Το Δημοκρατικό Κόμμα μετά την εποχή Βελτρόνι
Philippe, Ridet
ΤΟ ΒΗΜΑ, 2009-03-05
Η ανάδειξη του Ντάριο Φραντσεσκίνι στην ηγεσία του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος (ΡD) αποτέλεσε το επιστέγασμα της προσπάθειας να βρεθεί λύση στο σημαντικότερο πρόβλημα του κόμματος: στην αντικατάσταση του παραιτηθέντος Βάλτερ Βελτρόνι από ένα πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να το οδηγήσει, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, οι οποίες θα είναι διπλές καθώς θα διεξαχθούν και εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Το συνέδριο που θα προσδώσει νομιμότητα στον νέο ηγέτη αλλά θα προσδιορίσει και την πολιτική γραμμή του ΡD εν όψει των βουλευτικών εκλογών του 2013 έχει οριστεί για τον ερχόμενο Οκτώβριο.
Ωστόσο για ποια πολιτική γραμμή μιλάμε; Το Δημοκρατικό Κόμμα ιδρύθηκε το 2007, προερχόμενο από τη συγχώνευση του Συνασπισμού της Μαργαρίτας (πρώην Χριστιανοδημοκράτες) με τους Δημοκράτες της Αριστεράς (προέρχονταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας), και μέχρι στιγμής έχει διατυπώσει μόνο ορισμένες γενικόλογες αρχές. Για παράδειγμα, το άνοιγμα στην Ευρώπη, την προώθηση της ατομικής πρωτοβουλίας, την κοινωνική δικαιοσύνη και το λαϊκό κράτος. Μεταξύ των δεδηλωμένων θέσεων ξεχωρίζει ένας κανόνας λειτουργίας: η εκλογή από τα μέλη του κόμματος τόσο του Γραμματέα- ο οποίος στη συνέχεια χρίζεται υποψήφιος πρωθυπουργός - όσο και των υποψηφίων για τις ευρωεκλογές.
Στις 14 Οκτωβρίου 2007 περίπου 3.500.000 άνθρωποι προσήλθαν στις κάλπες καταβάλλοντας συμβολικά ο καθένας ένα ευρώ για να εκλέξουν «τους ηγέτες ενός κόμματος του οποίου γνώριζαν την ονομασία, αγνοούσαν όμως το καταστατικό, την οργάνωση, το σχέδιο, το πρόγραμμα και τη στρατηγική» όπως σχολίασε χαρακτηριστικά ο ιστορικός Μαρκ Λαζάρ. Ο κ. Βελτρόνι συγκέντρωσε πάνω από το 75% των ψήφων.
Οι πρόωρες εκλογές του Απριλίου 2008, οι οποίες διεξήχθησαν λόγω της «αδυναμίας» του παραιτηθέντος πρωθυπουργού Ρομάνο Πρόντι να διατηρήσει την εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ενός ετερόκλητου συνασπισμού τον οποίο συνέθεταν σχηματισμοί από την Κεντροδεξιά ως τη ριζοσπαστική Αριστερά, κατέδειξαν την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός μεγάλου «πλειοψηφικού» κόμματος ικανού να υπερκεράσει το ειδικό βάρος των συνιστωσών του.
Δυστυχώς το Δημοκρατικό Κόμμα δεν ήταν έτοιμο γι΄ αυτόν τον ρόλο. Το αμάλγαμα των διαφορετικών πολιτικών παραδόσεων και «πολιτισμών» που το συνθέτουν παραμένει ατελές. Το όραμα για ενότητα θρυμματίζεται ήδη από τις εσωκομματικές διαμάχες μεταξύ αντιτιθέμενων προσώπων και ρευμάτων.
