Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Αντίσταση στη στρατηγική της έντασης

Κώστας, Κάρης

Αυγή της Κυριακής, 2009-03-22

Μετά τις καταστροφές της προπερασμένης Παρασκευής δύο αλήθειες της πολιτικής μας ζωής ανέδειξε η κυβερνητική αντεπίθεση με τη “μάχη της κουκούλας” και τα σχέδια για καταδίκες λόγω “περιύβρισης αρχής”.

Η πρώτη - και είναι ιδιαίτερα σημαντική για τους αριστερούς πολίτες - αφορά τη στρατηγική της έντασης, στην οποία επενδύουν οι διοργανωτές των βίαιων επιθέσεων: οδηγεί τον πολιτικό άξονα της χώρας μας δεξιότερα. Επιμένουμε ότι δεν πρόκειται μόνον για γελοιοποίηση της κυβέρνησης, αλλά για κλιμάκωση της βίας (τώρα το μπαλάκι ξαναπέρασε στην αστυνομία) με θύματα τα ευρύτερα δημοκρατικά δικαιώματα. Και κυρίως τα δικαιώματα, κοινωνικά και εργασιακά, των ασθενέστερων οικονομικά και πολιτικά στρωμάτων και κατηγοριών της κοινωνίας μας. Η δημοκρατική εγρήγορση είναι πρώτης προτεραιότητας σήμερα.

Αυτή ακριβώς η επικίνδυνη και αντιδημοκρατική προοπτική κινητοποίησε για μια ακόμη φορά πνευματικές δυνάμεις και προσωπικότητες από ένα ευρύτατο φάσμα - που βεβαίως με κανένα τρόπο δεν συμφωνούν με την πολιτική βία - και αντέδρασαν αμέσως και με ισχυρά επιχειρήματα στον κυβερνητικό αυταρχισμό.

Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι φορείς της δημοκρατικής συνείδησης στη χώρα είναι δυνάμεις του ευρύτερου αντιδεξιού φάσματος και όχι μόνον, που αγωνίζονται για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων. Η κινητοποίησή τους και η συνεργασία με τις αριστερές δυνάμεις που δεν έχουν ταλαντεύσεις είναι η πραγματική δύναμη κρούσης που μπορεί να απομονώσει τα κυβερνητικά σχέδια ή να τα ακυρώσει όταν προωθηθούν.

Λάθος η υποτίμηση

Η αποφασιστική απάντηση στα κυβερνητικά σχέδια δεν θα πρέπει να καλλιεργήσει επανάπαυση, ιδιαίτερα στις αριστερές δυνάμεις. Οι δυσκολίες και τα χειρότερα είναι μπροστά. Θα είναι λάθος η υποτίμηση των επιπτώσεων της στρατηγικής της έντασης.

Όμως πρέπει να σημειώσουμε ότι εκδηλώνεται τάση υποτίμησής τους. Κάπως σαν αυθόρμητη αντίδραση στην ιδεολογική πίεση της δεξιάς, εμφανίζεται κυρίως με την καταφυγή στη γενικόλογη επισήμανση κοινωνικών αιτίων για τις βίαιες συμπεριφορές. Ορθή η μελέτη των κοινωνικών αιτίων. Δεν αρκεί. Υπάρχει και η ανάγκη συστηματικής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Όπως ακριβώς επισημαίνουμε, αναλύουμε τις επιπτώσεις στο εργατικό εισόδημα από τη διεθνή κρίση, αλλά δεν τις επιβραβεύουμε, δεν τις ανεχόμαστε. Η καταδίκη, και μάλιστα η κατηγορηματική, χωρίς ασάφειες, της πολιτικής βίας όχι μόνον δεν οδηγεί στην υποστολή των κοινωνικών αγώνων, αλλά ανήκει στις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και τη μαζικοποίησή τους.

Στρατηγική αντιπαράθεση

Δεν πρόκειται για ένα επικοινωνιακό θέμα με βραχυχρόνιες επιπτώσεις στις δημοσκοπήσεις. Οι αριστερές δυνάμεις, όπως έχει δείξει και η διεθνής εμπειρία, εάν δεν θέλουν να παραχωρήσουν την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στους κοινωνικούς αγώνες, οφείλουν να μην ξεχνούν ότι το πραγματικό μέτωπο της πολιτικής βίας στρέφεται ουσιαστικά κατά της μεγάλης, ηρωικής και αρκετά αποτελεσματικής παράδοσης των μαζικών, ενωτικών δημοκρατικών και συνδικαλιστικών αγώνων.

Υποστηρίζουν και διαφημίζουν ότι πετώντας μολότοφ, σπάζοντας βιτρίνες, βάζοντας γκαζάκια και εκρηκτικούς μηχανισμούς, θέτοντας σε κίνδυνο ζωές απλών ανθρώπων, καλλιεργώντας δηλαδή φόβο, συγκρούονται αληθινά με το κράτος, ενώ οι άλλοι είναι συμβιβασμένοι. Αυτό ζούμε τους τελευταίους μήνες στη χώρα. Μέσα από την προβολή, αλλά και την υπερπροβολή, από τα μέσα ενημέρωσης, και λόγω της αξιοποίησης των επεισοδίων από την κυβέρνηση που θέλει να κουκουλώσει την (αθώα;) αδράνεια των αστυνομικών αρχών.

Η στρατηγική αντιπαράθεση με τους φορείς της πολιτικής βίας αφορά όλες τις δυνάμεις μαρξιστικής αναφοράς, και όχι μόνον αυτές. Και ιδιαίτερα πρέπει να ενδιαφέρει τις δυνάμεις που έχουν επιλέξει τον δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία, που έχουν απορρίψει τη βία των μειοψηφιών και έχουν αποδεχθεί πλήρως την αξία της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όλων των ανθρώπων.

Βεβαίως, πρέπει πάντα να γυρίζουμε στα αίτια. Που σχετίζονται με την κοινωνική και πολιτική κατάσταση αλλά και με τις προοπτικές δημοκρατικής διεξόδου. Εργαζόμενοι, πολίτες, διανοούμενοι, κοινωνικές δυνάμεις ασφυκτιούν. Όσο η διακυβέρνηση της χώρας συνεχίζεται στις ίδιες ράγες οι εκρήξεις είναι μπροστά μας. Και δεν αναφερόμαστε στις εκρήξεις υλικών που βολικά γι’ αυτήν διαχειρίζεται η δεξιά, αλλά για τις εκρήξεις των ανθρώπων.

Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3373