Προγραμματική ανασύνταξη, μεγάλες λαικές συμμαχίες
Κώστας, Κάρης
Αυγή της Κυριακής, 2009-02-01
.jpg)
Στα κρυφά και άρον-άρον η κυβέρνηση στήνει νέο “πρόγραμμα σταθεροποίησης”, μαγειρεύει τον προϋπολογισμό και τα πάει στις Βρυξέλλες. Ποιους θέλει να κοροϊδέψει περισσότερο; Τους "κουτόφραγκους” ή τους “ιθαγενείς”...Η κυβέρνηση του ανασχηματισμού, εμφανώς κατώτερη των σημερινών αναγκών, δεν έχει την τόλμη να μιλήσει με αλήθειες στην κοινωνία. Βουλιάζει στους μικροκομματικούς προεκλογικούς της υπολογισμούς, τάζει κρύβοντας πότε και πώς θα αποπληρωθεί ο δανεισμός, δεν σχεδιάζει μια διαφορετική πορεία για τη χώρα και την οικονομία μας. Αποκορύφωμα είναι η αυθαίρετη και αντιδημοκρατική διαδικασία αλλαγής του προϋπολογισμού, χωρίς να περάσει από τη Βουλή, χωρίς οι πολίτες να γνωρίζουν, χωρίς την ανοικτή αντιπαράθεση στην κοινωνία.
Πού είναι το πρόγραμμα επενδύσεων; Πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση χωρίς το Δημόσιο να αντικαταστήσει τον ιδιωτικό τομέα σε αυτό που δεν κάνει; Με τα ΣΔΙΤ (συμπράξεις ιδιωτικού - Δημόσιου), σχήματα νεοφιλελεύθερης έμπνευσης και ανύπαρκτης αποτελεσματικότητας σήμερα; Ή με... ιδιωτικοποιήσεις;
Πού είναι η στήριξη των δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών; Παιδεία, υγεία κινδυνεύουν να πληγούν από ραγδαία υποβάθμιση μέσα στο κλίμα του δανεισμού για επιλεκτικές εισοδηματικές ενισχύσεις.
Ποιοι και πόσο θα πληρώσουν;
Ας μην καλλιεργούμε αυταπάτες. Ας μην ακούμε εκείνους που θέλουν να μας καθησυχάσουν για να συνεχίσουν να κάνουν τη “δουλειά” τους και τις δουλειές τους όπως πριν. Δεν υπάρχει τρόπος να μην πληρώσει η ελληνική οικονομία και κοινωνία : και κόστος για την εισαγόμενη κρίση και μαζί κόστος για τις επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων στο παρελθόν. Το πόσο θα πληρώσει και σε ποιο βάθος χρόνου είναι το ερώτημα.
Για την ακρίβεια -επειδή σε κοινωνία πολλαπλών ανισοτήτων ζούμε- θα πληρώσουμε άνισα. Οι έχοντες οικονομική, πολιτική έχουν τις προϋποθέσεις να πέσουν στα “μαλακά”. Όσοι και όσες στηρίζονται κυρίως στην αμοιβή της εργασίας τους, όσοι και όσες δεν έχουν δυνατότητες νομικής, συνδικαλιστικής προστασίας είτε διαπραγμάτευσης, πρώτα θα πληρώσουν και μετά θα το αντιληφθεί η κοινωνία.
Η παραοικονομία, από μαξιλάρι ή κινητήριος μοχλός θα γίνει παγίδα εκρηκτικών ανισοτήτων.
Οι ανισότητες αυτές δεν ορίζονται αποκλειστικά με κριτήριο το εισόδημα. Πρέπει πάντα να συνυπολογίζονται η κοινωνική κατανομή, το επίπεδο, η διαθεσιμότητα των δωρεάν (;) δημόσιων παροχών (υποδομές, συγκοινωνίες, παιδεία, υγεία) καθώς και οι προοπτικές, η δυνατότητα βελτίωσης της θέσης μέσω της παιδείας, αλλά και της πρόσβασης στις πληροφορίες - οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές. Γι’ αυτό και η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης δεν γίνεται μόνον με έκτακτες εισοδηματικές ενισχύσεις, που γρήγορα εξανεμίζονται .
