Πειστικές προτάσεις εξουσίας
Μιχάλης, Παπαγιαννάκης
Συνέντευξη στον ΓΡ. ΡΟΥΜΠΑΝΗ, Ελευθεροτυπία, 2004-12-07
1. Πολλοί ρωτούν: Με το ΚΚΕ ή με το ΠΑΣΟΚ; Δεν σας ενοχλεί που στο κόμμα σας τίθενται έτσι τα ερωτήματα;
Με ενοχλεί πολύ και βαρέθηκα να το ακούω! Επιπλέον, με εξοργίζει όταν διαπιστώνω ότι το ερώτημα τίθεται συνήθως με μπόλικη ιδιοτέλεια ή στρεψοδικία, από πλευρές που ενδιαφέρονται κυρίως να δουν τον ΣΥΝ να προσανατολίζεται προς τη μία ή την άλλη πλευρά ή, αντιθέτως, να μην το κάνει, για ίδιον όφελος και όχι βέβαια για το... καλό του ΣΥΝ. Το ίδιο το ερώτημα είναι ψευδές και απατηλό για όποιον θέλει να σκέφτεται και να μην παίζει παιχνίδια άλλων. Τι εννοεί άραγε; Οτι υπάρχει ή τίθεται θέμα να προσχωρήσει ο ΣΥΝ σε κάποιο άλλο κόμμα; Θεωρώ ότι ακόμη και όταν τίθεται μέσα στον ΣΥΝ, ταυτίζεται συνήθως με άσκηση ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, που αποβλέπει να σταματήσει τον οποιοδήποτε προβληματισμό για την πολιτική συμμαχιών του ΣΥΝ, τους όρους και τις προϋποθέσεις τους κ.λπ., κάτι που σε όλα τα κόμματα, και της Αριστεράς, είναι τρέχον και αυτονόητο, αλλά στον ΣΥΝ πρέπει να μείνει ταμπού, έως ότου βέβαια όλοι όσοι λογοκρίνουν τέτοιες σκέψεις και αναλύσεις αποφασίσουν οι ίδιοι να προχωρήσουν σε συνεργασίες ή συμμαχίες, που βέβαια, χωρίς προηγούμενο στοχασμό και σχεδιασμό, είναι περίπου καταδικασμένες σε ευτέλεια και αποτυχία... Φαντάζομαι ότι δεν θέλετε τώρα παραδείγματα!
2. Ποιο, τελικά, είναι το νέο στίγμα που, κατά τη γνώμη σας, πρέπει να αποκτήσει ο ΣΥΝ για να γίνει ελκυστικός στον πολίτη;
Πρέπει πρώτα να διαφυλάξει και να κάνει αυτονόητη την αυτονομία του. Φυσικά, όχι προσπαθώντας να απαντήσει σε ανούσια «διλήμματα» σαν το προηγούμενο, αλλά με την ενίσχυση της κρουστικότητας και της συνέπειας της προγραμματικής και πολιτικής φυσιογνωμίας και δράσης του. Δημοκρατικός σοσιαλισμός, οικολογία, εκσυγχρονισμός, ευρωπαϊσμός, ανυποχώρητη υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ιδιαίτερα του διαφορετικού και του αποκλειόμενου, αντίθεση στον εθνικισμό, την ξενοφοβία και το ρατσισμό, διεθνής αλληλεγγύη μέσα από τα κινήματα και τους εθνικούς θεσμούς, και τους υπερεθνικούς, που απαιτούνται για την πολιτική διεύθυνση της παγκοσμιοποίησης, ώστε να γίνει «άλλη». Αυτά και άλλα συναφή δεν είναι ούτε αυτονόητα ούτε ντε και καλά δημοφιλή, ιδίως όταν μεταφράζονται και πρέπει να μεταφράζονται σε συγκεκριμένη κριτική, διεκδίκηση και πράξη, εδώ και τώρα. Δεν θα είναι ελκτικά στον πολίτη γενικώς, αλλά σε πολλούς πολίτες που δεν είναι απλώς θεατές και καταναλωτές, προβληματίζονται από την πορεία του κόσμου, προσχωρούν, ως διανοούμενοι και ως ενεργά υποκείμενα κοινωνικής δράσης, στις «μεταϋλιστικές» αξίες, κάτι που είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για να αναδειχθούν και να υπηρετηθούν πολιτικά και με κάθε άλλο τρόπο τα συμφέροντα, οι ελπίδες και οι επιδιώξεις των εργαζομένων και των ποικιλοτρόπως καταπιεζομένων.
3. Αρκεί αυτό για να ξεφύγει από τον εφιάλτη του 3% ή θα πρέπει να ξαναδείτε και τον επικοινωνιακό τομέα;
Αν διαμορφώνει κανείς την πολιτική του και τις επιλογές του κολλημένος στον «εφιάλτη» του 3% (αλήθεια, ποιος τον καθόρισε;), διατρέχει τον κίνδυνο να τον... δει και στο ξύπνιο του. Δεν είναι η καλύτερη συνταγή αποφυγής του. Χρειάζεται μια πλήρης αναστροφή: επικέντρωση στην πολιτική και προγραμματική δράση με τους πολίτες και τα κινήματα, διεκδίκηση της πολιτικής ευθύνης σε όλα τα επίπεδα, αξιόπιστες και πειστικές προτάσεις εξουσίας για ισχυρές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Απόρριψη της προοπτικής περιχαράκωσης της Αριστεράς και προσάραξής της στους αβαθείς και δήθεν ασφαλείς όρμους της παράδοσης και κληρονομιάς, που έμμεσα ή άμεσα διαμορφώνεται από το ΚΚΕ, κάτι που διαφαίνεται ως ενδεχόμενο στο συνέδριό μας. Αντιθέτως, με αυτονομία και αυτοπεποίθηση, απαιτείται άνοιγμα της Αριστεράς, με ψύχραιμη αξιολόγηση των ανανεωτικών παραδόσεών της, σε νέες θάλασσες και ρεύματα, με τα οποία πρέπει να συναντηθεί και αναζωογονήσει τις σταθερές γενικές αξίες της, που είναι η ελευθερία, η ισότητα και η αλληλεγγύη. Αν αυτά τα «προϊόντα» πολιτικής επιλογής και πράξης δεν τα καταστήσουμε σαφή, καμία επικοινωνιακή πολιτική δεν θα μπορέσει να «πλασάρει» τις δευτεράντζες που θα πάρουν ενδεχομένως τη θέση τους. Αν, αντιθέτως, τα αποφασίσουμε, πράγματι θα πρέπει να ξαναδούμε τον επικοινωνιακό τομέα για να είμαστε αποτελεσματικότεροι, αλλά για τη προώθησή τους...
4. Ενα συνέδριο για δύο προέδρους. Εναν του ΣΥΝ κι έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως τουλάχιστον λέγεται. Δεν είναι κάπως βαρύ για ένα κόμμα, ανεξαρτήτως μεγέθους;
Μπορεί να λέγεται, αλλά δεν είναι έτσι. Το συνέδριό μας δεν θα ασχοληθεί με την Προεδρία της Δημοκρατίας, κάτι που θα ήταν παράλογο, μια και δεν υπάρχει αντικείμενο ή πρόταση συζήτησης.
Εκτύπωση στις: 2024-04-23
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=362