Το Κατίν και η παραχάραξη της Ιστορίας
Ανταίος, Χρυσοστομίδης
Αυγή της Κυριακής, 2009-02-22
Την ιστορία την ξέρουμε πλέον όλοι - ή θα έπρεπε να την ξέρουμε: Το 1940 οι Σοβιετικοί, λίγο μετά την προέλασή τους σε μια Πολωνία που ήδη υποφέρει από τον χιτλερικό ζυγό, αποφασίζουν κυνικά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να σκοτώσουν -να δολοφονήσουν, η πιο σωστή έκφραση- χιλιάδες Πολωνούς, κυρίως στρατιωτικούς και διανοούμενους, την ιντελιγκέντσια της χώρας. Τα θύματά τους τα έθαψαν με κάθε μυστικότητα στο δάσος του Κατίν. Μετά την απελευθέρωση, έχοντας αναλάβει το ρόλο του μεγάλου «σύμμαχου» στην προσπάθεια για τη σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της χώρας, ρίχνουν την ευθύνη για την ομαδική σφαγή στους Γερμανούς ναζί, παραχαράζοντας μάλιστα και τη χρονολογία της σφαγής, για να σβήσουν τα δικά τους ίχνη.
Η επίσημη εκδοχή, όμως, δεν κατορθώνει να σκεπάσει για πάντα την αλήθεια. Με την κατάρρευση του «υπαρκτού» οι Πολωνοί ενημερώνονται για αυτό που ήξεραν από πάντα. Και ο Βάιντα, αυτός ο μεγάλος σκηνοθέτης, άμεσα εμπλεκόμενος στην υπόθεση αφού ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο πατέρας του, αναλαμβάνει να κάνει ταινία τη διπλή τραγωδία: την τραγωδία της ομαδικής σφαγής και την τραγωδία της παραχάραξης της ιστορίας.
Η ταινία είναι συγκλονιστική. Και παρ’ ότι το θέμα ενδείκνυται για την πιο εύκολη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, ο Βάιντα κατορθώνει να κρατάει χαμηλούς τόνους χωρίς όμως και να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Δεν γύρισε την ταινία για να πει ότι οι Σοβιετικοί είναι κακοί, γύρισε την ταινία για να πει ότι η ανελευθερία είναι κακό πράγμα. Δεν γύρισε την ταινία μονάχα για να πει ότι οι ίδιοι οι Πολωνοί δεν αντιστάθηκαν όσο έπρεπε στην παραχάραξη, γύρισε την ταινία για να πει επίσης ότι η Πολωνία «δεν θα είναι ελεύθερη ποτέ» - κι έχει μια σημασία να το λέει αυτό σήμερα ο φιλοευρωπαϊστής Βάιντα.
(Άντε τώρα να τα εξηγήσεις όλα αυτά στους ΚΚέδες. Αυτοί ακόμα δεν δέχονται ότι υπήρξε Συμφωνία της Γιάλτας, θα δεχτούν ότι οι πολυαγαπημένοι τους Σοβιετικοί έκαναν τέτοιο ειδεχθές έγκλημα;)
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αντίδραση του κόσμου όταν έβγαινε από τον μικροσκοπικό κινηματογράφο της στοάς στην Ακαδημίας. Η απόλυτη σιωπή. Βγαίναμε από την αίθουσα και δεν μιλούσε κανείς. Επειδή ήμασταν όλοι συγκλονισμένοι. Και επειδή τι να πεις, τα είχε ήδη πει όλα ο σκηνοθέτης.
Εκτύπωση στις: 2024-04-16
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3275