Η τρέχουσα κρίση, λόγω του βάθους της και επειδή συμπαρασύρει το πανίσχυρο έως μόλις έξι μήνες πριν νεοφιλελεύθερο μοντέλο, έχει μείζονες πολιτικές προεκτάσεις παντού, σε όλον τον πλανήτη, σε όλα τα επίπεδα. Είμαστε σε φάση σημαντικών αλλαγών, πρώτα στις οικονομικές πολιτικές.
Αντικείμενο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων -αλλά και πελατειακών αντιπαραθέσεων- αυτής τη περιόδου και στη χώρα μας είναι και θα είναι η κατανομή του κόστους της κρίσης. Το σημαντικό ερώτημα είναι αν και πώς θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη η αλλαγή της πολιτικής εξουσίας, του τρόπου που παίρνονται οι αποφάσεις, η ανατροπή της παράδοσης των μονοκομματικών κυβερνήσεων λαϊκής μειοψηφίας, ώστε με δημοκρατικους κανόνες να συγκροτηθεί συνεκτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Δυο δρόμοι για τις αριστερές δυνάμεις
Αν αφήσουμε τους νόμους της αγοράς και τις διεθνείς ρυθμίσεις να είναι οι μόνοι καθοριστικοί παράγοντες, αν η ανικανότητα και οι προκαταλήψεις των κυβερνώντων δεν παραμεριστούν με τη βούληση της πλειοψηφίας της κοινωνίας, πρέπει να περιμένουμε ότι οι δυνάμεις της εργασίας θα πληρώσουν συντριπτικό μερίδιο της κρίσης και του κόστους εξόδου από αυτήν.
Aν τη σφραγίδα στις επιλογές βάλουν οι συνήθεις δυνάμεις της εξουσίας, με τα συνήθη πελατειακά και υποκριτικά τεχνάσματα τους, μόνον ανεργία, αδικία, περισσότερη φτώχεια, χειρότερο μέλλον για τους πολλούς και διασφάλιση ορισμένων ολίγων ας περιμένουμε.
Δεχόμαστε αυτές τις προβλέψεις ως λογικές; Αν ναι, οι δυνάμεις της αριστεράς – με το μεγάλο εύρος των πολιτικών, ιδεολογικών επιλογών και αναζητήσεών τους- έχουν και θα έχουν για άλλη μια φορά να επιλέξουν:
Ο φόβος μπροστά στις επιπτώσεις της κρίσης και τις δυσκολίες αντιμετώπισής της, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων θα οδηγήσει σε πολιτική ατονία ή παράλυση και απόσυρση στο όνομα “καλύτερων” ευκαιριών στο μέλλον ; Για να αφεθούν να "μπαλώσουν" τα πράγματα εκείνοι που οδήγησαν τον κόσμο, την Ευρώπη και τη χώρα μας εδώ;
Ή θα μετασχηματιστεί σε δυναμική προγραμματική ανασύνταξη, λύσεις από σήμερα που αλλάζουν συσχετισμούς και θεσμούς; Θα μετεξελιχθεί σε πολιτική ενεργοποίηση για τη συγκρότηση μεγάλων λαϊκών συμμαχιών - κοινωνικών, πολιτικών δυνάμεων, κινημάτων - με στόχο να μην πληρώσουν πάλι οι ίδιοι, να πιάσουν τόπο η εργασία και τα χρήματα των πολλών, να γίνουν σταθερά βήματα υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, προς μια κοινωνία της αλληλεγγύης ; Ώστε η κρίση να μετασχηματιστεί σε μια κοινωνική ευκαιρία ουσιαστικών αλλαγών.
Αυτό είναι δίλημμα και ερώτημα για κάθε αριστερή πολιτική δύναμη, για κάθε αριστερό πολίτη, πέρα από τις ιδιαίτερες πολιτικές ταυτίσεις ή αντιθέσεις από το παρελθόν. Μπορούμε να ξεφύγουμε από τον κόπο να διαλέξουμε;
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3192