Πίσω στο 1992;
Τάκης, Κατσαρός
Ελευθεροτυπία, 2004-11-08
Σα να μην πέρασε μια μέρα από τον εθνικιστικό παροξυσμό των αρχών της δεκαετίας του ’90, το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας, έχουν εγκλωβιστεί ξανά σε μια άνευ ουσιαστικού πολιτικού αντικρίσματος αδιέξοδη σκιαμαχία σχετικά με το «ξεχασμένο» ζήτημα του ονόματος της γειτονικής χώρας.
Η χώρα μας, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, με ευθύνη της τότε πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας, έχασε την ευκαιρία να επιτύχει έναν αμοιβαία επωφελή συμβιβασμό (όροι πακέτου Πινέιρο). Οι συνέπειες υπήρξαν άκρως αρνητικές. Η Ελλάδα, επί σειρά ετών αποτέλεσε παράγοντα αστάθειας στην περιοχή, με κορύφωση το αδιέξοδο εμπάργκο εναντίον της FYROM, που επέβαλε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1994. Παράλληλα, στο εσωτερικό της ενδυναμώθηκαν ακραίες τάσεις εθνικισμού, ρατσισμού και ξενοφοβίας, οι οποίες με αυξομειούμενη ένταση αποτελούν έκτοτε μόνιμες «σταθερές» που επηρεάζουν την κοινωνική και πολιτική μας ζωή.
Μετά την ενδιάμεση συμφωνία του 1995, το θέμα του ονόματος παραπέμφθηκε στον ΟΗΕ, όπου στην ουσία με ευθύνη και των δύο πλευρών, οι οποίες προσμετρούσαν το πολιτικό κόστος στο εσωτερικό τους, ουδέποτε διεξήχθη άξιος λόγου διάλογος και το πρόβλημα κοινή συναινέσει σπρώχτηκε «κάτω από το χαλί». Αλλωστε, άλλα θέματα πολλαπλάσιας βαρύτητας ανέκυψαν, διαμορφώνοντας νέες προτεραιότητες (πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, μελλοντικό καθεστώς στο Κόσοβο, εθνοτικές συγκρούσεις στην ΠΓΔ της Μακεδονίας).
Ολοι γνώριζαν ότι, το ανέκδοτο, μια χώρα να έχει δύο ονόματα, ένα για τις εξωτερικές της σχέσεις (FYROM) και ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο στο εσωτερικό της (Δημοκρατία της Μακεδονίας), δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί επί πολύ. Ηδη, πριν από τις ΗΠΑ αρκετές χώρες είχαν αναγνωρίσει τη συνταγματική ονομασία της γειτονικής χώρας και σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ήταν γνωστό ότι επίκειται μπαράζ αναγνωρίσεων με την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία. Κι αυτή στις μέρες μας δόθηκε και δεν είναι άλλη από τον κίνδυνο νέας ανάφλεξης στην ΠΓΔ της Μακεδονίας λόγω του δημοψηφίσματος για τους δήμους που κρίνει την τύχη της συμφωνίας της Οχρίδος και τις σχέσεις της σλαβικής πλειονότητας με την αλβανική μειονότητα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει βάση η κριτική προς την ηγεσία Μπους και έσπευσε αιφνιδιαστικά (;) και μονομερώς, μια μόλις ημέρα μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ να αναγνωρίσει το συνταγματικό όνομα του συγκεκριμένου κράτους, δείχνοντας για μια ακόμη φορά πώς εννοούν οι ΗΠΑ τις διεθνείς σχέσεις στην εποχή της παντοκρατορίας τους. Το βέβαιο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια προειλημμένη απόφαση που η ανακοίνωσή της καθυστέρησε επίτηδες, ώστε να μην απολεσθούν οι ψήφοι της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, κάτι που οπωσδήποτε ενοχλεί, πλην όμως εν όψει πιθανών νέων κλυδωνισμών στη γειτονική χώρα, ίσως συμβάλει στη σταθεροποίηση του εσωτερικού μετώπου κι αυτό δεν είναι δυνατό να μας αφήνει αδιάφορους. Απ’ αυτή τη σκοπιά δεν είναι τυχαία η αποδοχή της, όχι μόνο από τους παράγοντες της σλαβομακεδονικής πλευράς, αλλά και από επιφανείς εκπροσώπους του αλβανικού πληθυσμού.
Η χώρα μας και μετά τα πικρά μαθήματα της Ιστορίας των Βαλκανίων κατά την προηγούμενη περίοδο έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τον κατευνασμό, τη σταθερότητα και τη συνεργασία στην περιοχή.
Μετά από κολοσσιαία λάθη που παραλίγο, μέσω απίθανων τυχοδιωκτικών σχεδιασμών ανθρώπων, όπως ο κ. Σαμαράς, να μας εμπλέξουν στη δίνη της βαλκανικής κρίσης, ευτυχώς, τελικά, η Ελλάδα αντελήφθη ότι είναι προς το συμφέρον της η ύπαρξη αυτού του κράτους στα βόρεια σύνορά της και η αποκατάσταση ομαλών σχέσεων που ήδη, ειδικά στο οικονομικό πεδίο, είναι πολλαπλές και ιδιαίτερα δυναμικές.
Σ’ αυτό το πλαίσιο οφείλουν οι πολιτικές δυνάμεις αντί να επιδίδονται σε μια άγονη μικροπολιτική διαμάχη, να διαφωτίσουν τον ελληνικό λαό για την ουσία της υπόθεσης κι όχι να γίνουν όπως το 1992 έρμαια εθνικιστικών υστεριών και ψυχώσεων.
Η κυβέρνηση οφείλει να κρατήσει χαμηλούς τόνους και διά της διπλωματικής οδού να περιορίσει τη δικαιολογημένη δυσαρέσκειά της απέναντι στις ΗΠΑ στα υπαρκτά ζητήματα του αιφνιδιασμού, της παράκαμψης του ΟΗΕ και της μονομερούς αναγνώρισης. Μάλιστα, αντί να προσθέτει ένα ακόμη μέτωπο στις σχέσεις μας με την Ε.Ε. και τον υπόλοιπο κόσμο, οφείλει να πάρει τη γενναία πρωτοβουλία και μέσω της κοινοβουλευτικής οδού, θέτοντας όλους προ των ευθυνών τους, να απαλλάξει τη χώρα από την εκτός τόπου και χρόνου απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών του 1992 που τόσα δεινά έχει προκαλέσει ώς τώρα. Το ΠΑΣΟΚ και τα άλλα μικρότερα κόμματα, παρότι ο αντιπολιτευτικός πειρασμός είναι μεγάλος, ας αυτοσυγκρατηθούν. Το θέμα δεν προσφέρεται ούτε για ρητορικούς λεονταρισμούς («σφαλιάρα») ούτε για εύκολο και ρηχό αντιαμερικανισμό, πίσω από τον οποίο ελλοχεύει ο εθνικισμός και η ακροδεξιά.
Τελικά, το Μακεδονικό, ως πρόβλημα, με τη μορφή που το γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, έχει κλείσει. Ευτυχώς...
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=331