Στο ίδιο έργο θεατές
Τάσος, Παππάς
Κυρ. Ελευθεροτυπία, 2009-01-18
Θα περίμενε κανείς ότι το πολιτικό σύστημα έχοντας αντιμετωπίσει τα προηγούμενα χρόνια το φαινόμενο της τρομοκρατίας θα ήταν ωριμότερο και περισσότερο ψύχραιμο. Δυστυχώς, ήταν αρκετές μερικές δυναμικές ενέργειες για να επανεμφανιστούν όλα τα ακραία συμπτώματα της πρώτης περιόδου. Κι αν η άγνοια απέναντι σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση ήταν μια σχετικά επαρκής εξήγηση, η επιστράτευση σήμερα των ίδιων στερεοτύπων και ιδεοληψιών δεν μπορεί να δικαιολογηθεί:
1 Ενα κομμάτι της παραδοσιακής αριστεράς αρνείται να παραδεχτεί ότι οι αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις είναι αυτό που δηλώνουν και επιμένει στη λογική της δαιμονοποίησης. Με άξονα την ανάλυση ότι η ατομική τρομοκρατία είναι αναποτελεσματική και αντικειμενικά εξυπηρετεί τους στόχους της αντίδρασης, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική γνώμη και πρακτική, που δεν συμβαδίζουν με την τριτοδιεθνιστική παράδοση.
Σύμφωνα μ’ αυτήν την αντίληψη, κάποια σκοτεινά κέντρα -εγχώρια και διεθνή- εξυφαίνουν σχέδια υπονόμευσης των λαϊκών αγώνων, προβοκαρίσματος του εργατικού κινήματος και αποπροσανατολισμού των μαζών. Κι ας μην έχει αποδειχτεί, ούτε στην Ελλάδα, ούτε σε καμία ευρωπαϊκή χώρα, παρέμβαση μυστικών υπηρεσιών ή παρακρατικών μηχανισμών, τουλάχιστον στη φάση εκκίνησης των οργανώσεων ένοπλης πάλης.
Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες γέννησαν την τρομοκρατία και η μυωπική στάση των κομμάτων της επέτρεψε να μακροημερεύσει. Η ένοπλη ανυπακοή ως συνειδητή δράση με στρατηγικό στόχο την ανατροπή του συστήματος ήταν η απάντηση που έδωσαν μειοψηφικές ομάδες στην ήττα και την ενσωμάτωση των κινημάτων που είχαν ταρακουνήσει τις κοινωνίες της Δυτικής Ευρώπης (Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία).
Η απογοήτευση, η απελπισία και η πεποίθηση ότι η επίσημη αριστερά συμβιβάστηκε ήταν οι κινητήριοι μοχλοί.
2 Αυτές οι οργανώσεις δεν λειτουργούν στο κενό. Είχαν και έχουν ακροατήριο. Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, όταν η «17 Νοέμβρη» δολοφονούσε αμερικανούς πράκτορες και χουντικούς αξιωματούχους, σημαντικό τμήμα της κοινωνίας υποδεχόταν τις ενέργειές της με τη φράση «γεια στα χέρια τους».
Την 1η Φεβρουαρίου 1989 δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα» έρευνα της εταιρείας ΔΗΜΕΛ. Στο ερώτημα «αν αύριο γίνονταν εκλογές και έπαιρνε μέρος η 17Ν θεωρείτε πιθανό να την ψηφίζατε;», «όχι» απάντησε το 86,5%, «ναι» το 5,82%, ενώ «δεν ξέρω, δεν απαντώ» είπε το 7,67%.
Το 17% των ερωτηθέντων δήλωσε μάλιστα ότι συμφωνεί σε γενικές γραμμές με το περιεχόμενο των προκηρύξεών της. Σήμερα δεν έχουμε δείγμα των διαθέσεων της κοινής γνώμης, μπορούμε ωστόσο να υποθέσουμε βασίμως ότι εξαιτίας της βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης θα βρεθούν «συμπαθούντες».
3 Η απόπειρα ενίων να στοχοποιήσουν πολιτικούς φορείς ως ηθικούς αυτουργούς δεν είναι καινούργια. Ολοι θυμόμαστε την επονείδιστη τακτική τμημάτων της Ν.Δ. και μερίδων της αμερικανικής διοίκησης να ενοχοποιηθεί το ΠΑΣΟΚ και ο ιδρυτής του για τη δράση της «17 Νοέμβρη». Στις μέρες μας, με μικρότερη οπωσδήποτε ένταση, επιχειρείται να μπει στο κάδρο των υπόπτων ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του.
Κατηγορείται ότι υποθάλπει τα φαινόμενα ανομίας και κοινωνικής αντίδρασης, καλλιεργώντας το έδαφος για να αναπτυχθεί το δέντρο της τρομοκρατίας. Του ζητούν μάλιστα μετ’ επιτάσεως να πράξει το αυτονόητο, να αποκηρύξει δηλαδή τη βία. Οπως παλιά έτσι και τώρα το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η δηλητηρίαση της πολιτικής ζωής και το κυνήγι μαγισσών.
Οσοι απαιτούν διαπιστευτήρια νομιμότητας από τους άλλους πρέπει να ξέρουν ότι η συγκυρία που ευνοεί την τρομοκρατία, διαμορφώνεται από τις πράξεις και τις παραλείψεις των κυρίαρχων σχηματισμών, από την απόγνωση και τις θηριώδεις ανισότητες που παράγει το σύστημα, από την απληστία και τον κυνισμό των εκπροσώπων του σε όλα τα επίπεδα.
4 Η εμπειρία -περισσότερο στην Ευρώπη και λιγότερο στην Ελλάδα- μας λέει ότι ανάμεσα στο ποινικό και στο πολιτικό έγκλημα (στις παρυφές τους) αναπτύσσονται σχέσεις. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι το όριο πάντα το έθεταν οι τρομοκρατικές οργανώσεις για λόγους ασφαλείας, κι αυτό επειδή ο υπόκοσμος είναι ευάλωτος σε συναλλαγές, εκβιασμούς και ευεπίφορος σε καρφώματα, άρα δεν προσφέρεται για μια πιο στενή επικοινωνία στο επιχειρησιακό επίπεδο. Αν κάτι έχει αλλάξει δεν το γνωρίζουμε. Οποιεσδήποτε αναφορές για πυκνότερες επαφές ανάμεσα στους δύο χώρους ανήκουν, προς το παρόν, στη σφαίρα των εικασιών.
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3157