Τρία πλεονεκτήματα και ένα... μειονέκτημα
Δημήτρης, Κυρτάτας
Αυγή της Κυριακής, 2009-05-31
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν είχε δασκάλους στην πολιτική και είναι πολύ αμφίβολο αν θα αφήσει μαθητές. Το είδος του πολιτικού που επέλεξε να γίνει το διέπλασε μόνος του, με τα χέρια και τα πόδια του. Για να το πετύχει διέθετε τρία βασικά προσόντα και ένα μειονέκτημα.Πρώτα μιαν ασυνήθιστη ευφυΐα, δεύτερον ένα πάθος για συζητήσεις με σοβαρά επιχειρήματα, τρίτον μεγάλη ευρυμάθεια - πότε έβρισκε τον χρόνο να διαβάζει τόσο πολύ, μόνον οι οικείοι του θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν. Το μειονέκτημά του ήταν η έλλειψη ναρκισσισμού, που τόσο πολύ βοηθά τους πολιτικούς, και μάλιστα αυτούς που διεκδικούν ηγετικούς ρόλους. Δεν αισθανόταν την ανάγκη να θαυμάζει τον εαυτό του ούτε να τον θαυμάζουν οι άλλοι. Γιʼ αυτό και στις δημόσιες ή τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις δεν προσπαθούσε να αρέσει αλλά να πείθει.
Παρουσίαζε ακόμα και το μικρότερο θέμα σφαιρικά, μιλώντας γρήγορα και πάντα στην ουσία. Δεν στρογγύλευε τα λόγια του ούτε έκανε παραχωρήσεις στις ανάγκες ενός κουρασμένου ή ανεπαρκώς ενημερωμένου συνομιλητή. Κέρδισε τη γενική εκτίμηση με το ήθος και την ανιδιοτέλειά του, αλλά αρνήθηκε να υποταχτεί στο συνηθισμένο αίτημα των πολλών που αναζητούν ηγέτη για να τον ακολουθήσουν ή να ταυτιστούν μαζί του. Όσοι συνεργάστηκαν με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, όσοι συμφώνησαν με τις ιδέες του για το μέλλον της αριστεράς, της Ελλάδας και της Ευρώπης, υπήρξαν ασφαλώς προνομιούχοι.
Πιο τυχεροί θα πρέπει πάντως να αισθάνονται οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Στο κάτω κάτω τους φίλους του κανείς τους διαλέγει, αλλά δεν αξιώνεται έτσι εύκολα να έχει απέναντί του ανθρώπους τόσο γενναιόδωρους και τόσο προικισμένους.
Δημήτρης
Εκτύπωση στις: 2024-04-24
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3584