Το κράτος είναι πλήρως προστατευμένο έναντι του "εσωτερικού εχθρού"
Χριστόφορος, Αργυρόπουλος
Αυγή της Κυριακής, 2009-04-12
Το ποινικό δίκαιο που ισχύει στη χώρα μας θωρακίζει πλήρως το κράτος έναντι του "εσωτερικού εχθρού", καθώς τέθηκε σε ισχύ το ’51 για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του μετεμφυλιακού κράτους, επισήμανε ο Χριστόφορος Αργυρόπουλος, πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Ποινικολόγων, μιλώντας στην ημερίδα - διαβούλευση που οργάνωσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για τη βία και την εγκληματικότητα. Παρακάτω παραθέτουμε βασικά σημεία της εισήγησης του Χ. Αργυρόπουλου:
"Το ποινικό δίκαιο, μην ξεχνάμε, είναι μηχανισμός καταστολής, το ποινικό δίκαιο είναι από τη φύση του επικουρικό μέσο, καταφεύγει κανείς σε αυτό για να αντιμετωπίσει τη συμπεριφορά των κοινωνιών επικουρικά όταν όλα τα άλλα μέσα που έχει στη θέση της η έννομη τάξη δεν είναι επαρκή, γιατί ακριβώς το κράτος διαθέτει ένα τρομερό όπλο, το μονοπώλιο της βίας.
Το ισχύον ποινικό δίκαιο είναι ένα νομοθέτημα που τέθηκε σε ισχύ σε μια δύσκολη περίοδο αμέσως μετά το τέλος του εμφυλίου, το 1951, κι επομένως διαπνέονται οι διατάξεις του ειδικού του μέρους και απηχούν το κλίμα εκείνης της εποχής. Το γενικό μέρος είναι, πρέπει να αναγνωριστεί, αρκετά φιλελεύθερο και δημοκρατικό. Αν δει κανένας τα κεφάλαια τα ειδικά που αφιερώνονται στην προστασία της πολιτειακής εξουσίας και της δημόσιας τάξης θα δει ότι υπάρχει ένα πλέγμα διατάξεων που προστατεύει απολύτως το κράτος απέναντι σε ποιον; περίπου στον εσωτερικό του εχθρό. Ήδη η διαμόρφωση ενός ολόκληρου συστήματος μέτρων ποινικής προστασίας της πολιτικής εξουσίας και της δημόσιας τάξης είναι φανερό ότι περιορίζει εξαιρετικά την ελευθερία μας γιατί σε τελική ανάλυση η ελευθερία είναι η ελευθερία της διαφωνίας, της αμφισβήτησης, της κριτικής πάντως. Δεν είναι η έκφραση της συναίνεσης είναι η έκφραση της διαφωνίας, αυτή είναι η ελευθερία.
Όλα αυτά τα έκτακτα μέτρα, με την κουκούλα και την περιύβριση αρχής ξέρουμε εμπειρικά πια, δεν είναι θέμα δογματικό, ότι λειτούργησαν πάντοτε και δραστικά σε βάρος των ελευθεριών μας. Η περιύβριση αρχής, ο νόμος 4000 είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Ο νόμος 4000, όμως, μην ξεχνάμε ότι έγινε στη δεκαετία του ’60 μια δεκαετία εξέγερσης της νεολαίας. Ενεργοποιήθηκε στην Ελλάδα τότε η ποινική καταστολή με πρόσχημα την "αντικοινωνική συμπεριφορά των νέων" για να πληγούν τα κινήματα της νεολαίας της εποχής εκείνης.
Στο ποινικό δίκαιο έχει πλέον προστεθεί μια νέα λειτουργία, να προστατεύει τη νέα τάξη πραγμάτων, να προστατεύει φαινόμενα όπως η παγκοσμιοποίηση, που σημαίνει να εντείνει τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου των πολιτών, να εμποδίσει εκδηλώσεις που θα επαναφέρουν στο προσκήνιο της Ιστορίας το υποκείμενο της Ιστορίας και του Δικαίου, τον άνθρωπο. Μου προκαλεί αγανάκτηση ότι κάθε φορά που οι κοινωνικές διεκδικήσεις γίνονται εντονότερες η εξουσία θυμάται πάλι να καταφύγει στο ποινικό δίκαιο. Δεν μπορείς να καταργείς τις συλλογικές συμβάσεις στην πράξη και εν συνεχεία να θέλεις να δημιουργήσεις ως αντίμετρο το πρόβλημα της αντιμετώπισης της βίας των εργαζομένων που ξαφνικά βρίσκονται στον δρόμο. Η δημοκρατία ενισχύεται με το δυνάμωμά της. Όσο ενδυναμώνεται η συμμετοχή των πολιτών στο ιστορικό γίγνεσθαι τόσο περισσότερο προχωράει η δημοκρατία. Η αγορά έχει φέρει στην επιφάνεια τη χειρότερη μορφή βίας, αυτόν τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό, ο οποίος δεν μπορώ να φανταστώ άλλον ορισμό της βίας, από το ιδανικό της ελεύθερης οικονομίας, του ανταγωνισμού, του πολέμου των πάντων κατά πάντων".
Εκτύπωση στις: 2024-04-25
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3441