Ούτε ένας καλός!
Σταύρος, Θεοδωράκης
Τα Νέα, 2009-05-04
Για μια στιγμή νόμισα ότι ο Νικοπολίδης μόλις πέτυχε το 37ο γκολ του αγώνα, θα έτρεχε να συγχαρεί τον πεσμένο αντίπαλό του. Ο Σάχα είχε αντέξει και αυτός 180 λεπτά, είχε βάλει 2 γκολ- όσα και ο Νικοπολίδης- και είχε αποκρούσει 2 πέναλτι- όσα και ο Νικοπολίδης. Για μια στιγμή το έζησα σαν φαντασίωση. Ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού ύστερα από έναν τέτοιο τελικό θα έδιναν αμέσως το χέρι στους αντιπάλους τους. Ότι όλοι μαζί οι 22 ποδοσφαιριστές- όσοι τέλος πάντων είχαν μείνει όρθιοι έπειτα από τρεις ώρες αγώναθα γίνονταν μια μπάλα και θα έκλαιγαν και θα γελούσαν μαζί. Και η μια εξέδρα θα χειροκροτούσε την άλλη. Ίσως να είχα επηρεαστεί και από το κλίμα της παρέας μου. Οι μισοί ήμασταν με την ΑΕΚ και οι άλλοι μισοί με τον Ολυμπιακό. Τα πρώτα γκολ τα πανηγύριζε ο καθένας χωριστά. Στην αρχή κάποιοι φώναζαν, έβριζαν και χειρονομούσαν. Όσο περνούσαν οι ώρες, ακόμη και οι πιο σκληροί μαλάκωσαν. Μετά τα δέκα πέναλτι για κάθε ομάδα, σχεδόν πάψαμε να πανηγυρίζουμε. Και τις «αστοχίες» των «αντιπάλων» μας τις αντιμετωπίζαμε με σκυμμένο το κεφάλι. Γιατί, πώς να πανηγυρίσεις ένα στραβοπάτημα σε έναν μαραθώνιο; Αυτό όμως που έζησε η παρέα μου- και πολλές άλλες παρέες σε όλη την Ελλάδα- το βράδυ του Σαββάτου, δεν μπόρεσε να το αισθανθεί ούτε ένας από τους εκατομμυριούχους του γηπέδου. Αν το αισθανόταν και υποκλινόταν στους αντιπάλους του, θα έμενε για πάντα στην αθλητική ιστορία. Τελικά όμως δεν υπήρξε ούτε ένας τολμηρός, για να αποδειχθεί άλλη μία φορά ότι εκτός από τους πολιτικούς που μας αξίζουν, έχουμε και τους ποδοσφαιριστές που μας αξίζουν.
ΥΓ: Δεν τρέφω καμιά ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά αν νικητής ήταν η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ, ο Άρης ή η Λάρισα. Στην Ελλάδα, οι νικητές δεν γνωρίζουν την ύψιστη αρετή των νικητών. Την ταπεινότητα!
Εκτύπωση στις: 2024-04-20
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3500