ΝΑΙ στη Συνθήκη Ευρωπαϊκού Συντάγµατος
Δηµήτρης, Λουκάς
Αυγή, 2004-10-24
Η Ενωµένη Ευρώπη (Ε.Ε.) είναι κυρίως προϊόν της συνειδητοποίησης Γάλλων και Γερµανών ότι προκειµένου να διεκδικήσουν µια αξιοπρεπή θέση σε πλανητικό επίπεδο οφείλουν να δηµιουργήσουν θεσµούς που να σταθεροποιούν την ειρήνη και να δηµιουργούν έναν ευρύτερο χώρο οικονοµικών δραστηριοτήτων.
Με το δυτικό ευρωπαϊκό χώρο να κυριαρχείται από τις δυνάµεις του καπιταλισµού, η διαδικασία αυτή χαρακτηρίστηκε από την έλλειψη κοινωνικών αναφορών, στηρίχτηκε στο σεβασµό των ατοµικών δικαιωµάτων και αποσκοπούσε κυρίως στην ελευθερία δράσης των επιχειρήσεων.
Η παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης ως εν δυνάµει εναλλακτικής κοινωνικής οργάνωσης και υπέρβασης της κοινωνίας της αγοράς καθώς και η παρουσία ισχυρών συνδικάτων και πολιτικών δυνάµεων της αριστεράς στις αναπτυγµένες δυτικές χώρες οδήγησαν, σε έναν συµβιβασµό που έδωσε τη δυνατότητα µιας τριακονταετούς συνεχούς ανάπτυξης και σταθερότητας του καπιταλισµού.
Τρία υπήρξαν τα συστατικά στοιχεία αυτού του συµβιβασµού : η ανάπτυξη ενός κοινωνικού κράτους πρόνοιας, η αποδοχή του ρυθµιστικού ρόλου του κράτους προκειµένου να εξοµαλύνει τις οικονοµικές κρίσεις και η εξασφάλιση ενός καλού επιπέδου µισθών. Η εξάντληση της προωθητικής δύναµης της Οκτωβριανής Επανάστασης και η επακόλουθη κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισµού έδωσαν τη δυνατότητα στις δυνάµεις του άκρατου καπιταλισµού να ανακάµψουν δριµύτερες.
Η προσέγγιση είναι πολύ απλή : Αφού οι ∆υτικές Κοινωνίες βρίσκονται σε φάση διαρκούς προόδου και η εναλλακτική πρόταση βρίσκεται σε κρίση ας απελευθερώσουµε πλήρως το σύστηµα για να πάµε πιο γρήγορα. Όλα για το κέρδος ! τέρµα ο ρυθµιστικός ρόλος του κράτους, τέρµα το κράτος πρόνοιας, πλήρης απελευθέρωση των επιχειρήσεων.
Εξήντα χρόνια µετά ο συµβιβασµός έχει αναιρεθεί. Η διαδικασία αυτή ενισχύθηκε από µια πρωτοφανή επιτάχυνση στην ανάπτυξη των µέσων µεταφοράς, προσώπων, αγαθών και πληροφορίας. Ο κόσµος έγινε µια γειτονιά και το άνοιγµα των συνόρων αναπόφευκτο. Πλανητικά έγιναν και τα προβλήµατα της µόλυνσης.
Το µοντέλο ανάπτυξης που ακολουθούµε σήµερα θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της ζωής στη Γη. Νέα ζητήµατα, όπως αυτά της βιοηθικής, µεταθέτουν έναν µεγάλο αριθµό ερωτηµάτων από τη σφαίρα της φιλοσοφίας στο πεδίο της πειραµατικής πραγµάτωσης και καθιστούν επιτακτική την ανάγκη θέσπισης κανονιστικών ρυθµίσεων.
