Ομιλία της Άννας Φιλίνη
στο Διαρκές Συνέδριο
2009-02-14
Πολλοί σύντροφοι είπαν σχετικά με αυτή την συγκεκριμένη πρόταση προγράμματος: «Επιτέλους θα αποκτήσουμε πρόγραμμα». Και μετά προσθέτανε: «Βέβαια εγώ δεν πρόλαβα να το διαβάσω». Αυτό αποδεικνύει έλλειμμα δημοκρατίας αυτής της συζήτησης.
Η συγκεκριμένη πρόταση περιλαμβάνει δύο μέρη: Στο δεύτερο μέρος περιέχονται επεξεργασίες και ενδιαφέροντες προβληματισμοί των τμημάτων του κόμματος. Στο πρώτο μέρος είναι το Πλαίσιο με τις βασικές αρχές, όπου παρατηρούνται διαφορετικές θέσεις σε σχέση με το περιεχόμενο του δεύτερου μέρους, όπως π.χ για τα ευρωπαϊκά θέματα. Περιλαμβάνονται και θετικά: σχετικά με την αντίθεση στη βία, υπέρ του δημοκρατικού δρόμου κ.α.
Όμως η πολιτική αιχμή των αρχών του Πλαισίου δεν ανταποκρίνεται στις πολιτικές ανάγκες της φάσης που περνάμε, με την οξυμένη οικονομική κρίση, που απαιτεί συγκλίσεις καταρχήν απέναντι στην πιο άγρια επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Τα πράγματα δεν είναι δυνατόν να θεωρούνται σαν να μην άλλαξε τίποτα μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Αυτό επιβάλλει σοβαρή στροφή στη γραμμή μας και ιδίως για την επίτευξη πλατιάς ενότητας σε διάφορα επίπεδα. Επικεντρώνομαι σε δύο σημαντικά ζητήματα:
Στο διεθνές επίπεδο: Σε διεθνές επίπεδο στόχος είναι ένας πολυπολικός κόσμος, αποδεσμευμένος από το δολάριο και από την εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Η κυριαρχία των ΗΠΑ όμως είναι ακόμη υπαρκτή στον κόσμο, στο οικονομικό και στο στρατιωτικό επίπεδο. Οι ενότητες χωρών που έχουν διαμορφωθεί σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη είναι ένα φαινόμενο ελπιδοφόρο που πρέπει να ενισχυθεί. Τέτοιοι σημαντικοί συνασπισμοί χωρών έχουν διαμορφωθεί ήδη από χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής, από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι θετικό αυτές να συντείνονται όλο και περισσότερο. Οι χώρες της Ευρώπης που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι χώρες του καπιταλισμού, όμως έχουν ιδιαίτερη προσφορά στο σημερινό κόσμο, κυρίως στα ζητήματα του κοινωνικού κράτους, της κουλτούρας και στα προωθημένα επιτεύγματα στο επίπεδο της Δημοκρατίας. Η αποδέσμευση από τις ΗΠΑ μπορεί να παίξει όλο και θετικότερο ρόλο για το αποδυνάμωμα μέσα στις χώρες της Ευρώπης των πιο συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων δυνάμεων και πολιτικών, γεγονός που θα ανοίξει νέες προοπτικές, τόσο σε διεθνή όσο και σε τοπική κλίμακα για τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Στο εσωτερικό επίπεδο της χώρας μας: Για την αντιμετώπιση της κρίσης και για το γεγονός ότι το ξέσπασμά της έβγαλε στην επιφάνεια την στρεβλότητα της ανάπτυξης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, απαιτούνται στόχοι με αιχμές και η επίτευξη συγκλίσεων πάνω σ’ αυτούς τους στόχους. Αναδείχτηκε μετά από χρόνια ο ρόλος του δημόσιου και του κοινωνικού για τον έλεγχο και τον σχεδιασμό της οικονομίας και της κοινωνίας.
- Χρειάζονται συγκλίσεις για να επαναεθνικοποιηθεί η Εθνική Τράπεζα, για να μείνει στο Δημόσιο η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ, ο ΟΤΕ.
- Χρειάζονται συγκλίσεις για να κρατηθεί η κλωστοϋφαντουργία, για να κρατηθούν οι βιομηχανίες που κλείνουν η μια μετά την άλλη.
- Χρειάζονται συγκλίσεις για να εμποδιστεί η κυβέρνηση να αξιοποιήσει την κρίση προκειμένου να προωθήσει τα πιο σκληρά αντιπεριβαλλοντικά σχέδια στις πόλεις και στην ύπαιθρο και να εμποδιστεί να προωθήσει μέτρα κατά των δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Κύριο ζήτημα για όλα αυτά είναι η κατάκτηση της ενότητας στην βάση της κοινωνίας και πρώτα και κύρια η κατάκτηση του μετώπου των εργαζομένων πάνω σε συγκεκριμένους στόχους.
Το εργατικό κίνημα πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έβαλε ως κύριο στόχο του το μέτωπο στη βάση. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι οι κατακτήσεις του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη ήταν αποτέλεσμα των αντιφασιστικών μετώπων και των συνδικάτων, πρώτα για την αντιμετώπιση της κρίσης και του πολέμου, στη συνέχεια της πείνας και της κατοχής. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες για να ξεπεραστούν αγκυλώσεις και σεχταριστικά λάθη που έβαζαν εκτός μετώπου ολόκληρα τμήματα του εργατικού κινήματος με την κατηγορία του «σοσιαλφασισμού», δηλαδή ρεφορμιστές, σοσιαλδημοκράτες κ.α.
Αυτή η επίτευξη της ενότητας στη βάση και μέσα στα συνδικάτα θεωρώ ότι σήμερα είναι προϋπόθεση προκειμένου να υπάρξουν ενότητες με πρόγραμμα και σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο.
Η Αριστερά δεν είναι η ίδια το πλατύ μέτωπο, αλλά πρέπει να είναι η κύρια δύναμη για να προωθηθούν ευρύτερες συγκλίσεις και να ανοίξει ο δρόμος στις λαϊκές δυνάμεις.
Αυτά τα θέματα δεν αντιμετωπίζονται σ’ αυτό το πρόγραμμα γι’ αυτό ψηφίζω λευκό.
Οι αναλύσεις μας προχωρούν, αλλά ταυτοχρόνως μην ξεχνάμε τις κατακτήσεις από τη μέχρι τώρα θεωρητική σκέψη: από τη θεωρία του Λένιν για τις αντιθέσεις του ιμπεριαλισμού, της Λούξεμπουργκ για το μαζικό κίνημα, του Γκράμσι για την ηγεμονία, του Μάο για την διαλεκτική λύση των αντιθέσεων στον κόσμο.
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3237