Τι μπορεί να γίνει στη Μέση Ανατολή
Jean-Marie, Colombani
Το Βήμα της Κυριακής, 2009-01-11
Κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από τις απώλειες που έχει προκαλέσει ο πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και στη Χαμάς, δηλαδή τους άμαχους πολίτες μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται περίπου εκατό παιδιά. Υπό αυτό το πρίσμα η απάντηση του Ισραήλ στα πυρά της Χαμάς έχει θεωρηθεί «δυσανάλογη». Στην πραγματικότητα όχι μόνο δυσανάλογη αλλά και σοκαριστική. Είναι σαν να τιμωρείς έναν ολόκληρο λαό για τις λανθασμένες επιλογές της ηγεσίας του. Αυτό είναι απαράδεκτο.
Κανείς όμως δεν θα μπορούσε επίσης να αγνοήσει ή να παραβλέψει τη γενεσιουργό αιτία αυτών των γεγονότων: τη μονομερή ακύρωση, από την πλευρά της Χαμάς, της εκεχειρίας, η οποία συνοδεύθηκε από έναν καταιγισμό πυρών εναντίον του Νοτίου Ισραήλ ως λογική συνέπεια της στρατιωτικοποίησης της Λωρίδας της Γάζας, η οποία εξυπηρετεί μία και μόνον ιδέα: την καταστροφή του Ισραήλ.
Το ορατό και προβλέψιμο αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων είναι η ενίσχυση εκείνων που θεωρούνται από τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο φονταμενταλιστές και φανατικοί, ταυτόχρονα με μια σημαντική αποδυνάμωση του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή.
Από την οπτική γωνία του ριζοσπαστικού μουσουλμανικού κόσμου, ο οποίος συνασπισμένος υπό τον ιρανό πρόεδρο Αχμαντινετζάντ δηλώνει δημόσια ότι επιθυμεί την καταστροφή του Ισραήλ, η δράση της Χαμάς μπορεί να επιτύχει τρεις στό χους: Πρώτον, να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για την επανεκλογή του ιρανού προέδρου υπό την πίεση της κοινής γνώμης που θα ωθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση φορτισμένη από το πολεμικό κλίμα. Δεύτερον, να αναστείλει την πολύ σημαντική για όλους τους εμπλεκομένους διαπραγματευτική διαδικασία, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη με τη μεσολάβηση της Τουρκίας, μεταξύ Ισραήλ και Συρίας. Η οικονομική αλλά και σε επίπεδο στρατιωτικών εξοπλισμών βοήθεια που προσφέρει η Συρία στη Χαμάς θα μπορούσε να απειληθεί στην περίπτωση που η Δαμασκός και το Τελ Αβίβ κατέληγαν σε μια συμφωνία ειρήνευσης. Τέλος- κάτι που ίσως αποτελεί και τον σημαντικότερο στόχο- να ανατραπεί ο συνομιλητής των Ισραηλινών και δηλωμένος υποστηρικτής της ειρήνης Αμπού Μάζεν (σ.σ.: έτσι αποκαλούν οι Παλαιστίνιοι τον Μαχμούντ Αμπάς ) ο οποίος βρίσκεται ακόμη στη θέση του ποντάροντας σε πιθανή αντίδραση του παλαιστινιακού πληθυσμού της Υπεριορδανίας. Καθ΄ όλη τη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων διαφεύγει την προσοχή όλων ότι στην περιοχή της Γάζας πραγματοποιούνται συλλήψεις, βασανισμοί και εκτελέσεις μελών της Φατάχ, οι οποίοι κατηγορούνται ως προδότες από τη Χαμάς. Από την πλευρά τους οι Ισραηλινοί φαίνεται πως θεωρούν ότι αυτό που προέχει είναι η πίεση που μπορούν να ασκήσουν τα όπλα μετά τη σχεδόν αποτυχημένη επίθεση κατά της Χεζμπολάχ στον Λίβανο και την επακόλουθη «απαξίωση» του ισραηλινού στρατού. Από την περίοδο εκείνη η στρατιωτική ηγεσία της χώρας δεν σταμάτησε να επιζητεί «αποζημίωση», με άλλα λόγια να επιτύχει με τη Χαμάς ό,τι δεν κατάφερε με τη Χεζμπολάχ (τον οπλισμένο σύμμαχο των γερακιών του Ιράν και της Συρίας). Αποδείχθηκε τελικά ότι οι στρατιωτικοί είχαν δίκιο, διότι το Ισραήλ αποτελεί σήμερα ένα «ακυβέρνητο κράτος» καθώς ο Ολμέρτ τελεί ουσιαστικά υπό παραίτηση την ώρα που όλοι ασχολούνται με την προσεχή εκλογική διαδικασία. Επιπλέον, η ενότητα λείπει εμφανέστατα από την ισραηλινή κυβέρνηση, με τον υπουργό Αμυνας Εούντ Μπαράκ να εμφανίζεται θετικός στην προοπτική της εκεχειρίας, αντίθετα με τον πρωθυπουργό Εούντ Ολμέρτ που επιθυμεί τη συνέχιση των επιχειρήσεων.