Αυτή είναι η Ευρώπη σήµερα, αυτός είναι ο κόσµος που έχουµε µπροστά µας. Ένας κόσµος σύνθετος και πρωτόγνωρος, πλήρης αντιθέσεων αλλά και δυναµισµού. Ένα κόσµος όπου κυριαρχεί η λογική του άκρατου κέρδους και που συµπιέζει τα κοινωνικά δικαιώµατα και το µερίδιο της εργασίας στον παραγόµενο πλούτο. Επειδή όµως δεν είναι δυνατόν να έχουµε διανύσει έναν ωκεανό ιστορικής αποτυχίας και να προσποιούµαστε ότι δεν συνέβη τίποτε οφείλουµε να παραδεχτούµε ότι οι συµβιβασµένοι της δεύτερης διεθνούς µας παρέδωσαν τη σηµερινή Ευρώπη τη στιγµή που η άλλη πλευρά µας παρέδωσε ερείπια…
Όταν λοιπόν θέτουµε το ερώτηµα του Ναι ή Οχι στη συνθήκη Συντάγµατος οφείλουµε να ενθυµούµαστε ότι δεν υφίσταται διαδικασία γραµµικής και ανοδικής πορείας προς το σοσιαλισµό χωρίς επιστροφή. Το Γκρόζνυ και η Σρεµπρένιτσα µας το θυµίζουν µε τον πλέον επώδυνο τρόπο. Και τη στιγµή που στο Γκουαντάναµο καταργείται κάθε έννοια νοµικού δικαίου η Ε.Ε. ενσωµατώνει στο νοµικό της σύστηµα αυτούσια τη διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωµάτων.
Μπορώ να κατανοήσω τα επιχειρήµατα όσων µε σαφήνεια αντιτίθενται στην ψήφιση της συνταγµατικής συνθήκης αλλά αδυνατώ να παρακολουθήσω όσους παρουσιάζονται ως ευρωπαϊστές και προτείνουν όχι. Και τούτο διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υφίσταται σήµερα εκείνο το µπλοκ κοινωνικών και πολιτικών δυνάµεων που να είναι σε θέση να διαπραγµατευτεί ένα καλλίτερο σύνταγµα. Το όχι θα σηµάνει ανακοπή της δυναµικής πορείας ενοποίησης και στην παρούσα κατάσταση θα θέσει σοβαρά προβλήµατα αποδιοργάνωσης της Ε.Ε.
Είναι αλήθεια επίσης ότι δώδεκα χρόνια µετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ είναι επείγουσα η ανάγκη να περιληφθούν στο άµεσο µέλλον στη συνθήκη Συντάγµατος οι όροι µιας κοινωνικής συµφωνίας αντίστοιχης στη σαφήνεια, τις υποχρεώσεις και τις κυρώσεις, σε όσους την παραβαίνουν, µε αυτές της συνθήκης του Μααστριχτ.
Η συµφωνία αυτή οφείλει να καθορίζει τα άνω όρια ποσοστών ανεργίας, φτώχιας, έλλειψης στέγης πέραν των οποίων θα επιβάλλονται κυρώσεις, στοχεύοντας στην πλήρη απασχόληση, την εξάλειψη της φτώχιας και την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Οφείλουµε όµως να πούµε ανοιχτά ότι βρισκόµαστε σε µία φάση άµυνας και ότι η απόρριψη της συνταγµατικής συνθήκης θα δηµιουργήσει ακόµη δυσκολότερες συνθήκες. ∆εν υπάρχει άλλη λύση από τη διατήρηση της δυναµικής και τον αγώνα για τη διαµόρφωση εντός της προσεχούς δεκαετίας µιας ισχυρής κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που θα αναδιατάξει το ευρωπαϊκό οικοδόµηµα σε οµοσπονδιακή κατεύθυνση κοινωνικής αλληλεγγύης, σταθερότητας και ειρήνης.
Και έχω την εντύπωση ότι ένα όχι της ανανεωτικής αριστεράς θέτει ένα τέρµα στην πορεία που µε δυσκολία και ιστορικές υπερβάσεις άνοιξε πριν χρόνια το µικρό ΚΚΕ Εσωτερικού.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=314