Αρχική | Εκτύπωσε ή Αποθήκευσε ως PDF | Αποθήκευσε ως WORD | Αποθήκευσε ως HTML

Μιλώ για τους Μάηδες…

Τριαντάφυλλος, Μηταφίδης

Αγγελιοφόρος, 2009-05-11


Μιλώ για τους Μάηδες που συγκλόνισαν τον κόσμο και τον τόπο μας, μέρες που είναι : Παρισινή Κομμούνα το 1871, αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά στο Σικάγο το 1886, εργατική εξέγερση το ‘36 στη Θεσσαλονίκη, αντιφασιστική νίκη το 1945, γαλλικός Μάης του ’68, νίκη της Βιετναμέζικης Επανάστασης το 1975, εξέγερση στην Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου το 1989 ... Δολοφονία - «πρόβα τζενεράλε» της Χούντας - του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, δολοφονία του Γιώργη Τσαρουχά το 1968.

Γεγονότα – πρόκληση «για στοχασμό και συσπείρωση της σκεπτόμενης και βασανισμένης ανθρωπότητας», όπως θα έλεγε κι ο Μαρξ.

Μιλώ για όλους τους «Μάηδες», όποτε κι αν διαδραματίστηκαν, που πρόσθεσαν και τη δική τους ψηφίδα στο μωσαϊκό της κοινωνικής ιστορίας. Μια ιστορία που τόσο απεχθάνονται ο εθνικιστικός και ο κοσμοπολίτικος εκσυγχρονισμός, αλλά αποτελεί το «μπετόν αρμέ» του εργατικού διεθνισμού.

Μιλώ για την Πρωτομαγιά του 1909, την πρώτη που γιορτάστηκε στην πόλη μας. Μιλώ για το Μάη του 1911, όταν η Φεντερασιόν, αψηφώντας την τρομοκρατία των Νεοτούρκων, κατέβασε το πολυεθνικό προλεταριάτο της πόλης σε διαδήλωση στην πλατεία Ελευθερίας με τέσσερις μπάντες επικεφαλής.

Μιλώ για τους χιλιάδες εργάτες της πόλης μας που το Μάη του’36 κυριάρχησαν στην πόλη, έκλεισαν τους χωροφύλακες στα τμήματα και συναδελφώθηκαν με τους φαντάρους που ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς έστειλε να καταπνίξουν την αιματοβαμμένη εξέγερσή τους. Μιλώ για την οργισμένη λαοθάλασσα που συνόδεψε τους δολοφονημένους εργάτες με επαναστατικά τραγούδια και συνθήματα στα κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας.

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται απόμακρα, να είναι βαρετά για τη γενιά που μεγάλωσε με τα νεοφιλελεύθερα φληναφήματα για το «τέλος της Ιστορίας». Ίσως να μην κατανοούν «τι ακριβώς μπορεί να συνεπάγεται ο αποπροσανατολισμός από τα στοιχεία εκείνα που θα πρέπει να συνιστούν την πρώτη μας ύλη...για τη δεσπόζουσα θέση που επιβάλλεται να κατέχουν τα γεγονότα αυτά στην ιστορία μας», γιατί «πρέπει να αντισταθούμε στη φθορά και τη διάβρωση» έγραφε ο αξέχαστος Αλβέρτος Ναρ.

Γιατί η γνώση της κοινωνικής ιστορίας αυτής της πόλης σε οδηγεί στο να παίρνεις το μέρος των αδύναμων, των κατατρεγμένων, των αποδιωγμένων. Η ιστορία της Θεσσαλονίκης δεν ήταν ποτέ μια ιστορία κυρίαρχων και κατακτητών. Γι’ αυτό, ο λόγος για τα θύματα του χτες, πρέπει να φωτίζει το δρόμο για τους αγώνες των «κολασμένων» του σήμερα.

Εκτύπωση στις: 2024-03-29
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3522