Απευθυνόμενα στην κοινή γνώμη τόσο το Εργατικό όσο και το κεντρώο κόμμα Καντίμα ήταν αδύνατο να αρκεστούν σε μια μετριοπαθή γλώσσα δεδομένης της δημοτικότητας που απολαμβάνει σήμερα η άκρα Δεξιά, η οποία ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού Νετανιάχου. Από τη στιγμή που έγινε αποδεκτή η επιστροφή στο μονόδρομο της στρατιωτικής λύσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να τηρηθεί μια αμφιταλαντευόμενη στάση. Θα ήταν πράγματι αδιανόητο και απαράδεκτο για τον στρατό να περιοριστεί σε στοχευμένες επιθέσεις και να διαπιστώσει την επομένη της επίθεσης ότι η Χαμάς συνεχίζει την εκτόξευση ρουκετών.
Επομένως το Ισραήλ, δίχως άλλη στρατηγική παρά μια απάντηση βραχείας διαρκείας, θα ακολουθήσει μέχρι τέλους αυτή τη στρατιωτική λογική: «Πολεμάμε την τρομοκρατία και δεν προσπαθούμε να έρθουμε σε συμφωνία μαζί της» κατέληξε η ισραηλινή υπουργός Εξωτερικών και εξέχουσα φυσιογνωμία του Καντίμα Τζίπι Λίβνι, απαντώντας στις ευρωπαϊκές προτάσεις κατάπαυσης του πυρός.
Ελάχιστοι παραδέχονται όμως μέσα στο Ισραήλ ότι η πολιτική του αποκλεισμού της Γάζας νομιμοποιεί στα μάτια ορισμένων Παλαιστινίων τον εξτρεμισμό που υιοθετεί η Χαμάς. Και για να πούμε όλη την αλήθεια, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω, στις υπό τον Μπιλ Κλίντον επαφές στο Καμπ Ντέιβιντ, που ελάχιστα απείχαν από τη σύναψη ειρήνης. Τότε που ο Εούντ Μπαράκ, ως πρόεδρος τότε, είχε προχωρήσει προς έκπληξη όλων σε παραχωρήσεις τις οποίες αρνήθηκε ο Γιασέρ Αραφάτ. Εκτοτε η στρατηγική του Ισραήλ συνίσταται στην προσπάθεια να κερδίσει περισσότερο χρόνο. Σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν δύσκολο να περιμένει κανείς από τη λαμπρή επιστροφή του Νικολά Σαρκοζί στην περιοχή κάτι περισσότερο από μια εκεχειρία «για ανθρωπιστικούς λόγους». Κάτι που από μόνο του δεν είναι και τόσο αρνητικό. Είναι ωστόσο δικαιολογημένος αλλά και χρήσιμος ο βολονταρισμός του γάλλου προέδρου. Οποιαδήποτε πραγματική προοπτική ειρήνευσης προϋποθέτει την ομοφωνία τουλάχιστον τεσσάρων εκ των βασικών δραστών που θα μπορούσαν να ασκήσουν κάποιες πιέσεις στα εμπλεκόμενα μέρη αυτής της σύγκρουσης: ΗΠΑ (μετά τις 20 Ιανουαρίου), Ευρώπης, Ρωσίας και τουλάχιστον τεσσάρων επιπλέον κρατών, Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας, Συρίας και πρωτίστως Αιγύπτου. Προς το παρόν οι διαπραγματεύσεις που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στο Κάιρο και στη Δαμασκό υπό τον Νικολά Σαρκοζί βρίσκονται ακόμη στα σπάργανα.
Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3135