Μερικές σκέψεις για το Μακεδονικό
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2004-11-17
Πριν από μερικά χρόνια, σ’ έναν αγώνα μεταξύ του Αρη Θεσσαλονίκης και της ΑΕΚ στου Χαριλάου, σημειώθηκαν «θλιβερά επεισόδια», για να χρησιμοποιήσω την κονσερβαρισμένη γλώσσα των ΜΜΕ. Οπως μας πληροφόρησε το σχετικό ρεπορτάζ, η υποδοχή των φιλοξενουμένων από τους οικοδεσπότες δεν περιορίστηκε στις γνωστές φιλοφρονήσεις, σύμφωνα με το ισχύον τελετουργικό των ελληνικών γηπέδων, αλλά προχώρησε σε λιθοβολισμό, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν μερικοί από τους άφρονες που είχαν το θράσος να περάσουν τα Τέμπη. Η είδηση προκάλεσε αίσθηση και στο δελτίο κάποιου καναλιού, εκπρόσωπος των οργανωμένων οπαδών του Αρη προσπάθησε να αντικρούσει την κατηγορία, καταθέτοντας τη δική του εκδοχή των γεγονότων. Ηταν μια λεπτομερής αφήγηση, μέσα από την οποία παρακολουθήσαμε τις κινήσεις των οπαδών της τοπικής ομάδας: συγκεντρωθήκαμε στο συγκεκριμένο σημείο τη συγκεκριμένη ώρα, κατευθυνθήκαμε προς το γήπεδο από τη συγκεκριμένη διαδρομή, μπήκαμε από τη συγκεκριμένη θύρα κ.ο.κ. Οταν όμως έφτασε στο κρίσιμο σημείο, είπε: «Τότε φύγανε και κάποιες πέτρες...». Δηλαδή, ξαφνικά και με μεγάλη ρητορική δεξιοτεχνία, ο αφηγητής άλλαξε τη σύνταξη του λόγου του και υποκείμενο, ενώ στην αρχή ήταν «οι οπαδοί του Αρη», έγιναν «οι πέτρες» οι οποίες απλώς «έφυγαν». Προφανώς από μόνες τους.Η διατύπωση αυτή μου ήρθε στον νου τις τελευταίες ημέρες, όταν άκουσα πολλούς γνωστούς και μη εξαιρετέους να επαναλαμβάνουν τη φράση ότι πριν από μερικά χρόνια, όταν η παράκρουση λόγω Μακεδονίας είχε πάρει πανεθνικές διαστάσεις, «έγιναν λάθη». Ναι, έγιναν. Ποιος τα έκανε όμως και γιατί; Μήπως εκείνοι που σήμερα αποφεύγουν τα μεταβατικά ρήματα, όπως το «κάνω», και καταφεύγουν στη μέση φωνή και την απρόσωπη σύνταξη του «έγιναν»;
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και θυμάμαι καθαρά τη σαρωτική επέλαση της γαλανόλευκης υστερίας που παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά της, απαξιώνοντας και τρομοκρατώντας τους λίγους, τους ελάχιστους, που τόλμησαν να φέρουν αντίρρηση. Θυμάμαι τους αυτόκλητους εισαγγελείς, οι οποίοι από τις στήλες τους ή από την τηλεοπτική οθόνη κατακεραύνωναν τους εθνικούς μειοδότες και τους πουλημένους. Θυμάμαι δηλαδή πώς γεννήθηκε εκείνη την εποχή η νέα μεταλλαγή της εθνικοφροσύνης, αντιδραστική όσο και η παλιά, αλλά αρκετά ευρύχωρη για να χωρέσει ακόμα και πολλούς «αριστερούς» που δήλωναν και δηλώνουν πατριώτες.
Μήπως όμως είναι μικρόψυχο έπειτα από τόσα χρόνια, όταν τα λάθη και οι υπερβολές αναγνωρίζονται, έστω και μέσα από μια υπεκφυγή, να αναμοχλεύουμε το θλιβερό παρελθόν; Νομίζω ότι θα ήταν, αν όντως το πάθημα μας είχε γίνει μάθημα. Ισχύει όμως αυτό; Αμφιβάλλω. Το Μακεδονικό απλώς δεν πουλάει σήμερα, όπως δεν θα πουλούσε και ένα σίριαλ της τηλεόρασης που έσπασε μεν τα ταμεία στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά στο μεταξύ έχουν προβληθεί και παρεμβληθεί άλλα, εξίσου ευτελή και επιτυχημένα. Αρα σωστά προέβλεψε ο κ. Μητσοτάκης, όταν είπε ότι σε δέκα χρόνια θα το ξεχάσουμε. Μόνο που η δυνητική προϋπόθεση εκείνης της μαζικής παράνοιας, δηλαδή το ιδεοληπτικό της υπόβαθρο, παραμένει ενεργό και έτοιμο να τραβήξει ξανά προς τη δόξα, αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις.
Και αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικά απαισιόδοξος ή μνησίκακος, ρίξτε μια ματιά στις έρευνες που καταγράφουν τα πιστεύω της υπέροχης και περιούσιας φυλής μας. Εκεί θα μάθετε τη γνώμη της πλειονότητας για τους ξένους, για τα λεγόμενα εθνικά θέματα, για τις ταυτότητες, τον στρατό και την αστυνομία, για τον λαύρο αρχιεπίσκοπο που δεν χάνει ευκαιρία να μας υπενθυμίσει πόσο ανώτεροι είμαστε ως λαός και πώς οι δυτικοί μάς επιβουλεύονται. Εκεί θα καταλάβετε τι οδήγησε στις επιθέσεις κατά των Αλβανών που τόλμησαν, οι αγνώμονες, να πανηγυρίσουν για τη νίκη τους στο ποδόσφαιρο. Εκεί θα δείτε γιατί στη Βουλή των Εφήβων ακούγονται κατά καιρούς διάφορα ανατριχιαστικά από χείλη παιδιών, που απλώς αναπαράγουν άδολα τις ισχύουσες ιδεοληψίες.
Δεν νομίζω λοιπόν ότι το πάθημα μας έγινε μάθημα. Απλώς κουραστήκαμε με το Μακεδονικό, βαρεθήκαμε, χωρίς όμως να προβληματιστούμε πάνω στους λόγους που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την έκρηξη παραφροσύνης. Ετσι προβλέπω ότι σε μερικά χρόνια θα θυμόμαστε κάποια άλλα «εθνικά θέματα», όπως π.χ. το Κυπριακό, και θα λέμε ξανά ότι «έγιναν» λάθη. Μέχρι όμως να καταλάβουμε ότι τα λάθη δεν γίνονται από μόνα τους, μέχρι να παραδεχθούμε όχι μόνο ποιος τα έκανε -τα πρόσωπα δεν έχουν μεγάλη σημασία και όλοι δικαιούμαστε να αλλάξουμε γνώμη- αλλά κυρίως γιατί έγιναν και πώς δεν θα ξαναγίνουν, η συζήτηση θα παραμένει στο επίπεδο των οργανωμένων οπαδών του Αρη.
Εκτύπωση στις: 2024-04-26
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=347