Η θεσμική Αριστερά
Ανδρέας, Πανταζόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2009-01-24
Το διάβασα πριν από λίγες μέρες και μου φάνηκε απίστευτο, αν και κοινός τόπος. Ο σοσιαλιστής πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ, με την ευκαιρία διεθνούς συνεδρίου για την πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση που έγινε στο Παρίσι (8/1/2009), έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Πρέπει να ξεκινήσουμε από αυτό: θέλουμε να διατηρήσουμε τον καπιταλισμό!». Ολοι βέβαια γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της Σοσιαλδημοκρατίας έχει εδώ και καιρό απομακρυνθεί από κάθε «όραμα» κοινωνικής αλλαγής. Οτι οι προσπάθειές της τείνουν προς τη λεγόμενη «ηθικοποίηση», την εξημέρωση του άγριου καπιταλισμού. Οτι μέχρι και εντελώς πρόσφατα κάθε σκέψη που τολμούσε να επαναφέρει στο προσκήνιο την ανάγκη μιας όχι και τόσο παλιάς θεματικής, που θα είχε, για παράδειγμα, ως επίκεντρο τον ρόλο και τις λειτουργίες του κράτους, καταγγελλόταν αμέσως ως ξεπερασμένη και επικίνδυνη.
Και όχι μόνον μέχρι πρόσφατα, αλλά ακόμα και σήμερα. Τη στιγμή που ο Ν. Σαρκοζί επισημαίνει ότι το μείζον γεγονός της χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι η «επιστροφή του κράτους», ο σοσιαλφιλελεύθερος Γκόρντον Μπράουν θα εκφράσει με πρόσφατες δηλώσεις του (19/1) έναν ηθικό πανικό ενώπιον μιας διαδικασίας «απο-παγκοσμιοποίησης», που διανοίγεται με τη λήψη μέτρων κρατικού προστατευτισμού από διάφορες κυβερνήσεις, αλλά και γενικότερα με τη διεύρυνση της κρατικής δραστηριότητας. Ο εχθρός ονοματοδοτήθηκε: προστατευτισμός. Βέβαια, στο εν λόγω συνέδριο για τη χρηματοπιστωτική κρίση, ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, ο Βούτερ Μπος, θα είναι αποκαλυπτικός, ομιλών ωστόσο σε ώτα μη ακουόντων, φανατικών, σοσιαλφιλελεύθερων: «Το 2003, το πρώτο πράγμα που έκανα για να δείξω πόσο σύγχρονος σοσιαλιστής ηγέτης ήμουνα, ήταν να συντάξω μια διακήρυξη αρχών. Ο τρόπος για να δείξω στον κόσμο ότι ο σοσιαλιστής ηγέτης είναι σύγχρονος, ήταν να απαλείψω τη γραμμή που έλεγε ότι οι σοσιαλδημοκράτες έπρεπε να εθνικοποιήσουν τις τράπεζες. Πράγμα που έκανα. Ετσι, ήμουν σύγχρονος... Πριν από δύο μήνες, εθνικοποιήσαμε τις τράπεζες!».
Αραγε, υπάρχει περίπτωση, το κυρίαρχο σοσιαλφιλελεύθερο κομμάτι της Σοσιαλδημοκρατίας να επιστρέψει στην πραγματικότητα, πριν το σύνολο της Ευρωδεξιάς, με το πιθανό ενδεχόμενο ανάπτυξης αυταρχικών τάσεων στους κόλπους της αλλά και μέσα στο ξανακερδισμένο κράτος «της», προλάβει να ανακτήσει την ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία και σε αυτό το πεδίο; Ή θα εξακολουθήσει να αναζητεί την ξεπερασμένη, πήγαινα να πω «αρχαϊκή», ουτοπία μιας «ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης», το όνειρο μιας παγκόσμιας ρύθμισης του καπιταλισμού; Οχι, γιατί μια τέτοια «ρύθμιση» καθ’ εαυτή είναι κακό πράγμα, ούτε γιατί δεν υπάρχει η ζωτική αναγκαιότητα μιας διακρατικής συνεννόησης, ακόμα και μιας παγκόσμιας συμφωνίας. Αλλά γιατί η όποια συνεννόηση και η όποια συμφωνία φαίνεται να έχει ακόμα βάση εκκίνησης τις κρατικο-εθνικές πραγματικότητες, σε μια προοπτική, βέβαια, περιφερειοποίησης του κόσμου, με έντονες ωστόσο αντιθέσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό αυτής της νέας περιφερειακής πολιτικής γεωγραφίας.
Η σύγχρονη θεσμική Αριστερά, παρά την αποϊδεολογικοποίησή της, φαίνεται να είναι δέσμια της ιδεολογίας ενός αφηρημένου κοσμοπολιτισμού. Εξαιτίας ενός άκριτου υπερμοντέρνου προοδευτισμού της, έχει επιδοθεί με μανία να λέει η ίδια ψέματα στον εαυτό της, κάτι που ισοδυναμεί με τη μανία να μην ξεγελιέται ποτέ. Ετσι, αρχίζει να ψεύδεται, λέει ψέματα στους άλλους και στον εαυτό της. Ενα ψέμα βέβαια ευέλικτο, αντιφατικό, που περικυκλώνει την αλήθεια. Για να υπερβεί την πραγματικότητα. Κάτι μου λέει ότι αν η χρηματοπιστωτική κρίση είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη και όχι στις ΗΠΑ, οι σοσιαλφιλελεύθεροι ακόμα θα συζητούσαν αν θα έπρεπε να παρέμβει το κράτος...
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3170