Βυζάντιο και αυλικές δολοπλοκίες
Παρέμβαση στην ΚΠΕ
Μιχάλης, Σαμπατακάκης
2009-06-14
Έχω τη βαρειά αίσθηση ότι παρακολουθώ φαινόμενα παρακμής.Έξω από την αίθουσα όλοι μιλάνε για τη σύγκρουση Αλαβάνου-Τσίπρα. Μέσα στην αίθουσα σιωπή ασυρμάτου.
Δεν γνωρίζουμε τις εκτιμήσεις του σ. Αλαβάνου. Δεν θεώρησε χρήσιμο να τις κάνει γνωστές στο κόμμα του.
Γνωρίζουμε τις προσχηματικές εκτιμήσεις του σ. Τσίπρα. “Είχαμε, λέει, κάποια οργανωτικά προβλήματα”. Που σημαίνει ότι ούτε αυτός θεώρησε χρήσιμο να κάνει γνωστές στο κόμμα τις πραγματικές εκτιμήσεις του.
Όταν όμως η πραγματική συζήτηση δεν γίνεται μπροστά στο κόμμα και την κοινωνία, όταν απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει καν πολιτική συζήτηση, έστω και παρασκηνιακά, τότε το μόνο που απομένει είναι η παρασκηνιακή σύγκρουση εξουσίας. Αλλά αυτό δυστυχώς θυμίζει Βυζάντιο και αυλικές δολοπλοκίες. Είναι παρακμή.
Δεν μπήκα και δεν μπήκαμε στην Αριστερά για να φτάσουμε εδώ. Στην Αριστερά μπήκα στα 18 μου το 1967, τον πρώτο χρόνο της δικτατορίας. Η επόμενη χρονιά, το 1968, η χρονιά της διάσπασης, με βρήκε με το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ. Εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, αν κάποιος ενδιαφερόταν για αξιώματα στο μέλλον, μετά τη δικτατορία δηλαδή, προκαλούσε ή γέλιο ή υποψία. Η σχέση με τη δημοσιότητα ήταν απλώς οι ανακοινώσεις συλλήψεων και οι δίκες. Αλλά και στη Μεταπολίτευση δεν ανταλλάξαμε τις φυλακές και τα βασανιστήρια, με αξιώματα.
Μάθαμε από μικροί, εκτός απ’ το να αγωνιζόμαστε, να αναζητούμε πολιτικές απαντήσεις στα πολιτικά προβλήματα. Ζήσαμε σε μια νησίδα πολιτικής και δημοκρατίας.
Δεν διεκδίκησα πότε δημόσια αξιώματα. Αντίστοιχες ήταν και είναι οι επιλογές και πορείες χιλιάδων αριστερών αγωνιστών στη χώρα μας. Άλλοι επέλεξαν διαφορετική πορεία.
Στις στιγμές της κρίσης καταφεύγουμε στις ρίζες μας, δεν τις σπάμε. Αντί να καταφεύγουμε σε αριστερίστικα λόγια, επιβεβαιώνουμε τη βασική μας αφετηρία. Να εκφράζουμε και να υπηρετούμε τον δημοκρατικό κόσμο και τους αριστερούς πολίτες.
Μας αηδιάζει η αυλική βυζαντινή δολοπλοκία για την εξουσία. Η φθορά της κουτάλας λερώνει όλο το χώρο.
Επανέρχομαι στη πολιτική. Άκουσα μια εισήγηση που είναι σε πλήρη αποκοπή από αυτά που συζητάει η κοινωνία. Είναι απλώς μια προσπάθεια προσεταιρισμού και συμφωνίας της πλειοψηφίας του κόμματος, στη διαμάχη της εξουσίας: Δική σας η γραμμή, δική μου η εξουσία. Λείπει η Πολιτική.
Μόνο μια πολιτική προσέγγιση έχει κατατεθεί που να δοκιμάζει να ερμηνεύσει την ήττα με πολιτικούς όρους. Αυτή της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Δείχνει να έχει αντιστοιχία με την κοινωνία. Έφταιγε η φυσιογνωμία, η πολιτική και οι συμμαχίες. Έφταιγε συνολικά ο αριστερισμός. Έφταιγε δηλαδή η αλαζονεία και η μη ανταπόκριση στις αγωνίες του κόσμου την περίοδο του 18%, ο αριστερισμός του Δεκέμβρη (και δεν εννοώ βέβαια τους αγώνες των μαθητών), ο αντι-ευρωπαϊσμός και το ψηφοδέλτιο στις ευρωεκλογές. Έφταιγε μια αντίληψη συμμαχιών που προτιμά τους πρωτόγονα αντι-ευρωπαίους από τους Οικολόγους.
Ακόμη και εκείνοι που έχουν διαφωνήσει στο παρελθόν με την Ανανεωτική Πτέρυγα, ξέρουν ότι άλλη σοβαρή πολιτική προσέγγιση δεν έχει κατατεθεί. Γιατί βεβαίως δεν είναι σοβαρή πολιτική προσέγγιση ότι είχαμε κάποια οργανωτικά προβλήματα. Είναι αστείο. Ούτε βεβαίως η εκτίμηση ότι έτσι έγινε και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σε αρκετές χώρες της Ευρώπης η δεξιά πήγε καλά και η σοσιαλδημοκρατία κακά. Στην Ελλάδα αντίθετα η δεξιά πήγε κακά και σοσιαλδημοκρατία καλά. Άρα η δικαιολογία ότι έτσι έγινε και στην Ευρώπη, είναι παραπλάνηση.
Περιμένουμε πολιτικές απαντήσεις, Και εμείς και ο κόσμος της Αριστεράς. Δεν συμμεριζόμαστε την αντίληψη ότι πρέπει να βουλιάξουμε στην ηθική απαξίωση και την πολιτική παράλυση της διαμάχης για την εσωκομματική εξουσία.
Τέλος, κρατάμε μεγάλη απόσταση ασφαλείας από τις αυλικές βυζαντινές δολοπλοκίες.
Εκτύπωση στις: 2024-05-01
Από την ιστοσελίδα: Ανανεωτική
http://www.ananeotiki.gr/el/sx_PrintPage.php?tid=3635