το κάνουν και οι ακροδεξιοί- αλλά να προτείνει τη συγκεκριμένη δική της λύση, που θα γίνει η εναλλακτική πρόταση για το μέλλον. Και αυτή η πρόταση, ο σοσιαλισμός, που για μας ήταν η μόνη απάντηση, έχει πλέον εξαφανιστεί από τον ορίζοντα των προσδοκιών μας.
Ετσι, η σημερική απόγνωση δεν οφείλεται μόνο στην απειλή του νεοφιλελευθερισμού αλλά και στην κατάρρευση του σοσιαλισμού. Να ποια ήταν η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο άλλοτε και το τώρα. Με άλλα λόγια, για να καταλάβουμε την τυφλή βία δεν αρκεί να καταδικάσουμε την ασύδοτη αγορά. Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε τι συνέβη το ’89.
Αναφέρομαι προφανώς στο Συνασπισμό. Για να μη μασάω τα λόγια μου, δεν περιμένω τίποτα από το σταλινικό ΚΚΕ ούτε από τους αριστεριστές και τους αντιεξουσιαστές με τον παρανοϊκό βολονταρισμό τους, που μου θυμίζουν τη ρήση ότι για όποιον κυκλοφορεί με ένα σφυρί στο χέρι, όλα τα προβλήματα τού φαίνονται πρόκες. Ο Συνασπισμός, λοιπόν, είπε ότι θέλει να ακούσει τους νέους. Ορθότατη θέση. Ετσι όμως αποκρύπτεται ξανά το ανησυχητικό γεγονός ότι δεν έχει και πολλά να τους πει.
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3124