Το μεγάλο κενό
Γιώργος, Γιαννουλόπουλος
Ελευθεροτυπία, 2004-12-01
Ως γνωστόν, τα κόμματα παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή με σκοπό να τη στρέψουν προς την επιθυμητή γι’ αυτά κατεύθυνση. Δηλαδή, ξεκινώντας από κάποιες αρχικές ιδεολογικές επιλογές, προτείνουν τρόπους που θα μειώσουν την απόσταση ανάμεσα σε ό,τι συμβαίνει και ό,τι πρέπει να συμβεί. Φυσικά, ο αφηρημένος αυτός ορισμός μάλλον εξωραΐζει τα πράγματα. Οπως όλοι ξέρουμε, πολλά κόμματα, και κυρίως τα μεγάλα, παρά τις διακηρύξεις περί ελευθερίας, δικαιοσύνης, δημοκρατίας (συμμετοχικής και μη), που δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας αντιπαράθεσης αρχών, διεκπεραιώνουν συμφέροντα. Προσωπικά, των πολιτικών, συμφεροντολογικά, των ψηφοφόρων. Για παράδειγμα, έχω την εντύπωση ότι ο κ. Βενιζέλος θέλει πάνω από όλα όχι να αλλάξει την Ελλάδα, αλλά να την κυβερνήσει.Αυτό ακριβώς δεν πρέπει και δεν μπορεί να κάνει η Αριστερά. Από τη θέση της και μόνο, είναι υποχρεωμένη να αμφισβητεί το ισχύον και να προτείνει κάτι ποιοτικά διαφορετικό. Δηλαδή, ο αριστερός λόγος είναι εξ ορισμού ριζοσπαστικός, εφόσον ασχολείται με το πώς θα φτάσουμε από το κακό που διαπιστώνει σήμερα στο καλύτερο που σχεδιάζει για αύριο.
Μια επιφανειακή ανάγνωση των «θέσεων» που δημοσιεύτηκαν, εν όψει του συνεδρίου του Συνασπισμού, ίσως οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι αυτό ακριβώς κάνει η ανανεωτική Αριστερά. Αν όμως ο αναγνώστης δεν μείνει στα επίσημα προγραμματικά κείμενα -όπως του Α. Αλαβάνου, το οποίο σαν να έχει γραφτεί από διαφημιστή που τεχνηέντως τονίζει ορισμένες θετικές λέξεις, όπως «ριζοσπαστισμός», ενώ χρυσώνει κάποια άλλα δηλητηριώδη χάπια- αν δηλαδή βρεθεί πιο κοντά σε πρόσωπα ή πράγματα και ακούσει κουβέντες που μόνο λέγονται και ποτέ δεν γράφονται, θα διαπιστώσει μετά λύπης ότι μία είναι η πραγματική επιλογή των εναπομεινάντων ανανεωτών: να συγκλίνουν είτε προς το ΠΑΣΟΚ είτε προς το ΚΚΕ. Κι αυτό επειδή, ένα τρίτο τού αιώνα μετά τη διάσπαση, το κομμάτι που έφυγε στο όνομα μιας εναλλακτικής αριστερής πρότασης δεν μπόρεσε να την επεξεργαστεί. Ετσι, η ανανεωτική Αριστερά, κουβαλώντας μέσα της αυτό το τεράστιο πολιτικό κενό, για ένα μόνο πράγμα μπορεί να συζητήσει σήμερα: σε ποια από τις δύο εκδοχές που καταδίκασε, για να γεννηθεί, θα πρέπει τώρα να στηριχθεί για να επιβιώσει.
Φυσικά, το πρόβλημα δεν τίθεται τόσο απερίφραστα. Τα προσχήματα επιβάλλουν στον λόγο της ανανεωτικής Αριστεράς να μιλάει για τα επίμαχα τρέχοντα. Οποιος όμως ξέρει να τον αποκωδικοποιεί, καταλαβαίνει αμέσως ότι η στάση πολλών στον Συνασπισμό, όποτε προκύπτει ένα μείζον πρόβλημα, π.χ. το ασφαλιστικό, έχει προκαθοριστεί από την αρχική τους επιλογή για σύγκλιση προς τα «δεξιά» ή τα «αριστερά». Εννοώ ότι οι όποιες θέσεις τους δεν προκύπτουν από την πολιτική και την υπεύθυνη ανάλυση των συγκεκριμένων προβλημάτων αλλά αποσκοπούν στην προβολή μιας πολιτικής ταυτότητας, η οποία έχει προκατασκευαστεί. Για να το πω ωμά, το πολιτικό στίγμα πολλών ανανεωτών αριστερών τα τελευταία χρόνια καθορίστηκε από το αν έβριζαν ή επαινούσαν τον Σημίτη. Κι αυτό από μόνο του δείχνει την κατάντια της ανανεωτικής Αριστεράς.
Μπορώ όμως να φανταστώ την εξής εύλογη ένσταση: ότι οι προτιμήσεις αυτές πηγάζουν από κάτι πολύ πιο σημαντικό και ιδεολογικά πρότερο -τη στάση τού καθενός απέναντι στο κολοσσιαίο πρόβλημα που ακούει στο όνομα «ελεύθερη αγορά». Αν όμως αυτό ισχύει, τότε γιατί το εν λόγω πρόβλημα έχει γίνει ταμπού, εφόσον ουδείς είναι διατεθειμένος να το συζητήσει; Ανοιχτά, εμπεριστατωμένα και πάνω απ’ όλα πολιτικά, για να καταλάβουν οι αποπροσανατολισμένοι και δύσμοιροι αριστεροί τι συμβαίνει. Μόνο μέσα από μια τέτοια συζήτηση θα βρεθεί η άκρη. Μόνον έτσι οι λεγόμενοι «δεξιοί» θα κληθούν να εξηγήσουν γιατί θεωρούν την ελεύθερη αγορά αυτονόητο και ανυπέρβλητο ορίζοντα. Και μόνον έτσι οι «αριστεροί» θα αναγκαστούν να απαντήσουν σε δύσκολες ερωτήσεις, αντί να καταφεύγουν στη χαζοχαρούμενη και πολιτικά ανεύθυνη ρητορεία τους, που δημιουργεί την εντύπωση ότι στόχος είναι η κατάργηση της μισθωτής εργασίας και η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία -αλλά μη μας ρωτάτε πώς και γιατί!
Δεν ξέρω πού θα κατέληγε μια πολιτική συζήτηση για το πρόβλημα της αγοράς. Είμαι όμως σίγουρος ότι αποκλείεται να γίνει. Σήμερα τα φλέγοντα θέματα είναι η προεδρία και ο Κωνσταντόπουλος, ο τραγελαφικός ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς τον Κλεάνθη Γρίβα, ελπίζω) και τα κινήματα που θα λύσουν ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα (μήπως τα έχετε δει τελευταία;). Φοβάμαι ότι στο επερχόμενο συνέδριο του Συνασπισμού, τα μέλη θα κληθούν να διαλέξουν τον εκλεκτό τους υποψήφιο με βασικό κριτήριο το πού θα ακουμπήσει ο Συνασπισμός, για να μην ξενυχτάνε το βράδυ των εκλογών περιμένοντας να δουν αν θα μπει στη Βουλή. Για τα άλλα, τα ουσιαστικά, να δείτε που δεν θα ακουστεί ούτε λέξη. Αυτό κι αν είναι κατάντια.
Εκτύπωση στις: 2024-04-27
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=353