Σε έναν χρόνο από σήμερα ο κ. Φραντσεσκίνι θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα ίδια, αν όχι με ακόμη χειρότερα προβλήματα. Γιατί; Διότι στην Ιταλία όταν ενισχύεται η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση διαμελίζεται. Το ΡD απέτυχε να αποδυναμώσει τόσο το Κέντρο όσο και τη ριζοσπαστική Αριστερά. Το σχέδιο των ιδρυτών του, οι οποίοι φιλοδοξούσαν ότι με την ίδρυση ενός μεγάλου πολιτικού σχηματισμού θα συγκέντρωναν αυτομάτως γύρω τους όλα τα μικρότερα κόμματα όπως ο μαγνήτης τα ρινίσματα σιδήρου, δεν λειτούργησε. Καλείται έτσι να επιλέξει με ποιους θα συνάψει νέες πολιτικές συμμαχίες. Ωστόσο η συγκυρία δεν ευνοεί τέτοιες συμφωνίες καθώς παραδοσιακά η ψήφος των ευρωεκλογών δεν κατευθύνεται σε συνασπισμούς κομμάτων. Οι κεντρώοι της «Ενωσης του Κέντρου» κάθε άλλο παρά τη συμμαχία με το ΡD προσδοκούν και συγκεντρώνουν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, από 8% ως 10% των ψήφων.
Στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος η «Ιταλία των Αξιών» του τέως εισαγγελέα Αντόνιο ντι Πιέτρο διεκδικεί τον τίτλο του πολιτικού φορέα με τον πιο «καθαρό» αντιπολιτευόμενο λόγο προς τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και παρουσιάζει παρόμοια ποσοστά στην πρόθεση ψήφου. Αποτέλεσμα; Από το 33% που συγκέντρωσε στις περασμένες εκλογές, το ΡD σήμερα κινείται, δημοσκοπικά, στα επίπεδα του 25%.
Ωστόσο οι επικείμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποτελούν αφορμή πρόσθετων εντάσεων για το νέο κεντροαριστερό κόμμα. Οι βουλευτές του διαχωρίζονται σε δύο πολιτικές ομάδες στο Στρασβούργο, καθώς όσοι προέρχονται από τη Μαργαρίτα επιλέγουν τη Συμμαχία των Δημοκρατών και των Φιλελευθέρων για την Ευρώπη, ενώ οι υπόλοιποι ανήκουν στην ομάδα των Σοσιαλιστών.
Ενα ακόμη άλυτο μέχρι στιγμής όσο και φλέγον ζήτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η αντιπολίτευση στον κ. Μπερλουσκόνι. Ο κ. Βελτρόνι θέλοντας να αποφύγει τη μετατροπή του «αντιμπερλουσκονισμού» σε βασική κατεύθυνση της πολιτικής του, επεδίωξε να ανοίξει «διάλογο» με τον πρωθυπουργό, παραδίδοντας έτσι τη σκυτάλη της απόλυτης αντιπαράθεσης στον κ. Ντι Πιέτρο.
Θα έχει πλέον ο κ. Φραντσεσκίνι τον χρόνο να πραγματοποιήσει όλα όσα δεν κατάφερε να πετύχει ο προκάτοχός του; Το βιογραφικό του δείχνει ότι είναι άνθρωπος που μπορεί να γεφυρώνει τις αντιθέσεις. Ο ίδιος δηλώνει «καθολικός στην κουλτούρα» αλλά «οπαδός του λαϊκού κράτους στην πολιτική». Γόνος αντιστασιακού, είναι παντρεμένος με την κόρη ενός πρώην αξιωματούχου του φασιστικού καθεστώτος. Τα χαρακτηριστικά όμως αυτά προσιδιάζουν λιγότερο σε έναν, έστω και μεταβατικό, ηγέτη και περισσότερο σε ένα πρόσωπο-σύμβολο ενός, σε κάθε περίπτωση, ανολοκλήρωτου κόμματος.
----
* Ο Φιλίπ Ριντέ είναι ανταποκριτής της γαλλικής εφημερίδας «Le Μonde» στη Ρώμη.
Εκτύπωση στις: 2024-04-19
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3310